Ooit, lang lang geleden, heb ik een nacht doorgebracht in New Delhi, India. Het was midden in de winter en stervenskoud. Ik was in de taxi beland bij een Canadees en samen zouden we wel accommodatie vinden. Dat deden we ook. In een hoog appartementengebouw waar we over in de vrieskou slapende mensen heen moesten stappen om bij ons hok te komen. Daar stonden twee dingen die op bedden moesten lijken, en stapten we ieder op onze eigen plank. Hij in zijn slaapzak, volledig in the nude, en ik in mijn slaapzak, met werkelijk álles aan wat ik had meegenomen. Bibberend heb ik de nacht uitgezeten, geen oog dichtgedaan. Naast mij lag die Canadees prinsheerlijk te snurken. De volgende ochtend deelde hij zijn geheim met me: ‘Als je in een slaapzak kruipt, moet je – hoe koud het ook is – zo min mogelijk kleding aan doen. Huid- tegen slaapzakcontact is essentieel.’ Thanks for sharing mate, a little too late! Maar deze mate indachtig kroop ik gister met alleen een onderbroek en t-shirtje aan mijn slaapzak in – vooruit, eerlijk is eerlijk: ik had er wel twee heel dikke dekens bovenop gelegd – en binnen tien minuten was ik warm. Heerlijk geslapen!

Maar dat kwam misschien ook wel door de geweldige avond die Pieter en ik daarvoor hadden.

We gingen voor een hete kop thee naar de bar twee deuren verderop. Ongelofelijk vol met mannen van de lokale motorclub, die luidkeels karaffen rode wijn wegtikten en daarna aanschoven voor een heerlijk ogende avondmaaltijd. Wij hadden ons door de hospitalero laten overhalen om take away te bestellen, dus om 18.30 uur lieten we die honderden etende mannen alleen en trokken we ons terug naar ons ijspaleis. Daar aten we een zeer middelmatig maaltje en toen besloten we terug te keren naar de bar. Niet dat het daar warmer was – al die etende mannen deden dat met jas aan en soms muts op – maar het was er in ieder geval gezellig. En druk. En wie weet gaf al die mannenwarmte wel wat af op ons.

Om een uur of 19.30 uur begon een oude man, al aardig in de olie, mee te zingen met een klein radio’tje dat hij bij zich had. Een ander haakte aan, en voor we het wisten waanden we ons bij een concert van negen lokale Andrés Hazes. Portugese schlagers volgden elkaar in rap tempo op, een bezem vond een tweede leven als gitaar. Het radio’tje werd vervangen door een iPhone die werd aangesloten op de boxen, en opeens stonden er bij ons twee nieuwe drankjes op tafel. Wie van de negen mannen om ons heen deze drankjes had betaald is ons tot op heden onduidelijk, maar die twee vreemde eendjes moesten blijkbaar gefêteerd worden, waarvoor we hartstochtelijk Obrigada in de rondte riepen. Intussen ging het licht uit voor de sfeer, het volume omhoog voor nog meer sfeer, en raakte iedereen steeds uitgelatener en vooral ook dronken. Ik had pijn in mijn kaken van het lachen. Iedereen die vertrok nam afscheid van de twee peregrino’s alsof we long lost friends waren, en eenmaal weer in onze accommodatie waren onze harten warm van zoveel pret. We hebben onder de dekens, met een muts op en al onze kleren aan nog een filmpje gekeken en toen het bed in. Zoals gezegd: heerlijk geslapen!

Vanochtend was de hemel strakblauw, hadden we de wind in de rug, was Pieter jarig en hoorden we dat we op de shortlist staan van een grote schrijfwedstrijd waar we aan mee hebben gedaan en waarvoor we een roman hebben ingeleverd. Aan alle kanten een TOP-dag dus! Met nog heel veel nagenieten van de geweldige avond gister.

Slapen: Central Suites via Booking.com, € 49 voor eigen kamer. Mooie keuken, goed geregeld. Eten: all you can eat Wok restaurant, Sabores Wok. Betaal je € 12,99 voor. Niet heel romantisch, zeker niet als je bedenkt dat het Pieters verjaardag was, maar ontzettend lekker gegeten!