We hebben intussen al aardig wat zon gevangen, maar de smoeltjes zijn vanochtend bleek. Driedubbele stapelbedden en licht dat automatisch aangaat als er beweging wordt gedetecteerd, blijkt een gouden formule voor een slapeloze nacht. Zelfs Gijs is chagrijnig en dat wil wat zeggen. We bekijken de route die ons vandaag wordt voorgeschoteld. Eerst achter onze hut steil omhoog de pas over, en daarna een afdaling van dertienhonderd meter, terug naar Staartje. Kunnen we dat? Als ik de club rondkijk, lijkt het antwoord nee. Maar ik weet natuurlijk wel beter, want als je ziet wat we al gedaan hebben, kunnen wij alles.
Het is koud en bijzonder mistig. Dik aangekleed vertrekken we. De tippel omhoog is een herhaling van gister. Lotte zoekt weer mijn voetsporen, ik zoek rust in mijn ademhaling, en zo stiefelen we de berg op. Halverwege krijgen we het warm. De pijpen gaan van de broek af, het t-shirt lange mouwen gaat uit. Bovenaan echter zwiept de wind onze haren de lucht in en doet de kou ons rillen. Met de jassen weer aan – en Lotte zelfs met haar handschoenen – maken we onze laatste groepsfoto. Klaar voor de afdaling? Let’s go!
Achter ons hangt de mist nog, maar voor ons is het waanzinnig mooi.
Lideke is bijna bovenaan
Katrien doemt op uit de mist
Max en ik wachten tot het cluppie compleet is
Jaaaa! Een groepsfoto, hoe origineel
Als we door een Nederlands gezin met drie jonge kinderen worden ingehaald, voel ik een steek van jaloezie. De ouders dragen alle bagage, de kindjes rollen als jonge gemsjes van de berg af, pa en ma er onbekommerd en met hoog tempo achteraan. Geen stokken, geen zorgen, geen angst. In mijn bibberende handen trillen mijn stokken, mijn knikkende knieën zorgen voor ongecontroleerde stappen. Gelukkig vind ik tussen al het getril en gebibber genoeg rust om bij tijd en wijlen stil te gaan staan en te genieten van al het moois om ons heen.
In de Vajolet refugio, waar we zicht hebben op de legendarische Torri del Vajolet, eten we een onnoemlijk groot stuk taart om Katriens verjaardag te vieren. We bevinden ons hier in het hart van een van de bekendste klimgebieden aller tijden, waar de heldendaden van bergbeklimmerspioniers als Paul Preuss en Tita Piaz de basis vormen voor legendes. Mij zeggen die lui niets, maar dit lees ik in de reisbeschrijving van ECKTIV. Wat een plek om je verjaardag te vieren dus!
Proost, Katrientje!
Na die pauze, die goed beviel bij de smulpapen in ons gezelschap (wij alle twaalf 🙂 ), is het verder afdalen richting Gardeccia. Het betrekt snel, en als we op een breed grindpad zigzaggend de heuvel afdalen richting een bossig gebied, vallen de eerste druppels. We besluiten de boel negatief in te schatten: alles gaat aan. Hoes om de tas, regenjas, regenbroek, pet, you know the drill. Enkele kinderen protesteren. ‘Het is zo warm, moet dit nou echt?’ Maar de moeders zijn onvermurwbaar, en met recht: amper een minuut nadat we weer zijn gaan lopen, barst de hemel open. Dikke droppen vergezeld van de nodige flitsen en een hoop gedonder omgeven ons. Met een drafje lopen we naar een hut met overhang, waar we schuilen voor de ergste hoos.
Snel de regenkleding aan
Bah…
Na die initiële bui hebben we het ergste gehad. De kleding blijft aan, de capuchon gaat af. Een schoorvoetende zon begeleidt ons op onze weg naar beneden, die over een asfaltweg gaat. Bijna missen we het onopvallende paadje van de weg af dat dwars door het bos naar Pera di Fassa leidt. Het is de genadeslag: door de regen zijn boomstronken op het pad glad geworden, het pad is smal en loopt scheef, het is af en toe fiks steil en we zijn moe. Als het dorp in ons blikveld valt, is de opluchting groot. We hebben het zonder brokken gered! Geen gebroken voeten, geen gekneusde enkels, zelfs het aantal kinderen is nog compleet. Welk een geluk.
Alle kids op het asfaltweggetje
En daarna over het bospad het laatste stukkie
Even later zetten we voet over de drempel bij Hotel Europa. Terug op honk. Een warme douche, wandelkleding uit en iets gezelligs aan, en dan heeft Staartje al een biertje klaarstaan op de toog. Hij is blij dat hij ons niet heeft hoeven redden. En dat zijn wij ook. Wat een verrukkelijke, zware, prachtige, pittige en bijzonder gezellige vakantie was dit!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens in de zoveel tijd een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties