Nu het boek is ingeleverd, hebben we ook weer tijd om te wandelen. Zo fijn om het boekje De Rother Wandelgids Costa Blanca erbij te pakken (53 wandelroutes in onze omgeving!) en te kijken welke we willen doen. Gister wilde Pieter meteen gaan voor de zwaarste wandeling: de beklimming van de Montgó. Dat is de wandeling waarmee het boekje opent, dus dat zegt genoeg. De Montgó is dé berg hier: door zijn vorm doet hij denken aan een olifantenhoofd en dat maakt hem vanuit de verre omtrek zeer herkenbaar. Onze vrienden Berend en Erzja kijken er op uit vanuit hun huis in Jávea en toen we daar voor het eerst waren, vroeg Erzja me: ‘Zie je het?’ Maar hoe hard ik ook keek, ik zag er geen olifantenhoofd in. Tot ik het op een dag wel zag, en nu kan ik het niet meer ontzien.
De berg is niet hoog: 752 meter. Maar je loopt erheen vanaf zeeniveau en bent op de top in 2 uur, dus een aardige tippel mag je het wel noemen. De wandeling die we gister hadden uitgezocht was volgens het boekje echter zes uur. ‘Vast geschreven voor mietjes’ zei Pieter nog heel positief. Slecht voorbereid en vooral erg laat gingen we op pad: we hadden deze berg al eens beslecht en daar 3.5 uur over gedaan – heen en terug – dus nu zouden we het ook in die tijd doen. Dachten we.
Tot we na 2.5 uur zwoegen en soms verticaal stijgen op de top stonden, het boekje raadpleegden en ontdekten dat dit slechts het begin van de wandeling was. Ai! Gelukkig zat onze rugzak vol met eten en water, maar hier was wel even een omschakeling nodig! Dus we liepen verder en daalden en stegen soms zo extreem, dat we ons meer rotsklimmers voelden dan gewone bergwandelaars. Halverwege brak Pieter zijn stok en ik bleef drie keer met mijn shirt aan een struik hangen. Toen ik ook nog op mijn kont een rotsblok af gleed, hoorde ik ’trssss’ en zat er een gat in mijn wandelbroek. Lekkerrrr…
Maar het uitzicht was het allemaal waard! Als je bovenop die berg staat, zie je pas hoe deze uitstulping van de kustlijn eruit ziet. Je hebt boven op de Montgó aan weerszijden zee en strand, je ziet de twee grootste steden Denia en Jávea, en zo ver het oog reikt zie je bergkammen, de ene nog extremer dan de ander. We weten wel hoe prachtig het hier is, aan de Costa Blanca, maar zo bovenop zo’n berg staan, 360 graden om je as draaien en het dan allemaal kunnen bekijken, maakt het wel heel echt.
Soms over smalle paadjes waarbij een misstap je duur kan komen te staan! Beneden mij een deel van Jávea, in de verte de bergkammen richting Valencia…
Uiteindelijk kwamen we kort na de top (het was inmiddels rond 14.00 uur en we moesten nog zeker 10 km lopen) meerdere gezelschappen tegen die op weg waren naar de top en ons vroegen: hoe ver is het nog? Oh, nog een half uur, zeiden we. Nog een half uur? Dat is te ver, dat gaan we niet doen. Pieter en ik keken elkaar verbaasd aan: pas over vier uur is het donker en nu al gaan deze mensen niet meer naar boven? Maar toen begon voor ons de afdaling die deze mensen dus hadden beklommen, en prompt werd ons duidelijk waarom ze de top niet meer aandurfden: we liepen langzamer dan 1 kilometer per uur! Elke stap moest worden voorbereid, om geen kniebanden te scheuren of enkels te verzwikken. Opperste concentratie was vereist, en wat was het heerlijk! Een volledig gedachteloos hoofd, alleen maar die concentratie op stenen, rotsblokken, losliggend gruis, struiken met scherpe takjes, het was geweldig!
Om 17.45 uur stonden we volledig uitgewrongen maar oh zo voldaan bij de auto. Resultaat was wel een kapotte stok, twee kapotte t-shirts lange mouwen, een kapotte wandelbroek en benen vol met krassen en blauwe plekken. Oh en we blijken het boekje ook op de top te hebben laten liggen. Handig weer… Maar het mocht echt de pret niet drukken: we waren vooral superblij, uitgelaten en trots. Wát een wandeling!
No reacties