Ik hou van Groupon, de kortingssite die vol staat met dingen die je niet nodig hebt en ervaringen die bepaald niet op je bucketlist staan. Een ochtendje graffiti spuiten in Rotterdam? Tuurlijk! Glas blazen ergens tussen de landerijen rond Gorinchem? Waarom niet? Een mediterraans lavendellandschap schilderen in een aftands kunstenaarsgebouwtje in Meerveld? Count us in! Het brengt ons op plekken die we niet kennen en introduceert ons in ambachten die we nooit zullen beheersen. Maar dat doet er niet toe; het is de ervaring die telt. Inmiddels heb ik in mijn mail een regel ingevoerd dat alle Groupon-mails automatisch naar mijn spam-folder gaan, want hoe leuk al die nieuwigheden ook zijn, ze kosten je stiekem klauwen met geld.
Zo ook de deal van gister: een luchtballonvaart voor vier personen, met bubbels na afloop. Het was ergens in oktober 2019 dat ik deze deal voorbij zag komen en in een moment van zwakte op de buy-knop drukte. Kaching! zei de kassa van Groupon, iieeks zei mijn portemonnee. En toen begon het gezeur: het plannen van de ballonvaart. Midden in de winter hoog in de lucht in een rieten mandje hangen leek ons niet een heel goed idee, dus we zouden ergens in de lente een datum prikken met onze vrienden Marlies en Matthijs. Maar toen kwam corona. We knipperden met onze ogen en het was 2022. Een mailtje van Sky Ballonvaarten dat er weer gevaren mocht worden, deed ons hart sneller kloppen. We planden een vaart. Juni 2022 moest het worden. Geweldig. We keken er zo naar uit. Maar de ochtend van de vaart gooide een sms’je van Sky Ballonvaarten ons enthousiasme aan diggelen: het weer leende zich niet voor een vaart. Het waaide te hard.
Ettelijke pogingen volgden. In totaal planden we zeven keer een datum en zaten we zeven keer ’s avonds heerlijk samen ergens in een restaurantje, maar vlogen niet in dat vermaledijde mandje. Was het ons niet gegund?
Gister kreeg ik het weer op mijn heupen. ‘Kunnen jullie 30 juli?’ appte ik naar Marlies. ‘Dan zijn we al op vakantie’, appte zij snel terug. ‘Gaan jullie anders maar met zijn tweetjes joh, maakt niet uit.’ Ik had ook al gedachten die richting op gehad. Als het met zijn vieren plannen zo lastig was, dan moesten we misschien maar gewoon samen gaan. Ik stuurde een mail naar Sky dat we graag de 30e mee zouden varen en ontving een bevestiging. Amper een uur later kreeg ik een sms: of we vanavond misschien al mee wilden. Er was plek, het weer was veelbelovend, wat de toekomst brengen zou was onzeker, wilden we? We wilden!
We vertrokken gister rond 19.30 uur naar de Mijnbouwweg in Amersfoort, waar vijf ballonnen als reusachtige leeggelopen verjaardagsballonnen in het gras lagen. De achterste was van Sky Ballonvaarten. Links en rechts werd al flink geblazen, bij ons gaf piloot Fred ons eerst nog wat instructies.
‘We vullen de ballon eerst met koude lucht, met deze ventilator.’ Hij sloeg op een gigantische fan die klaar stond voor de mond van de ballon. ‘Daarvoor heb ik twee sterke mannen nodig, die de ballon openhouden.’ De vier sterke mannen die het gezelschap rijk was, knikten al serieus. Yes, sir. ‘Voorts is er aan de bovenkant van de ballon een klep, die nu nog los hangt, maar die op zijn plek zal komen te zitten door de druk. Deze moet in eerste instantie in de goede richting worden getrokken door ook vier sterke armen.’ Opnieuw een knik. Volgens mijn berekeningen kwamen we mannen tekort, ik zou ook aan de slag moeten. ‘Zodra de ballon dan half gevuld is, gaan we met de gasbranders aan de slag. De ballon zal omhoog willen komen, maar de mannen die aan de bovenkant trekken, houden dat zo lang mogelijk vol. Te hard trekken kan niet.’ Serieuze gezichten, af en toe een nerveuze grinnik. ‘En als de lucht in de ballon dan zo’n 100, 110 graden is, dan gaan we maar eens de lucht in. Goed idee?’ Goed idee, Fred!
Deze knoepert steeg als tweede op. Zo groot!
De mand hangt als een touringcar onder de ballon
Een half uur later waren we de laatste ballon die nog op het veld stond. De overige ballonnen hingen boven ons in de lucht. Een prachtig gezicht. We namen plaats in de mand, die uit vier compartimenten bestond waar in elk drie man kon plaatsnemen, en toen gaf Fred de brander eens even flink de sporen. We schoven een beetje heen en weer over het gras, toen haakte hij ons los van de jeep waaraan we nog vasthingen, en off we went!
