Het was in Polbathic, onze uitvalsbasis voor het concert van Elbow, dat we hen ontmoetten: Lorna en Trevor. We waren door de serveerster van The Halfway House, het kroegje in Polbathic, uitgenodigd om naar een Pie & Ale festival te komen, en stonden met biertje in onze hand in de gezellige tuin met picknicktafels en spelende kinderen te kijken waar we zouden gaan zitten. Aan die tafel, met die vier leeftijdgenoten? Of aan die tafel, met die twee oudere mensen? We besloten tot de laatste tafel en namen plaats naast een man met springerig wit haar en een vriendelijk hoofd, en een schoonheid van een vrouw met een dikke bos grijsblond haar, een strakke pony en helblauwe ogen. Er was een beetje bizarre kerel vlak bij ons aan het zingen, en tussen de liedjes door kwam er langzaam een gesprek tussen ons vieren op gang. Trevor is fotograaf en woont tijdelijk in een charmant caravannetje terwijl zijn nieuwe huis gebouwd wordt, en Lorna was vroeger ‘technical salesperson’ maar is vooral een vlinder die het leven doorfladdert, meerdere huizen en boten bezit en twee prachtige koningspoedels heeft.
Wij vertelden over ons plan om de kustroute te gaan wandelen, en dat we de volgende dag in Plymouth zouden starten. “Where are you staying in Plymouth?” vroeg Lorna ons. Ik antwoordde haar dat we al iets geboekt hadden in Union Street – waarop we een heel vieze blik van haar kregen, die we achteraf wel begrijpen want het was niet bepaald de beste buurt – en toen zei ze: “That’s such a shame, you should’ve stayed in my house on the Plymouth Sound!” We bleven nog een paar uur met elkaar kletsen, wisselden gegevens uit en toen nodigde Lorna ons uit om de volgende dag bij haar te komen ontbijten. Dat hebben we gedaan, en dat was absoluut een gedenkwaardige middag met een heel bijzondere vrouw en haar spectaculair mooie honden. Ze heeft ons met haar auto heel Plymouth laten zien – waar ze meerdere huizen heeft gehad en opgeknapt, want dat doet ze ook, net als dat ze boten bouwt en opknapt, en de wereld overzeilt, en alles nog steeds terwijl ze 72 jaar oud is! – en ons vervolgens afgezet bij ons vervallen onderkomen in een enge gribusstraat. De volgende dag begonnen wij aan onze wandeling en sindsdien ontvangen we elke dag appjes van zowel Lorna als Trevor (die gewoon vrienden van elkaar zijn en geen geliefden, zoals wij in eerste instantie dachten) om te vragen hoe het gaat. Zo lief!
Kink in de kabel
Nu is er op onze route een klein kinkje in de kabel gekomen: er is voor de komende vijf dagen geen enkele accommodatie te vinden. Geen Airbnb, geen hotels, geen camping, geen hostels, niets! We weten niet waar we moeten slapen, en het komt hier ook nog eens met bakken uit de hemel. Niet alleen vandaag, maar de komende vier dagen sowieso. Daarna blijft het wisselvallig maar wisselvallig kan ik hebben, niet non-stop regen en geen dak boven je hoofd hebben. Wildkamperen hebben we nog overwogen maar als alles nat is en je niet rechtop kunt zitten in je tent, wordt het wel heel armetierig allemaal.
Wat waren onze opties? We konden het voor gezien houden, alles vervroegen en naar huis gaan. Neeeh, geen goed idee. We konden eens kijken of we via Trusted Housesitters (een oppasservice waar we ons bij hebben aangesloten, voor mensen die op vakantie willen en hun huisdieren niet naar een kennel of zo willen brengen en dus mensen in hun huis uitnodigen om voor hun huisdieren te zorgen) een adres konden vinden waar we enkele dagen op een kat of hond konden passen. We vonden een geweldig adresje met twee whippets, waar we zes dagen op konden passen, maar toen we de dame contacteerde die de advertentie had geplaatst, bleek ze het al anders opgelost te hebben. Helaas!
Konden we de bus nemen naar een heel ander deel van Engeland en daar een wandeling doen? Het weer blijkt overal hetzelfde: waardeloos. Ook geen optie dus.
Toen dacht ik opeens aan Lorna en hoe zij ons meerdere keren had gezegd hoe jammer ze het vond dat we niet in haar huis in Plymouth waren geweest. “Zullen we Lorna eens bellen?”, opperde ik bij Pieter. Dat hebben we gistermiddag gedaan, nadat we nat en vermoeid waren aangekomen in Torquay, en morgen gaan we met de trein naar Plymouth, om daar enkele regenachtige dagen te verblijven in Lorna’s huis! Als de regen dan een beetje wegtrekt gaan we hopelijk gewoon weer verder met de kustroute, maar voor nu gaan we even schuilen en een beetje herstellen van de zware dagen. Beetje lezen, beetje schrijven, beetje Plymouth verkennen, ik heb er echt heel veel zin in.
Gister waren we bij een Airbnb in het plaatsje Brixham en daar hing in de badkamer een porseleinen hart met daarop de woorden: ‘It’s the friends we meet along the way that help us enjoy the journey.’ Door Lorna en Trevor realiseer ik me weer hoe ontzettend waar dat is!
No reacties