Deze tweede dag op de zuidroute, en onze vijfde dag op de Camí de Cavalls, begint ijskoud. We dalen met de armen over elkaar heengeslagen vanuit ons fijne appartement richting het prachtige strand van Cala Galdana. Helemaal happy beklimmen we vervolgens de trap die ons de gelijknamige kloof uit leidt; boven zijn we warm en onze spieren idem. Klaar voor deze mooie dag!
Via het bos dalen we af naar het uitnodigende strand van Cala Mitjana, maar daarna is het van de kust weg en door de bossen. We raken even de kluts kwijt qua paaltjes, maar vinden onze weg onder luid geroep van een draaihals (ja echt, dat is een specht-achtig beest) weer terug. Het bos bestaat vooral uit dunne, lage boompjes als de mastiekboom, steeneik en berkjes, die soms als een boog over het pad hangen. Ik voel me net een bruid die eronder door schrijdt, al ligt mijn tempo iets hoger en slaat mijn bruidskleding nergens op.
We zijn blij in dit bos. Het geeft ons schaduw en is koel. Het pad is soms rotsig en koraalrood, dan weer bruin en bijna verend door de grote hoeveelheid dennennaalden. Het zonlicht heeft een stroboscopisch effect door het gebladerte van de kleine boompjes heen. In dat continu brekende licht dalen we af over smalle struikelpaadjes en stijgen we langs drooggevallen beekjes. We openen tientallen Menorcaanse hekjes en passeren zelfs een weide waar koeien grazen. De rotswanden, begroeid met mastiekboom, torenen boven ons uit.
Na 12 kilometer komen we aan op Binimaus strand, waar twee oude mannetjes in een stoeltje ons groeten. We lopen hen voorbij en zien voor ons de zee, als een enorme platgeslagen discobal, fonkelend en stralend. Een kilometer verder, als we in Sant Tomás aankomen, vinden we dat we het verdiend hebben: een uitgebreide lunch bij een restaurant. We nemen een club sandwich en blijken er patatjes bij te krijgen. Niet te versmaden natuurlijk; we eten veel te veel. Als we weer vertrekken, moet ik zelfs de band van mijn rugzak los halen!
Dan komt er een keuzemoment: ofwel de Camí volgen, waar een ‘overstroming’ zou kunnen zijn, ofwel over het strand. We zijn eigenwijs en vertrouwen erop dat die overstroming zo aan het eind van de zomer wel meevalt; we volgen de officiële cami. We draaien opnieuw weg van de kust, gaan een moerasgebied met wuivende rietpluimen (zo mooi!), en dan blijkt die overstroming hartstikke echt te zijn. Met blote voetjes stappen we over de stenen die onder water liggen, onszelf met onze stok in evenwicht houdend. Het gaat langzaam, maar met frisse voetjes komen we weer op het droge. Stiekem best lekker! En we zien dit schatje:
Na het dorp San Bou lopen we over een klein bergpaadje door een hoge kloof. De krijtwitte rotsen flankeren het pad dat langs mastiekboom en oude olijven gaat. Het is er zo stil. Zo ver van een strand loopt hier niemand. We genieten met volle teugen en houden elkaars hand vast.
Maar dan zijn we twee kilometer voor onze eindbestemming en lopen we langs de rand van een kloof op en neer, op en neer. We beginnen stuivertje te wisselen met twee andere stellen. De hele tijd halen zij ons in als wij staan te genieten van het uitzicht op het dal, waardoorheen een stroompje loopt, of wij halen hen in als zij staan uit te hijgen van een kort, fiks klimmetje. Daarna lezen wij weer een informatiebord en passeren zij ons, en dan staan ze op hun telefoon te kijken en lopen wij hen voorbij. Al die keren zeggen we niets tegen elkaar. Dat hoeft ook niet. We denken waarschijnlijk alle zes exact hetzelfde:
Wat is het hier ongelofelijk mooi.
Slapen: Seth Playa Azul. Een heerlijke kamer aan een grote binnentuin, waar we opnieuw lekker halfpension hebben. Het is toch allemaal zo chique, hoe ze het bij WAW.travel voor ons geregeld hebben!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens in de zoveel tijd een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties