Dag 67 Camino de Santiago: Wasigny – Chateau-Porcien, 19km

0

Als iets goed zit in je leven, sta je er eigenlijk nauwelijks bij stil DAT het goed zit. Neem mijn gebit. Ik heb nooit gedoe met mijn gebit. Ik heb één gaatje geloof ik, en dat is het. Ik sta daar niet bij stil, voor mij is het bijna een gegeven dat als ik naar de tandarts ga, ik binnen vijf minuten weer buiten sta. Bij Pieter is dat anders. Die klapt ’s nachts zijn kaken hard op elkaar en heeft daardoor diep uitgesleten kiezen. De tandarts heeft er een beschermend laagje in gegoten zodat zijn kiezen weer een beetje oké niveau hebben. En dat gaat over het algemeen goed. Maar een paar weken terug klaagde Piet over pijn. Hij ging ermee naar de tandarts. Die zag dat er een scheurtje in een kies zat maar gaf aan dat dat verder geen kwaad kon. Ik hoorde Pieter er niet meer over, maar de afgelopen week viel het me op dat hij nog maar met één kaak kauwde. Het irriteerde hem al om ermee te eten. De pijn werd de afgelopen dagen steeds erger, tot Piet gister opeens zei: “Hoe ver zou het zijn om vanuit Reims naar huis te rijden met de trein?”

Ik keek hem aan. “Overweeg je naar de tandarts te gaan?”

“Het gaat gewoon niet meer joh, ik moet zo voorzichtig eten omdat niets die kies mag raken, en áls dan iets die kies raakt doet het zo’n zeer. Wil jij anders niet even Reiki doen?”

Ik heb ooit, in mijn vage periode, een cursus Reiki gedaan. ‘Genezing door handoplegging’ zoals dat mooi heet. Was vijftien jaar terug, op een zoldertje ergens in Amsterdam, met een trits net zulke vago’s als ik toen was. Hartstikke tof, heb er daarna nooit meer wat mee gedaan. Maar Pieter houdt wel van dat soort vage dingen en vraagt mij wel eens, als hij ergens pijn heeft, of ik Reiki wil doen. Dan leg ik braaf mijn handen erop, doe mijn ogen dicht, concentreer me diep en zie dan voor me hoe gouden stralen vanuit mijn buik via mijn armen en handen naar de pijnlijke plek reizen en daar de pijn wegnemen. Of het werkt geen idee, maar het doet ook geen kwaad dus prima. Dus ik gister mijn handen tegen zijn kaak, ik voelde het helemaal heet worden, en toen liet ik los. “Klaar” zei ik triomfantelijk. Hij lachte als een boer met kiespijn 🙂 en we gingen naar bed.

Vanochtend bij het ontbijt bij onze gastvrouw Petra was Pieter bijzonder stil. We kregen heerlijk een croissantje en een roerei op een verse boterham, verrukkelijk, en toen gingen we weer naar ons tuinhuisje om onze spullen in te pakken.

“Ik heb goed nieuws en slecht nieuws”, zei Pieter toen we door haar tuin liepen.

“Kom maar op.”

“Goede nieuws is dat ik geen pijn meer heb.” Hij lachte triomfantelijk.

“Zie je wel, mijn Reiki werkt!” riep ik enthousiast.

“Nou… Het slechte nieuws is, dat er een heel groot stuk van mijn kies is gevallen.”

“Ehm…. Mijn Reiki werkt niet.”

We pakten onze spullen in terwijl we discussieerden over wat we nu moesten doen. Het is lastig te bepalen of het kwaad kan, zo’n stuk van je kies. Pieter had geen pijn meer maar ja, kon er nu een zenuw bloot komen te liggen? Moest ie advies inwinnen van zijn tandarts? We gingen op pad en Piet besloot zijn tandarts te bellen. Voicemail.

“Shit, het is zaterdag.”

Nou, dan wordt de beslissing dus voor ons genomen. Vooralsnog kunnen we niets, dus we gaan nog geen treinkaartjes terug naar huis boeken of onze accommodatie voor de komende dagen afzeggen. Maar Pieter bleef ermee bezig. De route was mooi, maar de luchten die op een gegeven moment vanuit het oosten aankwamen, leken zijn humeur te representeren. Hij was stil en liep voor me uit. Ik realiseerde me dat een gebit waar regelmatig een stuk van af valt – dit is namelijk niet de eerste keer dat hij een stuk kies verliest – echt een zorg is. Een zorg die ik gelukkig zelf niet ken.

Heerlijke temperaturen vandaag, en hier was het nog prachtig

Een kus stelen onder de maretak (mistletoe)

Maar toen werd het zo, aan onze linkerzijde….

Zouden we het droog houden?

De donder die gepaard ging met de ongelofelijke luchten kwam steeds dichterbij, en we verhoogden ons tempo naar Chateau-Porcien, onze eindbestemming van vandaag. Net vóór de eerste druppels vielen zaten we in het café waar we de sleutel van de gîte konden halen, en na de laatste druppels van die bui liepen we naar onze accommodatie. Het is een zogenaamd parochielokaal, maar stiekem is het een supermodern huisje met een klein deel met keuken en eettafel, vier stapelbedden en twee heerlijke badkamers. Van alle gemakken voorzien, en voor maar 10 euro per persoon! En je raadt nooit wie hier is: onze ademhalingscoach Jerôme! Dus ik typ dit nu met een kopje thee door Jerôme gezet, Pieter ligt te ronken in zijn bedje, die heeft afgelopen nacht nauwelijks geslapen, en morgen zien we wel weer verder.

Slapen: bij het parochielokaal, 61 Rue de Sommevue, ‭+33 3 24 72 80 95‬. Voor 10 euro. Reserveren en sleutel haal je bij Bar Le Longchamp, verderop in de straat.

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

No reacties