‘Wat is het toch bijzonder’, zei Pieter gister toen we door Porto liepen, ‘dat je in een vliegtuig stapt, je je twee uurtjes verveelt, en dan ben je opeens in een land waar alles anders is. Vanmiddag waren we nog in Eindhoven, nu zijn we hier!’ De verbazing in zijn stem was aandoenlijk, en hij had gelijk. Niet dat dit een pleidooi is voor vliegen, zeker niet, maar het blijft een wonderbaarlijk iets.
Porto dus. Thuis goot het uit de hemel, hier was een waterig zonnetje te ontdekken net voordat het donker werd. We liepen over straten met kinderkopjes die ofwel steil omhoog liepen, ofwel steil naar beneden. Indrukwekkende kerken werden beschenen door gigantische lampen, kerstverlichting sierde de winkels. We werden door mannen restaurants binnen gelonkt en doken één ervan binnen om met onze neus in de boter te belanden: je kon er een Port-proeverijtje doen. Zonder commentaar, gewoon drinken, dat was het devies. Aan ons wel besteed; zie Pieter nou toch met zijn blije hoofd.
Met name die rosé Porto vonden we een traktatie!
We bestelden er een Francesinha bij, een Portugese sandwich oorspronkelijk uit Porto, gemaakt met dikke plakken brood, gezouten ham, linguiça (een Portugese worst), verse worst zoals chipolata (nog meer worst dus), steak of gebraden vlees, en bedekt met gesmolten kaas en een hete en dikke gekruide tomaten- en biersaus. We wisten dat dit een soort monstersnack is dus we namen samen een kwart. Ieder dus een achtste. Maar zelfs dat was nauwelijks te doen! Naast ons kwamen twee heel slanke Fransen zitten, en die bestelden er één met zijn twee. Ik keek vol bewondering toe hoe ze de calorieënbom naar binnen werkten. Het lukte ze! Maar ja, Francesinha betekent dan ook ‘klein Frans mevrouwtje’ dus misschien was dat de crux. Voor ons in ieder geval niet!
Amazing
Vanochtend wilden we ergens een lekker kopje koffie met een snackje hebben. Ik keek op Google Maps, zocht op koffie, en zei tegen Piet: ‘Hier 17 minuten vandaan ligt een leuk tentje, laten we daarheen gaan.’ We gingen vrolijk op pad, links de straat uit, na 50 meter naar rechts, en meteen om de hoek vonden we drie tentjes naast elkaar met lekkere koffie en een enorme hoeveelheid snacks. Met name de eerste zag er leuk uit; skip die 17 minuten, dit wordt hem. De tent werd gerund door een wat ouder echtpaar en een ADHD’er in de bediening. Ontzettend vrolijke, fijne man. Hij rende rond, sprak iedereen aan die zat en stond in alle talen, veegde als een wervelwind continu tafeltjes en de bar schoon, en had oog voor alles wat er gebeurde. We dronken koffie, aten een warme croissant met gesmolten kaas en keken onze ogen uit. ‘Wat is eigenlijk ‘de rekening’ in het Portugees?’ vroeg Pieter me. ‘A cuenta denk ik?’ zei ik.
‘Perdón, señor’, vroeg Pieter aan de ADHD’er. ‘A cuenta por favor?’
‘Amazing’, antwoordde die. Ik kwam niet meer bij.
Porto gezien vanaf de Pont Luiz I, die hoog over de Douro loopt.
No reacties