We struinen het hele land door deze zomer, met al die fijne oppasadresjes. Wateringen, nabij Den Haag. Bosch en Duin, nabij Zeist. Boven-Leeuwen, nabij Nijmegen. En afgelopen anderhalve week Putten, nabij… nou ja, Putten. In Putten wonen Charlie en Siggy, twee geweldige honden, samen met Gizmo, een pracht van een Maine Coon kat. Charlie is een jaar of tien en is een combinatie van een Koningspoedel en een Border Collie, Siggy is een jaar of vier en heeft de genen in zich van een Koningspoedel en een Berner Sennen. Waar we dachten dat we met Ulla en Kyara al met onze neus in de boter gevallen waren, was dat met deze honden helemáál het geval. Aanhankelijk, lief, sociaal, fit, blij, vrolijk, ze waren echt álles wat je van een hond hoopt.
Nu leende de omgeving zich er ook wel voor. Putten is natuurlijk enorm bosrijk, en als we het huis verlieten stonden we binnen 50 meter in het bos dat zich tientallen kilometers in alle richtingen uitstrekte. Zullen we hier eens rechtsaf gaan? Goed, joh. Daar links? Prima. Nog een keer links? Oh pas op, een fietser. Dat was vaak het meest spannende wat we meemaakten, en intussen dartelden de honden gezellig om ons heen. Een riem was niet nodig, snoepjes evenmin. Als ze de weg niet kenden – en dat gebeurde nogal veel aangezien we dus zonder enig plan een beetje afsloegen en soms een tijdje rechtdoor liepen – hielden ze ons strak in de gaten en bleven ze in de buurt. Soms verloor je hen even uit het oog, maar dan verraadde het kataklop-kataklop op de natte bosgrond dat er twee galopperende honden in aantocht waren. Dan schoten ze je in vliegende vaart voorbij, om voorts al spelend en achter stokken aan rennend bij je in de buurt te blijven.
Afwachten in het bos waar we heen zouden gaan
Gewoontes en rolverdelingen werden al snel duidelijk. Beide gaan achter een stok aan, maar Charlie is de enige die hem mag pakken. Een voetbal wordt door Charlie bij je teruggebracht om nog een keertje te trappen, maar Siggy duikt erop en laat dan niet meer los. Charlie is in het bos veel zelfstandiger en laat zich door de gemiddelde hond die we tegenkomen niet gek maken. Siggy kijkt continu achterom of we er nog zijn en zal bij menig hond eerst stil gaan staan, om vervolgens tussen Pieter en mij in mee te lopen en de bescherming van onze benen te zoeken. Veelal blaft ze één keer en zet ze wat stappen naar voren, om dan toch op haar schreden terug te keren en de hond niet te benaderen. Zo interessant om te zien hoe ze van verre al volledig verschillende reacties op naderende honden laten zien. Soms zagen wij de hond überhaupt nog niet en stonden zij al met gespitste oren en een zacht gejank, of een zacht gebrom, of een luid geblaf, of volledig neutraal, te wachten tot het beest eraan kwam. Voor mensen die nauwelijks ervaring hebben met honden, ging er een wereld open. Hoe wérkt dat toch allemaal met honden?
Een lekker luierende Siggy
Charlie met haar meest onschuldige blik
Wat we ook ontdekten, is dat ze altijd bij ons in de buurt wilden zijn. Het is zo gezellig als je je boek aan het schrijven bent met één of twee honden bij je op de kamer, die lekker aan je voeten aan het knorren zijn. Zelfs als ik de deur van de studeerkamer even sloot om me goed te concentreren, lag er een hond voor de deur te wachten tot ik weer tevoorschijn kwam. Hoe zoiets mogelijk is bij honden die je vier dagen geleden nog nooit ontmoet had, is me eerlijk gezegd een raadsel. Hecht een hond zich dan zo makkelijk aan een nieuw persoon? Deze twee lieverds leken in ieder geval niet van onze zijde te willen wijken. ’s Ochtends heel vroeg werd er vanuit de woonkamer, waar zij sliepen, kort geblaft, ten teken dat ze vonden dat de nacht lang genoeg geduurd had en dat het tijd werd dat ze bij ons op de kamer mochten komen snoezelen. Dus dan ging ik weer slaapdronken naar de woonkamer en werd ik door enthousiast tippelende en kwispelende beestjes gegroet. Op onze slaapkamer ging Siggy dan liggen op haar kleed en dook Charlie onder het bed, om daar heerlijk tot 9 uur te snurken. Gezelliger wordt het niet, toch?
Gizmo is de mooiste poes ooit, met haar dikke pluimstaart en grote poten
Zo zat er ’s avonds altijd wel een hond bij ons.
Vandaag hebben we hen samen met kat Gizmo met pijn in ons hart overgedragen aan de volgende oppas, maar niet voordat we hun baasjes op het hart drukten ons vooral te contacteren bij elke vakantie die ze nog gaan maken. Op deze honden en kat oppassen? Any day!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens in de zoveel tijd een overzicht van een aantal posts.
No reacties