Gisteravond in Binibequer wilden we iets kleins eten. We hadden met lunch al een hamburger op dus zo uitgebreid hoefde het niet. Een visje wellicht? We keken welk restaurant het beste scoorde op Google en kwamen uit bij Cafetaria Binibeca Vell. Vis stond op de kaart, en ik spotte ook een lekker gerechtje om te delen: asperges met Mahón kaas. Lekker, groentjes! Die doen we.
In de ondergaande zon stond Binibequer Vell er als een plaatje bij
Tien minuten later kwam de oudere ober met een ovenschaaltje naar onze tafel. Hij zette twee borden neer en wilde die ovenschaal, met wat leek lasagna, neerzetten.
‘Dat is niet voor ons, hoor,’ zei ik. ‘Dat hebben wij niet besteld.’
Hij draaide om, liep al mompelend weg, en kwam vervolgens een paar seconden later opnieuw met die sizzling hete ovenschaal naar ons toe.
‘Jullie hebben toch de asperges besteld?’
We knikten.
‘Dat is dit! Wij zijn de enigen die het zo maken. Je zult het heerlijk vinden.’ Zelfverzekerd draaide hij zich om en liet ons achter met het loeihete gerecht dat uit louter gesmolten kaas leek te bestaan. Geen asperge te ontdekken! Tot we onze vork erin zetten en de bodem bezaaid bleek met groene asperges. De Mahón kaas die eroverheen gesmolten was, was verrukkelijk. Niet goed voor de lijn, maar dat boeide niet. Onze vingers er nog net niet bij opgegeten.
Het visje ging vervolgens ook schoon op
Vanochtend hebben we opnieuw een waanzinnig ontbijt. Die hotels die WAW.travel voor ons regelt zijn ongelofelijk. Ze liggen allemaal zo mooi aan zee, hebben heerlijke kamers met dito bedden, en dat ontbijt is telkens het summum. Alles wat je maar verzinnen kunt, hebben ze. Dit hotel had zelfs gegrilde groente, en een kok die een omelet naar wens voor je bakte. Churros met chocoladesaus. Salade. Gebakjes. Tostada con tomate. Mjam!
De route is relaxed. Over asfalt, een fietspad, en daarna door de ruige duinen. We hebben al gauw zicht op een vuurtoren, die na lang turen op een eilandje blijkt te staan: Illa de l’Aire. Hij is gebouwd in 1857 en de grootste stenen toren die je op de Balearische eilanden kunt vinden. Op het eilandje zelf groeien maar drie soorten planten, maar wel komt er een hagedis voor die verder nergens op Menorca leeft, en is er een grote konijnenpopulatie. Leuke weetjes, toch?
Aangezien naar de wc gaan vrij ingewikkeld is nu we zo in de bebouwing lopen, is het cafeetje dat we na zes kilometer in Punta Prima treffen, ideaal. Een colaatje smaakte met dit uitzicht nog nooit zo lekker.
De Far de l’Illa de l’Aire in de verte
Een lekker koud colaatje
op zo’n lekkere plek!
We laten dit dorpje met zijn zes (!) supermarkten achter ons en verlaten de asfaltweg. Over een makkelijk pad dat veelal tussen steenmuurtjes doorgaat, maken we aardig tempo. We voelen ons kiplekker, zijn fit, het weer is heerlijk en de ondergrond goed te doen. Al gauw zien we de Torre de Alcaufar, een verdedigingstoren tegen Arabische piraten die gebouwd werd in 1786. Het is de aankondiging van het schattige dorpje Alcalfar, dat beneden in de diepte ligt en eigenlijk de enige afdaling van de dag betekent.
Lekker weg van de asfaltweg over een heel relaxed pad
De Torre d’Alcaufar
Naar Alcalfar toe
waar mensen in de baai niet op het strand liggen (dat er gewoon is) maar op deze harde ondergrond. Why?
Daarna is het door de dorpsstraatjes steil omhoog naar boven, richting een asfaltweg. Deze volgen we even, waarna we gelukkig weer snel een typisch camí-paadje in gaan en ons weer in de rust van Menorca begeven. We zien een hop, horen een kneu, en spotten deze jongen. Hij ligt midden op het pad; Pieter haalt hem er voor zijn eigen veiligheid toch maar even weg.
Ik zag hem in eerste instantie niet eens, liep er zo aan voorbij
Daarna is het via Es Castells, met zijn typische molens, naar Mahón. De route leidt rechtstreeks de stad in, maar we besluiten om deze laatste dag nog even door de haven te wandelen. De een na grootste natuurlijke haven van de wereld moet je uitgebreid bekijken als je de kans krijgt, toch? De terrassen zitten vol, de boten liggen er in de deining te patsen, en wij zijn klaar met onze Camí de Cavalls.
Eén van de twee molens die we bij El Castells voorbij lopen
De haven van Mahón
met z’n patserige bootjes
Het was de mooiste kustroute die we ooit gelopen hebben! We kunnen hem iedereen aanraden voor wel duizend redenen, al heeft waw.travel er alvast vijf voor je op een rijtje gezet. Elk ervan kunnen wij alleen maar onderschrijven. Wat een pracht, wat een heerlijkheid. Overweeg je een waanzinnige kustroute te gaan wandelen, overweeg dan deze Camí de Cavalls op Menorca. En heb je nog vragen erover? Stel ze in de comments of bekijk deze pagina van waw.travel, waarin je vast je antwoorden al vindt.
Wij gaan in ieder geval zeker terug!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens in de zoveel tijd een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties