Soms slaap je heerlijk op een plek die je van tevoren geen stuiver waard geeft, maar dat is in Domus Nausti helaas niet het geval. We slapen allebei voor geen meter. Pieter ligt boven een snurker en ik lig bij het licht, dat automatisch aangaat zodra iemand naar de WC gaat. En dat is gedurende de nacht best vaak, kan ik je vertellen, met twintig man in één ruimte!
Ons hostel met een enge pop ervoor
Het doet er niet toe. Vanochtend staan we toch fluitend op, want we hebben nog maar vier dagen op de Portugese camino en dat laten we natuurlijk niet verpesten door een waardeloos hostel. Dus zonder rugzak gaan we naar de bar waar we gisteravond ook een lekkere hamburger hebben gegeten, en als we aankomen gaan nét de rolluiken open en opent de uitbater met een grote glimlach zijn café voor ons. We drinken er een bakkie koffie, eten een tosti ham-kaas, en dan is het terug naar onze Domus om de rugzak op te halen, en op pad.
Het is aardig mistig. We besluiten daarom de officiële, meer landinwaarts lopende camino te pakken. Aan zee lopen terwijl je de zee toch niet kan zien, heeft niet zoveel zin. En nu volgen we tenminste blauwe pijlen en zien we af en toe wat pelgrims. Na dat vage pad gister heerlijk geruststellend.
Het landschap is meteen totaal anders. We lopen via de kinderkopjes door de wijk een bos in en dalen sterk af richting een rivier. Via een spannende brug zonder leuningen komen we ongeschonden aan de overkant, waar we moeten klimmen en klauteren over grote keien en rotsblokken. Nadat we die achter ons hebben gelaten, voert het pad over honderden boomwortels die als tentakels over het bospad kronkelen. Het riviertje loopt beneden ons en gaat van smal naar breed naar waterval. Ik hou daar enorm van, een riviertje in het bos. Dat gekabbel van dat water vormt zo’n fijn, meditatief geluid. Soms valt het weg, dan draai je een bocht om en hoor je het weer. Soms is het zacht, als gesis op de achtergrond. Dan weer denk je: loopt er ergens in de buurt een snelweg, zo luid. Ik weet niet waarom, maar ik vind dat dus heel gezellig. 
De spannende brug over en dan het mooie bospad
Of het komt doordat de laatste dag in zicht is mag Joost weten, maar we voelen ons kiplekker. We ervaren alles alsof er een bouwlamp op schijnt: geuren lijken sterker, geluiden zijn luider, we horen elk vogeltje, het wandelen gaat supergoed ook al heb ik vandaag wel weer veel pijn aan mijn voeten (die vermaledijde likdoornplekjes willen maar niet verdwijnen), en we voelen ons bevoorrecht en enorm dankbaar dat we dit samen mogen doen. Een paar dagen terug keken we weer eens naar Into the Wild, een favoriete film van ons, en daarin schrijft de hoofdrolspeler (met de heerlijke zelfverzonnen naam Alexander Supertramp) in zijn dagboek: ‘Happiness is only real when shared.’ Wij voelen dat altijd al zo, Pietje en ik, maar soms is de realisatie heel sterk dat we zo gelukkig zijn omdat we ons leven en al onze avonturen sámen beleven, en met onze lieve familie en vrienden mogen delen. En dat is echt heel bijzonder.
Nou goed, wat gedachten van een ouwe sentimenteel, haha! Ook dat zal wel met het naderende einde te maken hebben 🙂
Als we vanmiddag vijf kilometer voor het einde even pauze houden bij een gebouw waar enkele automaten staan – waaronder een heuse pizza-automaat – verse pizza in drie minuten voor vijf euro, zou het te eten zijn? – spreken we een Amerikaanse dame aan. Althans, ik bied haar een kokosmakroon aan en we raken aan de praat. Zij is net vier dagen bezig, want vertrokken in Porto, en we vertellen haar dat dat onze eindbestemming is en dat we al ietsje langer onderweg zijn. Ze lijkt prompt een beetje medelijden met ons te krijgen. ‘Oh wat zal het vreemd zijn om straks weer thuis te zijn, na zo lang! Kijk je er een beetje naar uit?’ vraagt ze met zo’n blik van: vast niet. Als we enkele minuten later vertrekken, neemt ze afscheid met de woorden: ‘Good luck to you in the real world’.
We stellen het liever nog even uit, die real world. We genieten van elke minuut op deze camino – kan ook niet anders met dit geweldige weer en de mooie route – en laten gedachten aan thuis nog maar even zitten. Dat komt later wel. Nu is dit zo echt als onze wereld wordt. Onze camino-wereld. Real, because shared…
Slapen: Casa do Vale. Geweldig huis! Ontzettend groot, lieve hostess en door haar 13-jarige zoon eigen gebakken koekjes op bed. Drie slaapkamers, twee badkamers, een wasmachine, een balkon, grote woonkamer met TV (ze beweert met 200 kanalen, da’s genoeg zou ik denken). Aan alle kanten fantastisch. Kost 74 euro voor een nacht. Niet goedkoop, maar man, dan heb je ook wat.
No reacties