Dag 20 Lissabon – Santiago do Cacém

0

Fado

We waren keurig om 19.45 uur bij Tasca do Chico, het café waar we naar een Fado-optreden zouden gaan. Toevallig was dit café ook onze buurman dus we hoefden niet ver te zoeken in de kleine charmante straatjes van de Bairro Alto. We liepen het pijpenlaatje in, feliciteerden de barvrouw – die ons tijdens het reserveren had gezegd dat ze 1 februari jarig was – en kregen een tafeltje bij het raam toegewezen. Al gauw kwam er een stel bij ons aan de houten picknicktafel zitten: Ines uit Portugal en haar beste vriend Juan José uit Spanje. Je zit letterlijk knie tegen knie dus een gesprek uit de weg gaan behoort niet tot de mogelijkheden. Was helemaal niet erg; dit waren zulke leuke mensen! Ze hadden elkaar ontmoet op een cruiseship waar hij werkte als fotograaf en zij als acupuncturiste (bizar!), en nu zagen ze elkaar een paar keer per jaar. Dit was zijn eerste Fado-show, net zoals dat voor ons het geval was.

Vlot daarna werden er nog twee piepkleine krukjes bij onze tafel neergezet en daarop kwam een ander stel zitten: Greca uit Italië en Leo uit Duitsland. Zij hadden elkaar ontmoet in een dorm in Hong Kong waar zij een master deed en hij stage liep, en woonden nu al vijf jaar samen in Berlijn. We bestelden een ‘jarro de vinho tinto’ (een karafje rode wijn) en de avond kon beginnen. Hoe leuk was dit gezelschap!

Even na achten ging het licht uit, werd de deur van het café gesloten, gingen de luiken voor de ramen dicht en veranderde de sfeer. Iedereen hield onmiddellijk zijn mond dicht, mensen draaiden zich om op hun bankjes, en de man die ons had binnengelaten bleek van alle markten thuis: hij was de doorman, de barkeeper, waarschijnlijk ook de eigenaar, maar nu kondigde hij de Fado-gitaristen aan en begon vervolgens zelf te zingen! Hij had een prachtige stem, niet zo heel laag maar wel met iets hees erin, en hield tijdens het zingen de hele tijd zijn ogen dramatisch dicht. Het was prachtig. Ines legde uit dat niet alle Fado verdrietig is; soms gaat het ook over dromen, over reizen, over liefde. Maar het meest gaat het toch wel over liefdesverdriet, hartzeer, het zware leven. Het lot. Fado.

Prachtige sfeer in het café, met iedereen dicht op elkaar en de Fado-zangers er gewoon tussen. Je ziet de twee gitaristen links.

Toen de man drie liedjes ten gehore had gebracht deed hij zelf het licht weer aan. De TV begon ook weer te schallen (die TV’s hier, niet normaal. Al ga je superchique uit eten, ergens in het restaurant zal een TV aanstaan. Why?) en iedereen barstte weer in geklets uit. Twintig minuten later ging het licht weer uit, veranderde de sfeer op slag en begon een jonge dame te zingen. Ook zij hield tijdens het zingen de hele tijd haar ogen dicht, maar ook zij had een enorme bak emotie in haar stem. Ontzettend mooi! Dit bleek het ritme van de avond: drie liedjes, 20 minuten kletsen, weer drie liedjes. Als je weg wilde, moest je gewoon even wachten tot de 20 minuten en kon je naar buiten. Ines en Juanjo verlieten ons rond 22.15 uur om nog naar een dinerparty te gaan, en met Greca en Leo bleven we tot iets na twaalven. Volgens mij was de avond toen nog niet voorbij, maar er waren denk ik nog maar iets van acht gasten in het café en wij wilden slapen.

We namen afscheid van onze nieuwe vrienden, zuchtten even van hoe prachtig en vooral supergezellig deze avond was geweest, en rolden zo een deur verder naar ons appartementje. Na een nacht diep onder zeil – mocht ook wel een keertje na die slapeloze nachten – was het vanochtend tijd om de rugzak weer eens in te pakken, de bus te nemen en naar het beginpunt van onze volgende wandeling te gaan: Santiago do Cacém.

Hier staan we vol ongeduld te wachten op onze bus

Daar zijn we nu. Morgen beginnen we met de Fisherman’s Trail! Op het programma staat een tippel van 22 kilometer naar Moinhos do Paneiro, waar we slapen bij een oude Don Quichot-molen. Zo veel zin om weer aan de wandel te gaan!

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

No reacties