We vinden het nog een beetje spannend om de echte camino te gaan lopen vandaag en besluiten voor een soort gulden middenweg: de ochtend gaat nog langs de N-525, de middag over de camino. Dan heeft het water nog een ochtendje respijt om weg te zakken en hebben wij nog wat uurtjes om te wennen aan het idee dat we straks waarschijnlijk weer zullen glibberen en glijden door modder, en zullen springen over riviertjes en ondergelopen gras.

We beginnen de dag langs de N-525, een vertrouwd beeld

Het blijken allemaal zorgen om niets. Ook al hangen er overal boven ons dreigende wolken, het is een schat van een dag. De fleece gaat in de middag uit, de pijpjes gaan van de broek, en het pad blijkt gewoon helemaal droog. Het is niet alleen droog, het is prachtig. We wandelen over rustige asfaltweggetjes, passeren af en toe een piepklein gehuchtje met vier of vijf huizen. Dan gaat het pad linksaf het bos in. We wandelen langs de Arnoia vallei en lopen door inheems bos. Ook hier zien we weer veel bomen die volledig overgenomen lijken te zijn door mos, maar we zien ook enorme boulders die her en der in het landschap neergegooid lijken te zijn. Het doet ons denken aan Klein Zwitserland, op de grens tussen Duitsland en Luxemburg, waar we ook in zo’n landschap liepen en de grote rotsen deden denken aan de kapotte kralenketting van een reus.

We verlaten eindelijk de N-525 en gaan over kleine asfaltweggetjes verder. De bemoste boompjes zijn overal

We zien ook weer horreo’s, de graan- en maïsopslaghuisjes

Het pad van een meter breed loopt op en neer langs een muurtje van groen uitgeslagen stenen. Het doet sprookjesachtig aan. Elk moment verwacht ik een zingend kaboutertje, een langszoemende fee of een schrikachtige eenhoorn die op het pad voor me staat. Dat gebeurt allemaal niet, maar we worden er wel heel warm van. Van deze zonovergoten dag in een wonderlijk landschap. En dan dit uitzicht op twee kilometer van onze eindbestemming, het bijzondere stadje Allariz:

Op Instagram en Facebook heb ik gister de vraag gesteld wat mensen in ons geval zouden doen met al die regen, de wind, de kou en die stomme N-weg: stoppen of doorgaan. Het is een leuke mix geworden van enerzijds mensen die zeggen: ‘kappen met die hap, ga lekker naar huis of gun jezelf een paar daagjes in een fijn hotel en wacht op het mooie weer!’ en anderzijds mensen die zeggen: ‘doorgaan, je krijgt anders spijt, de camino is ook afzien, het hoort erbij!’ Wij zijn in ieder geval heel blij dat we zo besluiteloos waren dat we uiteindelijk toch maar gewoon aan de wandel zijn gegaan. Achter de wolken schijnt immers de zon, en die zon, die scheen vandaag.

Slapen: Albergue de Peregrinos de Allariz. Een geweldige plek! Schoon, enorm groot, een pracht van een keuken, common room, alles. Gratis wasmachine en droger. Je betaalt hier 15 euro voor een bed in een slaapzaal en 20 euro per persoon voor een privé kamer met eigen badkamer. Pieter en ik hebben geluk: we liggen in een vijfpersoons kamer waar niemand meer bij komt, maar betalen het slaapzaaltarief. Echt een superfijn hostel. 

PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.