Van kas en podcast

Ik heb jullie volgens mij al eens verteld, dat toen Pieter en ik begonnen aan ons grote wandelavontuur, we besloten ons huis onder te verhuren. Dat deden we – zoals zo veel – met groot enthousiasme. Twee jaar ons huis uit? Geen probleem! Nu we niet non-stop aan het lopen zijn, zoals we toen wel dachten te gaan doen, blijkt dat toch een wat minder handige actie. Want een paar weken bij je schoonmoeder logeren is leuk, een paar maanden is natuurlijk al te gortig. Ze ziet ons aankomen! Dus ik gooide afgelopen tijd wat balletjes op voor een nieuwe carrière in de huizenoppasbranche, en wat denk je? Van 27 april tot 20 augustus zijn we onder de pannen! Een beetje onrustig misschien, want ongeveer elke twee weken op een ander adres, maar tegelijkertijd ook zo leuk. Welke betere manier om alle uithoeken van ons prachtige land te leren kennen dan overal een paar weken te logeren?

Als eerste is Wateringen aan de beurt. Pieters nicht Christine woont hier met haar man en dochter, en zit nu voor een welverdiende vakantie in Thailand. Of we zin hadden om lekker in hun huis te bivakkeren. Mensen, wat een huis! We zitten hier in een rustige, waterrijke wijk waar meerkoetjes voor het huis langs dobberen en een enorme zithoek onder de blauwe druif ons uitzicht biedt over een met riet omzoomd watertje. Pieter komt uit deze contreien – opgegroeid in Naaldwijk – maar ook voor hem is de omgeving een complete verrassing. We lopen als blinde kippen hard en slaan willekeurig links- en rechtsaf, om in de mooiste polderlandschappen te belanden. Het riviertje de Zweth loopt hier door het grasland. Hoge bruggetjes linken de door slootjes afgezette stukken land aan elkaar. Watervogels vechten beurtelings om je aandacht. Luid mekkerende lammetjes rennen schattig met je mee, tot ze zich realiseren dat je toch best eng bent, en dan rennen ze net zo schattig van je weg. Het gaat over lange rechte stukken tussen kassen door, waar grote woonboerderijen een welkome afwisseling vormen van de kilometers aan wit glas.

Gisteren zijn we naar Delft gewandeld. Ook al woonden mijn tantes daar heel lang, ik was er nog nooit geweest. Wat een stad is dat! Een pandje uit 1505 is geen uitzondering. Je kunt het verleden er bijna aanraken. Dat je de paarden en wagens door de smalle straatjes hoort klepperen. Elk ander winkeltje is een leuk boetiekje, een tof koffiehuis of een oude kroeg met een toog van versierd hout en lage plafonds. Zowel de oude als de nieuwe kerk zijn zo mooi dat je met je hoofd in je nek minuten lang alleen maar kunt staren. Het idee dat de oude kerk in 1050 al bestond, als een klein kerkje van 12 bij 30 meter, daar kun je toch gewoon niet bij? We gaan denk ik nog wel terug naar Delft een dezer dagen; het ligt op steenworp afstand van ons logeerhuis.

De regen is eindelijk naar de achtergrond verdrongen en vandaag rende ik in korte broek en t-shirt door dit prachtige westland. De zon op mijn steeds roder wordende gezicht, een podcast op mijn koptelefoon. En niet zomaar een podcast. Vandaag is de podcast live gezet van Johanna Kroon, waarvoor Pieter en ik laatst naar Amsterdam zijn gegaan. Hij staat live! Je kunt hem nu hier luisteren, als je wilt.