We komen volledig tot rust bij Alex en Mathijs. We struinen even rond over de markt in Ouroux-en-Morven, doen boodschappen bij de supermarkt, eten de heerlijkste lunch, en als ik vraag wat we kunnen doen om hen te helpen, zegt Mathijs: ‘ontspannen in de hangmat’. Music to my ears! We krijgen een koud biertje, eten ons avondeten aan de picknicktafel bovenaan in de tuin, en zitten heerlijk bij het kampvuurtje als de zon ondergaat. Heel even maar, want er zijn ‘no-see-ums’, heel kleine vliegjes die je niet ziet maar die je wel voelt: die ettertjes bijten gemeen! We doen nog even een rondje tuin – als je in beweging bent, vallen ze je niet lastig – en ik help Alex even met het begieteren van wat plantjes in de kas. Daar herken ik opeens de peultjesplant. Vanavond hebben we daar peultjes van gegeten in ons heerlijke noedelgerecht, maar we hebben die plant ontzettend veel gezien rond Reims. Velden vol, en Pieter en ik konden maar niet thuisbrengen wat voor plant het was.
Lekker in de hangmat met een biertje
Met Alex in hun tuin
Bij het vuurtje, vlak voor het niet meer te doen is vanwege de vliegjes
‘Deze plantenfamilie maakt stikstof aan’, legt Alex me uit. ‘Ze worden ook wel ‘groene bemesting’ genoemd, want als je ze ergens plant en na een tijdje oogst, blijft er een stikstofrijke bodem achter. Hetzelfde effect als wanneer je er mest overheen had gegooid. Maar dan zonder de CO2.’ Hoe briljant is dat nou weer. Vind het altijd zo leuk hoeveel ik leer als ik bij haar ben!
Vanochtend pakken we onze rugzak in en tillen hem op onze rug. Meine liebe, wat is er gebeurd?! Dan bedenk ik me dat we nieuwe deodorant hebben aangeschaft, nieuwe tandpasta, nieuwe zonnebrandcrème, twee repen chocola, een zak pinda’s, drie halve liters cola, en een zak M&M’s. Ook hebben we een heerlijke lunch van Alex’ zelfgebakken brood met brie en sla bij ons en zes gekookte eieren. Denk maar zo dat we ieder minstens twee kilo extra dragen. Dat wordt dooreten vandaag! 🙂
Ze brengen ons naar Lac des Settons, waar we eergisteren gestopt zijn. De zon schijnt weer volop, de route gaat door het bos. In een klein dorpje genieten we van ons tweede ontbijt aan een picknicktafeltje. Net als we klaar zijn, komt er een oudere heer naar ons toe. Hij vraagt ons waar we heen gaan, en ik vraag hem waar híj heen gaat. ‘I live here!’ zegt hij. Ik vraag hem of hij hier zijn hele leven al woont en dat beaamt hij. Het dorp is twintig huizen groot, vertelt hij ons, maar hij is er jaren niet geweest. Pas nu hij oud is, woont hij hier weer. ‘Wat heeft u dan gedaan? Bent u boer geweest?’
‘Niet bepaald nee. I am an artist.’
‘Oh? Wat voor artist?’
‘You are very curious.’ Hij lacht verlegen.
‘I know. What kind of artist are you?’
‘Everything. Photography, sculptures, painting, writing. But now mainly clay.’
‘Bent u beroemd?’ vraag ik hem.
‘You are very curious.’ Hij kijkt van mij naar Pieter en weer terug. ‘But yes.’
Cool, we zijn aan het kletsen met een beroemdheid! Hij vraagt ons wat wij doen in het dagelijks leven, maar daar trap ik natuurlijk niet in. Ik wil weten wie deze oude man, met zijn gulp open, zijn oude versleten overhemd in zijn broek en zijn gelige vingers is. Zijn grijze haar wappert in de wind. Hij doet me denken aan de professor in ‘Back to the future’.
‘What is your name? Can I google you?’
Hij geeft ons zijn naam: Alain Vernis. ‘Ik heb geen eigen website hoor.’ Alain vertelt ons meer over zijn leven, maar wil niet op de foto. ‘Ik leef als een kluizenaar, niemand hier weet wie ik ben. Ik wil niet op de foto, that does not make sense to me.’ Prima, dan nemen we geen foto. Als we onze schoenen aantrekken, vraagt hij of we problemen hebben met onze voeten. ‘Do you know clay is perfect if you have blisters, or little wounds? I have used it for 40 years, on anything. Even internally.’