De sterke man die de ballon openhoudt voor de ventilator
Binnen luttele seconden hingen we hoog boven Amersfoort. Na amper drie minuten wees de hoogtemeter 2335 feet aan, een kleine 800 meter. Ongelofelijk! Het uitzicht was adembenemend. ‘Dat rechthoekige veld dat je daar ziet, is de vliegbasis van Soesterberg. Dat daar is de Leusderhei. Verderop dat water, dat is Loosdrecht. Daar zie je de windmolens rond Almere’, wees Fred, ‘en als je onder de zon kijkt, zie je de Noordzee.’ We keken in de verte, we keken naar benee. ‘Zie je de stadspoort van Amersfoort hier onder ons?’ vroeg hij. ‘Kijk, je ziet daar mensen over het Onze Lieve Vrouwenplein lopen.’ Hoe waanzinnig!
‘Hoe hard gaan we nou?’ vroeg ik Fred. ‘Ruim zeven kilometer per uur. Ik zal zo een andere luchtlaag opzoeken waarin meer wind is, dan maken we wat meer snelheid.’ Hij trok aan de gashendel, we stegen richting 1100 meter hoogte, en prompt zei hij: ‘Kijk, nu varen we met 32 km/uur.’ Daar merk je dus niets van. Zo’n ballon is muisstil. Het enige wat je hoort, zijn de ‘oooh’ en ‘wauw’ van je mandgenoten. Magisch!
Na een uur gevaren te hebben was het tijd voor de landing. ‘Dat veld daar in Achterveld ziet er mooi uit,’ zei Fred, ‘al ben ik er nog nooit geweest en weet ik niet waarom al die auto’s daar staan.’ Hij manoeuvreerde ons er keurig naartoe door wat kleppen in de ballon open te zetten en zo lucht te laten ontsnappen. Zo verloor de ballon hoogte en draaide hij tevens om zijn as. ‘Echt sturen kun je niet met zo’n ballon’, vertrouwde Fred ons toe, ‘maar op deze manier kun je toch nog aardig bepalen waar je heen gaat.’ We scheerden rakelings over een boom en daarna over een lantaarnpaal, en landden vervolgens als een veertje in een enorm grasveld.
Na de landing moesten we richting weg gesleept worden. Weer een paar sterke armen erbij. En niet loslaten, jongens!
Onder een prachtige avondlucht die lila en voorts knaloranje kleurde, vouwden we de enorme ballon tot een slang die we in een grote zak frotten, en daarna was het tijd voor een glaasje bubbels, vergezeld door een verhaaltje van Fred. 
‘Ergens in het jaar 1782 zaten de gebroeders Montgolfier bij het vuur, na een dag hard gewerkt te hebben in de papierfabriek van hun vader. Ze speelden met papier uit de fabriek en lieten dit opstijgen in het vuur. Het wakkerde hun interesse in het natuurkundig proces. Wat als ze, net als dit papier dat opsteeg in de warmte, konden opstijgen naar de wolken? Ze bouwden een ballon en lieten een mandje eraan opstijgen met daarin een geit, een gans en een eend. Even later werd de mand met de drie dieren erin gevonden in een veld; ze hadden het overleefd. Toen was het dus de beurt aan een mens om een ballontocht te maken. Een crimineel zouden ze vast wel zo gek krijgen. Als er iets gebeurde, zou hij niet gemist worden. Maar daar was een edelman het niet mee eens. We lieten toch niet een crimineel de eerste ballonvaart ooit maken? Wat als het een succes was? Dan zou die crimineel de geschiedenisboeken in gaan! Dat mocht niet gebeuren. Het moest iemand van adel zijn die de eerste ballonvaart zou maken. De natuurkundige Pilâtre de Rozier was de gelukkige. Nadat hij succesvol en zonder brokken geruime tijd op 1 kilometer hoogte door de lucht had gevaren, werden de gebroeders Montgolfiers door Lodewijk XVI uitgenodigd aan het hof. Die bepaalde dat vanaf dat moment, iedereen die zo heldhaftig was om in een luchtballon te stappen, de adelijke status zou verwerven. Dus jullie’, besloot Fred, ‘zijn vanaf vandaag Baron en Barones van Amersfoort tot Achterveld. Proost!’
Ik ga die mails van Groupon weer uit mijn spam-folder halen. Ik zweer het je. Goedkoopste adellijke status ooit.
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens in de zoveel tijd een overzicht van een aantal posts.
No reacties