Na een wat onrustige nacht kwamen we vanochtend om 9.30 uur het tentje van gister weer binnen. We zaten nog niet of de eigenaar wees naar Pieter: ‘Cheese croissant and black coffee?’ Toen een vinger naar mij: ‘Cappuccino and something sweet?’ Nou ja! We zijn hier één keer geweest, toen heeft niet hij maar Mr. ADHD ons geholpen, en deze man weet gewoon nog wat we hadden?
Om met de woorden van de ADHD’er te spreken: ‘Amazing!’
Toen op pad. De rugzak was ouderwets zwaar. Hij hing gelukkig wel recht – dat gebeurt best vaak, dat je rugzak uit het lood hangt. Rete-irritant! – en voelde ondanks het gewicht vertrouwd. Mensen glimlachten naar ons. Sommigen zwaaiden uit hun auto’s en riepen ‘buen camino’, anderen knikten vriendelijk. Leuk! De weg ging door de buitenwijken van Porto, eigenlijk één lange rechte weg met aan weerszijden winkels en een tram in het midden. Al snel ontdekten we een blauwe pijl en herinnerden we het ons weer: de gele pijl wijst naar Santiago, de blauwe pijl naar Fatima. Zo ver als Fatima wandelen we niet – wij haken af bij Lissabon – maar dat we op elke derde lantaarnpaal een blauwe pijl zagen, gaf de burger moed. Voor verdwalen moet je hier bijzonder hard je best doen!
Na de eerste vijf kilometer op de stoep langs een drukke weg te hebben gewandeld, gingen we de bossen in. Alsof we in een reusachtige sauna liepen, zo rook het om ons heen. Eucalyptus! Het vochtigheidsgehalte was intussen ook zoals die in een sauna – of eigenlijk een stoomcabine – want het miezerde ultrakleine druppeltjes. Prima voor het wandelen, niet zo fijn voor de bril. Maar hoezee, een meegebrachte pet bood uitkomst, we behielden ons zicht.
Al snel waren we op onze eindbestemming van vandaag: Grijo. Een prachtig klooster, waarvan de eerste versie werd gebouwd in 911 (!), lonkte om even een kijkje te nemen.
De toegangspoort naar het Mosteiro de Grijo
Daarna meldden we ons bij Maria José waar de sleutel lag voor het pelgrimshostel waar we vanavond slapen. Een overenthousiaste hospitalero begeleidde ons naar het pand, waar we een ijskoude kamer met stapelbedden in stapten en een nacht kleumen in het verschiet ligt. Er schijnt wel een warme douche te zijn, maar ik wil het risico van ijspegels aan mijn blote lijf niet lopen, dus het wordt ongedoucht de avond in en maar hopen dat de slaapzak zijn werk doet. Ik typ dit met al mijn meegenomen kleren aan en voel de kou langzaam mijn voeten intrekken. Dat wordt nog wat! Maar ja, hier vraag je natuurlijk om als je midden in de winter door Portugal gaat trekken.
Kou lijden in ons stapelbedje…
Gelukkig komt iemand van een restaurantje in een ander dorpje straks ons eten brengen en hebben we al een barretje ontdekt twee pandjes verderop. Daar gaan we straks maar eens een kijkje nemen; wie weet hebben ze daar verwarming. En hete thee. Of chocolademelk. Dat zou toch mooi wezen.
Slapen: Albergue de Peregrinos, +351 913 495 004. € 10 per persoon. De hospitalero haalt je over om een afhaalmaaltijd te bestellen, maar je kunt veel beter een hapje eten bij het kroegje ernaast. Zulke leuke mensen en lekker eten!
No reacties