‘Do you eat it?’ vraagt Pieter verbaasd.
‘Oh yes. You can eat so much from nature.’ Ja dat weten wij ook wel, maar klei eten lijkt me nou vrij onverstandig. Aan de andere kant: wat weet ik er nou van?
Hij neemt ons mee naar zijn tuin om te laten zien wat voor eetbaar spul je hier overal kunt vinden. Hij trekt een blaadje van deze struik, stopt het in zijn mond (‘is like lettuce’), en grijpt een bloem van die struik en stopt ook dat in zijn mond. Pieter en ik lopen er een beetje schaapachtig achteraan, maar we zijn onder de indruk van zijn tuin. Die staat er prachtig bij. ‘Doet u dit allemaal zelf?’ ‘Oh yes!’ Hij lijkt geneigd ons uit te nodigen in zijn huis, maar bedenkt zich dan. We lopen gedrieën weer terug naar de picknicktafel waar onze rugzakken nog staan. Alain vertelt ons dat hij drie maanden geleden nog een expositie had in Brussel, en dat hij dit jaar een overzichtsexpositie zal hebben in de grootste galerie van New York.
‘Gaat u daar dan ook naartoe, als er ergens een expositie van uw werk is?’
‘Oh zeker, de eerste dag ben ik er altijd bij, waar het ook is.’ Hij vraagt ons waar in de wereld wij allemaal geweest zijn, en als ik zeg dat ik in Japan ben geweest bloeit hij op. ‘Where in Japan were you?’ Ik vertel hem dat ik vooral in Tokyo was. ‘Not in Kyoto?’ Ja ook wel, maar vooral in Tokyo. ‘Bent u er ook geweest?’ Hij straalt als hij zegt: ‘Many times. Kyoto is the most beautiful place. In Japan they adore my work.’ Tjonge, volgens mij hebben we hier wel met een serieuze kunstenaar te maken. Pieter vraagt hem wat voor expositie dat wordt, straks in New York. Van al zijn werk, of vooral het kleiwerk? Hij vertelt ons dat hij van al zijn werk exposities heeft gehad, maar dat nu vooral zijn kleiwerk wordt gewaardeerd. Elke keer als hij succesvol ergens in werd, ging hij weer wat anders doen.
‘I am afraid of reconnaissance. It develops your ego, you know. And I am afraid of money.’ Ik bekijk zijn prachtige doorleefde gezicht, zijn shabby kleding en zijn geel uitgeslagen vingers. ‘But now I’m getting better. Now I accept what nature has given me, for the welfare of others. Like my family.’ Ik durf hem niet te vragen naar vrouw, kinderen, dat soort dingen. Hoe krachtig hij ook overkomt, er zit iets bijzonder fragiels in deze man. Daarbij, een zelfgekozen kluizenaarsbestaan, wie doet dat? Blijkbaar een wereldberoemde kunstenaar die wars is van fame and fortune. Als ik hem een hand geef om hem te bedanken voor deze bijzondere ontmoeting, pakt hij hem stevig vast, trekt me naar zich toe en vraagt me naar mijn naam. ‘It was lovely meeting you.’ ‘You too, monsieur Alain.’
De rest van de dag hebben we het nog regelmatig over deze bijzondere man. De route is pittig. Het gaat veel op en neer en het pad is stenig. De zijkanten van het pad lopen erg scheef, waardoor je in het midden moet lopen. Daar is het plat. Maar daar ligt ook het gruis, de rollende stenen, de kiezels, de dennennaalden. Als we om 15.30 uur in Anost aankomen, de eindbestemming van onze dag, zijn we moe. Gelukkig kunnen we terecht in onze kamer. We zitten in de gîte d’etappe van familie Fortin, die het gehele dorp lijkt te bezitten. Op de deur van deze gîte staat dat je je moet melden bij de pizzeria Fortin als er niemand is, bij het restaurant verderop staat dat je voor informatie naar de gîte Fortin moet. Tegenover ons in de straat is er een Immobilier Fortin (makelaar) en er is nog een groot huurhuis waar Fortin op staat. Ik denk maar zo dat Fortin ‘fortuin’ betekent. Iets waar onze Alain niets mee te maken wil hebben, maar deze mensen in Anost duidelijk wel.
Verschil moet er zijn.
Het laatste deel van de etappe heet ‘Sur les pas de Socrate’. Het is een rotpad! Ondanks dat Pieter groot fan is van Socrates en zelfs zijn bedrijf Socratesbeheer heeft genoemd, kunnen we het NIET waarderen.
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties