Een Marliesje
Vandaag zijn we 30 dagen onderweg! Op 12 januari namen we het vliegtuig naar Porto, en nu zijn we twee dagen verwijderd van het meest zuid-westelijke puntje van Europa, de Cabo São Vicente. Vijfhonderdenvijftig kilometer zitten er in de benen, en daar komen er nog wel een paar bij, want na de kaap zullen we onze weg vervolgen op de Via Algarviana, die de Algarve dwars doorsteekt. Tot 23 februari. Dan proberen we met het OV Faro te bereiken, waar we dan 24 februari het vliegtuig nemen naar Eindhoven. Dan zit dit deel van ons Portugese avontuur erop.
Maar tot die tijd mogen we genieten van dit prachtige land. Doen we dat met volle teugen? Absolument! Maar vandaag niet. Vandaag deden we een Marliesje. Toen ik in 2010 de camino deed, had ik op een gegeven moment een gesprek met een jongen uit Clermont Ferrand, aan wie ik opbiechtte dat ik soms doorstak. Dat als ik op de kaart zag dat ik een bepaalde bocht kon overslaan en zo de route voor die dag wat korter kon maken, dat ik dat af en toe deed. Een doodzonde in pelgrimsland want dan heb je niet alle kilometers daadwerkelijk gelopen, maar daar had ik geen boodschap aan. Ik vond de route soms al lang zat! Dagen later zat ik weer met die jongen en een paar andere pelgrims, en toen zij aangaven dat ze die dag een stuk van de route hadden afgesneden, zei die jongen: ‘So you did a Marlies!’ Bleek dat ze mijn naam gebruikten om het afsnijden van een route mee aan te duiden. Nou ja zeg! Daar ging mijn reputatie!
Vandaag plakten Pieter en ik anderhalve dagetappe aan elkaar. Van Aljezur naar Arrifana was namelijk 12 kilometer en dat vind ik toch echt een beetje sneu (ben je voor de lunch al op je volgende plek!), dus ik had gekeken naar wat de dag Arrifana – Carrapateira ons zou brengen. Een hotel op 9 kilometer van Arrifana! Kijk, dan is het 12 + 9 = 21 kilometer, daar kunnen we wat mee. Maar ik zag dat beide routes elkaar op een stuk van bijna 2 kilometer overlapten. Mooi, dan hoeven we die niet te doen. Dan haken we ten zuiden van Arrifana aan op de tweede etappe en skippen we een stukje. Toen we echter goed en wel op pad waren, zag ik dat als we nog veel meer doorstaken, we zo’n zeven kilometer ten zuiden van Arrifana konden aanhaken en dat we dan maar 16 kilometer hoefden. Oren naar? Oren naar! ‘Dus we gaan een Marliesje doen?’ zei Pieter. Vooruit, we doen een Marliesje. 
Dus nu zitten we hier. Amper 14.00 uur en de beentjes zijn al gestrekt. Een pracht van een hotelkamer in de middle of nowhere, geen dorp of überhaupt ander huis in de buurt. Heerlijk rustig, we mogen om zes uur al aan de dis (we blijven toch Nederlanders hè, half zes piepers op tafel!) en morgen opnieuw een korte afstand van 16 kilometer. Dan doen we geen Marliesje. Nee. Denk het niet. Maar misschien ook wel. We gaan het zien.
Slapen: Hotel Barranco da Fonte, supermooie hotelkamer. Kost € 60 voor een nacht. Douche was wel lauw, dat was even doorbijten. Maar nu tintelt het hele lijf, ook niet verkeerd 🙂
No reacties