Vannacht was ik even de weg kwijt: ik dacht dat de bovenverdieping, waar wij sliepen, beduidend groter was dan ie was. Ik was zonder mobieltje richting WC gegaan (onder het mom van: ik kan het heus allemaal wel zien zo in het donker) en liep op de terugweg als een blinde tastend en zoekend tegen een muur op. Ik wist zéker dat er een opening moest zijn waar ik doorheen moest voor de tweede helft van deze grote verdieping, meende zelfs in de verte een lichtje te zien. Dus ik voelen. Een balk. Nog een balk. Deze loopt zo te voelen diagonaal. Een plankje met daarop een klok? Ik draaide me om en schuifelde met één hand ter hoogte van mijn gezicht en één hand ter hoogte van mijn scheenbeen richting dakraam, zo mezelf beschermd wanend. Het raam opende ik wat verder, hopende dat er wat lichtschijnsel op onze verdieping zou vallen, en toen opeens hoorde ik gesnurk. Vlák naast me! Was Pieter natuurlijk, en ik stond gewoon naast ons bed. Ben er maar in gestapt maar snapte er niets van. Vanochtend keek ik in het ochtendlicht de ruimte door en toen ontdekte ik dat de kamer kleiner dan de helft was van wat ik dacht, en dat ik uitgebreid de muur van onze gite heb lopen bepotelen vannacht. Ach ja.
Het regende pijpenstelen dus we besloten het lekker rustig aan te doen. De dame des huizes kwam nog even langs (op een of andere manier treffen we alleen maar mensen die op blote voeten lopen, deze Luce ook weer) en besloot haar babbelbox aan te zetten. Ze hield niet meer op! Heel gezellig hoor, maar na drie kwartier begon Pieter op zijn horloge te kijken. Moesten we niet eens gaan? We stonden niet bepaald subtiel op om de afwas te doen en dat teken begreep ze. Wel een interessant mens hoor: ze is verpleegster geweest bij Médecins sans Frontières. Heeft in Calcutta met Moeder Theresa gewerkt en verder in Thailand en Sri Lanka gezeten. Nu is ze met pensioen en doet ze een opleiding om als priester te kunnen fungeren bij uitvaarten. Haar man, ook graag op blote voeten, was decorbouwer voor het theater. Bijzonder toch?
Aan de foto’s weinig toe te voegen… C’est de boue!
Anyway, om 10.30 uur wisten we ons van ons gezelschap los te weken en doken we de regen in. Eerst over asfalt, maar al snel het bos in. En daar werd de hoofdvraag: is het een pad? Of is het een rivier? Het tempo zakte terug naar 1 kilometer per uur, en je voelde bij elke stap dat de modder de schoen van je voet probeerde te zuigen. Het was met de stokken aftasten of de voeten niet onder de modder zouden verdwijnen, en dan toch maar op de gok een stap zetten. Hieronder probeer ik het nog zonder stokken, maar dat gaat niet echt 🙂
Niet te doen! Mijn schoenen waren werkelijk om 10.44 uur al doorweekt, en met rimpelige voetjes stapten we om 13.00 uur Bar Restaurant Le Pont in Signy l’Abbay binnen. We wisten al dat we ’s avonds geen eten zouden krijgen bij ons pelgrimsonderkomen, dus hier kwamen we voor een goede maaltijd. En die kregen we! Meine Liebe, die porties jongens! Maar een pelgrim stopt dat natuurlijk in zijn holle kies, dus een uur later gingen we met rond buikje weer op pad. De regen was inmiddels opgehouden, maar de voeten waren in ijsklompjes veranderd in die zeiknatte schoenen. Zo koud, we voelden ze niet eens. Maar met het humeur zat het na die fijne maaltijd wel goed, en een ijsvogeltje dat we over het water zagen scheren deed de rest.
Lekker maaltje! Het was ‘filet dinde’ en ik dacht dat dat hertenfilet was. Bleek kalkoen te zijn! haha Teleurstellinkie voor Pietje…
En nu zijn we op onze plek van bestemming: Wasigny. Dertien jaar geleden begon ik hier, na jaren vegetarisch te hebben gegeten, met mijn eerste stukje kip van bioboer Jos. Maar onze gastvrouw van vanochtend meende dat Jos onlangs is overleden door een val van de ladder. We hadden een paar dagen terug gebeld of we bij hem konden slapen en een vrouw zei me dat ze dat niet aankon, pelgrims in haar huis, dus wellicht is zij de weduwe? Geen idee. In ieder geval hebben we een ander adres gevonden in hetzelfde dorp, bij de Nederlandse Petra. Petra runt hier een klein boerderijtje met kippen, ganzen, eenden en twee bouviers, en bestiert een joekel van een tuin. Achter in die tuin staat een klein houten huisje, en daar slapen Piet en ik vannacht. Voor het toilet moeten we over het gras naar een droogtoilet wandelen, zo’n houten kotje met een gat met zaagsel erin. Dit is wel even wat anders dan we tot nu toe gewend zijn. Je komt op de meest bijzondere plekjes! Hopelijk is het vannacht, als we naar de WC moeten, gewoon droog en lopen die bouviers niet los door de tuin. Fingers crossed…
Moet je kijken wat een mooi tuinhuis
mét toilet
En stoere man
Onderweg maakte Pieter nog deze mooie foto van een lone pilgrim die u vast wel herkent
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!
No reacties