Nou ja!
Vandaag stond er 32 kilometer op het programma, dus de wekker ging om 6.30 uur. De heren van ons hostel, Luis en Alfonso, stonden, met dikke bontjassen aan, klaar met ons ontbijt. Heel erg lief! Het was weer berekoud dus we ontbeten met al onze kleding aan: t-shirt, t-shirt lange mouwen, fleece, sjaal, regenjas. Buiten kwamen daar nog handschoenen bij en mijn oorlapje, voor Pieter zijn muts. De thermometer wees -2 aan toen we de kraakheldere ochtend in stapten. Opnieuw geen wolk aan de hemel en de lucht intens blauw. Zo mooi!
Maar Luis had ons al gewaarschuwd: de eerste zeven kilometer van onze tippel gingen over de provinciale weg, zonder berm. Ook vertelde hij dat mensen in Portugal niet gewend zijn hun autoruiten te krabben als het gevroren heeft; ze gooien er gewoon heet water overheen! Hij gaf aan dat we echt heel voorzichtig moesten zijn; de kans was groot dat ze door piepkleine openingen op hun voorruit heen keken en als kamikazechauffeurs op de provinciale weg zouden rijden. Hij had niet overdreven! Regelmatig dook ik het hoge gras in of juist de diepe geul naast de weg om een botsing te voorkomen. Op die manier zeven kilometer wandelen is echt wel heel lang! Dus toen we na acht kilometer bij een cafeetje aankwamen, móesten we natuurlijk vieren dat we nog leefden! Een kopje koffie was de zeer welkome traktatie, al kregen we die in een tent zo smerig dat ik bang was er ziektes op te lopen.
Zeven kilometer lang over deze weg; er staat een waarschuwingsbordje maar daar trekken ze zich hier niets van aan!
Nou ja, weer door. Ribatejo, dit gedeelte van de streek Alentejo, staat bekend als plat, en dat is het. Overal om je heen zie je heuvels, maar zelf doorkruisten we een soort laagland, met heel veel wijngaarden. Het was vooral rechtdoor, plassen ontwijken in de zandgrond vol met keien, en prachtige vergezichten. Echt heel mooi. Wat minder tof was, was toen we een boerderij passeerden er een klotehondje tevoorschijn schoot dat als een idioot rondjes om ons heen begon te rennen, blaffend en grommend, en uiteindelijk zijn tanden in mijn been zette. Het klinkt indrukwekkender dan het was hoor, maar nadat hij mijn broekspijp had losgelaten zat mijn hart in mijn keel en zagen mijn knokkels wit van het knijpen. Ik was me helemaal de tering geschrokken van dat mormel. Zijn baasje, een jonge knul, pikte de hond op nadat ie mijn broek had losgelaten en stak verontschuldigend een hand op. Dat was het. Geen sorry, niets! ‘Nou ja!’ was alles wat ik uit kon brengen. Niet heel intelligent, maar ik was dan ook een beetje in shock.
Volledig plat, met heel veel wijngaarden. Echt heel mooi!
Vlak voor we bij ons lunch-dorpje Vale de Figueira waren, begon de modderpret!
De rest van de dag verliep weinig eventful – gelukkig maar! Wel kregen we leuk nieuws maar daarover vertellen we jullie later meer. Morgen hebben we weer een rustdag gepland; ’s ochtends om 8.00 uur heb ik een interview met een reclasseringswerker gepland staan voor de jubileumverhalen die ik voor de reclassering aan het schrijven ben. Superleuk! En fijn om opnieuw het lijf wat rust te geven; ook al verliep vandaag dan helemaal niet verkeerd, 32 kilometer is toch wel een beetje veel. Na morgen staat diezelfde afstand weer op het programma, dus met het dagje rust morgen houden we het leuk 🙂
No reacties