Dag 25 Fisherman's Trail: Vila Nova de Milfontes - Almograve, 16km

Meant to be

Er stond voor vandaag maar 15 kilometer op het programma. Lekker uitslapen dus, dachten we. Dáchten we, want die vlieger ging niet op; iemand in onze accommodatie besloot vanochtend om 7.45 uur te gaan boren. Het leek wel of het in onze eigen kamer gebeurde. Nou ja, opstaan dan maar. En je zult het altijd zien: we waren nog niet koud ons bed uit, of het boren hield op. Daarna niets meer! Maar ja, toen waren we al op. Let the day begin.

We hadden gister zelf gekookt en ook ontbijt gekocht: yoghurt met muesli en een banaan. Zelden zo genoten van een bakje yoghurt! Was heerlijk. Daarna kopje koffie in een café en toen op pad. Het boekje had al aangegeven dat de eerste paar kilometers niet heel leuk zouden zijn en dat was ook zo: op een smal strookje asfalt langs een drukke weg, om de rivier over te steken die in Vila Nova de Milfontes uitmondt in zee. Daarna werd het echter leuk:

De broodjes in mijn rugzak waren geplet na deze exercitie

Dit bos duurde gelukkig niet lang, want al gauw zagen we de zee weer:

Fijn vertrouwd beeld…

De rest van de dag was heerlijk. Met name onze lunchplek was top (zie ons Instagram verhaal). Maar toen het volgende dorp, Almograve, nog 3.5 km weg was, begon dat vervloekte zand weer. Bijna anderhalf uur lopen ploeteren! Het was uitputtend. Met een grote bocht liepen we vervolgens naar het dorp. We zagen het al een tijd lang liggen maar kwamen er maar niet in de buurt. Op een gegeven moment volgden we Google Maps naar onze accommodatie, maar toen we aankwamen bij wat ik had ingetypt, was ons huisje daar niet. Kwamen we ooit nog aan, of hoe zat dat?

Ik appte naar Paulo, de jongen die mij eerder de dag al had laten weten dat hij ons zou opwachten, en vroeg hem de coördinaten van het huis. Wat? Nog 11 minuten lopen! Klinkt als niets, is eigenlijk ook niets, maar we waren er zo klaar mee! Dus ik zei tegen Pieter: “Dit heeft vast een bedoeling. Ik weet zeker dat we onderweg naar die accommodatie, tijdens die 11 minuten, iets tegenkomen wat precies is wat we willen!” Piet zei: “Nou, met al die Indiërs hier (het is opvallend hoe het straatbeeld hier en ook in Vila Nova wordt bepaald door Indiërs) zou een lekker curry-restaurant wel fijn zijn!”

We gingen richting accommodatie en na enkele minuten zag ik een man aan de overkant van de straat die een bananenschil in een prullenbak gooide. “Hello Marlies!” riep hij enthousiast. Huh? Wie is deze gast, ik heb hem nog nooit gezien! “Ik ben Paulo”, zei hij, “van de accommodatie.” We moesten lachen om mijn reactie. “Don’t worry, I do this all the time, it’s always funny to see the faces of the guests.” Paulo begeleidde ons naar Ergobeach House, de plek die we geboekt hadden. Toen we zijn straat indraaiden, stond daar op de hoek een restaurant, ‘Mar Azul’. “This is a great Nepalese restaurant”, zei Paulo, “where they serve fantastic curries.”

NOU JA! Ik keek Pieter aan en we maakten tegelijkertijd een YES-beweging. Paulo keek ons vragend aan en ik legde hem uit dat het wel meant to be leek dat we nog 11 minuten naar zijn huis hadden moeten lopen. Dit is precies waar we zin in hadden!

En nu zitten we hier, in Ergobeach House. Een heel huis, van twee verdiepingen, voor onszelf! Voor maar € 40, met een knoepert van een keuken en zelfs een tuin én een dakterras! Waar we schoongewassen naast de verwarming zitten en onze kleren in de wasmachine rondjes draaien, en waar we ons enorm verheugen op de avondmaaltijd straks. Curry! Da’s toch meant to be….