‘It’s all gonna be magnificent, she said.’
Met deze regel uit het gelijknamige liedje van Elbow werd ik vanochtend wakker. Spannend! Zou ik voorspellende gaven hebben, en zou deze dag magnificent worden?
Nu aan het einde van de dag, met voeten die zo vermoeid zijn dat ze kloppen en modder in vier lagen dik op mijn broek, kan ik met volle overtuiging zeggen: NEE! Dat werd ie niet!
Het begon vanochtend vroeg al met een knap staaltje petje op petje af, door de regen die bij vlagen gemene vormen aannam. Zodra ik dacht: oh nu valt het mee zette ik mijn pet af, om hem soms letterlijk een minuut later weer op te moeten zetten. Bij tijd en wijlen ging er echt een luik open en stortten zich tienduizenden liters water over onze hoofden uit. Het leek te toevallig dat dit telkens was als we ook flink moesten stijgen, zodat door mijn hijgen mijn bril besloeg, ik in mijn cocon van pet en capuchon eroverheen zachtjes liep te vloeken en intussen die ene regel zich telkens aan me opdrong:
‘It’s all gonna be magnificent, she said.’
Wanneer dan?!, vroeg ik mij wanhopig af. In ieder geval niet toen we na 20 kilometer zo graag even wilden zitten dat we op een minuscuul muurtje rond een tuin belandden waar de wind vrij spel had en we vijf minuten later verkleumd maar weer weggingen. En ook niet toen we een eucalyptusbos in doken en we glibberend en glijdend over een supermodderig tractorpad trokken die alles vroeg van onze sense of balans en korte metten maakte met elke vrolijkheid die we nog hadden kunnen opbrengen. Ik had intussen een podcast opgezet om maar niet aan mijn pijnlijke voeten te denken, en Pieter stiefelde in stilzwijgen voor me uit en mediteerde al wandelend, ook zijn pijn verbijtend.
Maar toen we na 30 lange, natte en koude kilometers eindelijk bij onze accommodatie kwamen en een heel lieve Portugese dame ons een kopje thee aanbood, werd alles toch nog fijn. De kleren hangen te drogen, een warme douche ligt op ons te wachten en een warme maaltijd gaan we zo maar eens opzoeken. Magnificent was vandaag niet bepaald, maar het kan dan ook niet alle dagen feest zijn. Hopelijk morgen weer!
Slapen: Estalagem dos Padres, € 51 voor een eigen kamer. Supernetjes, geweldige keuken om zelf te koken, grote woonkamer met fijne eettafel en spelletjes. Was een fijne verrassing! Eten: zelf gekookt, pasta. Verderop in de straat is een supermarktje.
Hey Marlies en Pieter
Zó blij dat ik weer een blog van jou kan volgen! Het doet me terugdenken aan de tijd toen ik nog werkte, en het eerste op mijn bureau er toen uit bestond jouw tocht naar Santiago te volgen. Met het einde van je tocht toen verdween er een stukje routine voor mij, maar was meteen ook de start van de voorbereidingen van mijn tocht die ik ooit zelf eens zou maken. Die tocht kwam er ook daadwerkelijk in 2014 en is tot op heden de beste beslissing die ik ooit heb genomen, ik denk er nog ( bijna ) dagelijks aan.
Nog veel wandelgenot voor jullie beiden, ik kijk al uit naar de volgende dagen.
Patrick Stienen
Dendermonde.
hi Patrick, wat een leuk bericht, wat worden we daar blij van! Dank je wel voor je lieve woorden. Je bent de enige die ooit een heuse recensie voor me heeft achtergelaten op bol.com onder mijn boek, dat vind ik nog steeds zo tof! Hoop dat je onze verhalen blijft lezen, en wie weet ontmoeten we elkaar nog ooit! (ligt Dendermonde niet aan de camino vanuit Nederland?) Groetjes!