Dag 65 Camino de Santiago: Rocroi - Vaux-Villaine, 22km

Als ik de dag vandaag zou moeten omschrijven, zou ik zeggen: het waren er twee!

We vertrokken vanochtend om 10.00 uur uit ons appartementje in Rocroi. Een fijne plek, maar de eigenaren waren zo agressief in hun communicatie dat ik blij was dat we de deur achter ons konden dichttrekken. Doe dit, doe dat niet, waag het niet om zus te doen, let op dat, doe niet dat want dat gebeurt zus, blijf daarvan weg want dan gebeurt zo. Niet relaxed als je als twee verzopen katten binnenkomt en alles lekt en vol modder zit. We liepen op eieren!

Het was koud en grijs, maar wel droog. Dat is dan al heel wat, als je zo’n dag als eergisteren nog vers in je geheugen hebt. We hadden alles aan: t-shirt, t-shirt lange mouwen en fleece. Ik overwoog op een gegeven moment zelfs mijn handschoenen en sjaal, maar toen gingen we klimmen en dan begint bij mij mijn motortje ook meteen te draaien. Geen handschoenen of sjaal meer nodig. De omgeving was zoals we die intussen ook gewend waren: BOS. Naaldbos, loofbos, wat opener bos, veel geslotener bos. De keuze was reuze! Een pauze hielden we dan ook op omgezaagde boomstammen midden in dat bos. Het heeft wel iets hoor, al die duizenden kleuren groen en die massa aan vogeltjes die je begeleiden bij elke stap die je zet, maar uiteindelijk word ik altijd wel een beetje iebelig van zoveel bos.

Bos bos bos bos bos….

Bos bos bos bos bos

In de middag, we moesten nog vier kilometer, namen we weer pauze. We konden namelijk niet voor 17.00 uur terecht in onze volgende accommodatie. We vonden een bankje voor een huis dat overduidelijk niet gebruikt werd (dichte luiken, onkruid door de deurmat heen) en trokken onze schoenen uit. Pieter pakte de laptop, ik mijn boek, en zo zaten we daar. Een buurvrouw kwam nog heel lief checken of we wel oké waren en of we wellicht zin hadden in een glaasje water, en af en toe reed er een auto voorbij. We hadden zicht op een kerkje dat volledig uit het lood hing, en zaten daar opperbest. Mijn boek – Parel, van de Zeven Zussen serie van Lucinda Riley, héérlijk! – had me volledig in de greep dus ik had het nauwelijks in de gaten, maar toen we anderhalf uur later onze spullen weer inpakten en op pad gingen, waren de wolken volledig opengebroken en was het ge-wel-dig weer! Ongelofelijk. De bossen bleken we ook achter ons te hebben gelaten. We gingen het dorpje uit, na nog even naar de buurvrouw gezwaaid te hebben, en daar begonnen de glooiende heuvels. Akkers, weides met koeien en bossen wisselden elkaar af en we konden kilometers ver zien door het heldere weer. Pieter haalde zelfs zijn pijpen van zijn broek en zo liepen we in t-shirt de laatste vier kilometer. Hoe anders dan vanochtend was het nu?!

Opeens zulk lekker weer!

Zwaaien naar onszelf vinden we altijd bijster leuk

De stier en zijn wijffie – dit was nog vanochtend in de kou

Best bijzonder: eergisteren moesten we nog 2543 kilometer. Wat lopen we rap!

In Vaux-Villaine aangekomen liepen we direct tegen de gîte aan die ik gereserveerd had. We belden aan en een alleraardigste oude man met paardenstaart deed open. Hij maakte met een afstandsbediening een soort garagedeur open, ging ons op blote voeten voor een trap op, en nu blijken we hier met zijn tweetjes in een reusachtige boerderij te zitten! Er brandt een houtvuur. Er liggen boeken en spelletjes. Zelfgemaakte vlierbessensap staat in de koelkast. De lasagna staat bij hem in de oven en die brengt hij straks naar ons. Toen hij wegging, zei hij: “Soyez comme chez vous”, doe alsof je thuis bent. Ik denk maar zo dat na het douchen de derde dag vandaag begint!