Ongelofelijk maar waar: we hebben het boek ingeleverd! De deadline was 1 december, dus voor de zekerheid hebben we op 30 november ergens in de middag samen de ‘send’-knop ingedrukt van de mail waar ons boek als bijlage aan hing. Een synopsis en een biografie vergezelden het 54.289 woorden tellende document op zijn reis naar de uitgever. Superspannend! We kregen gister bericht dat we na 15 december op de socials van Kabook kunnen zien wie er op de longlist staat, en daarna wie er op de shortlist staat. Die socials gaan we dus krampachtig in de gaten houden, dat begrijp je!
Mijn laatste opdracht voor mijn opleiding heb ik gister ook ingeleverd dus prompt komt er weer wat lucht in onze dagen. En hebben we tijd om eens rustig in onze volgende reis te duiken: wandelen van Porto naar Lissabon op de Camino Portugues, en daarna verder naar het zuiden op de Fisherman’s Trail. We vliegen op 12 januari naar Porto en gaan dan op 14 januari met de rugzak op op pad. Maar wat betekent dat, in januari door Portugal lopen? Wat is er open, kunnen we wel in herbergen terecht, zijn de restaurants wel open? Wat doet het weer?
We zijn begonnen met de onderkomens. Met twee laptops op tafel zijn we gister aan de slag gegaan. Eerst alle etappes van Porto naar Lissabon in een excellijst gezet, data erbij, bepaald wanneer we een rustdag willen (en vooral waar, want een rustdag is wel zo leuk in een grote stad), en vervolgens gekeken naar accommodaties. Via Google Maps, Tripadvisor, Booking.com en de boekjes die we over de route bij ons hebben komen we een heel eind.
‘Hier, een hostel in Grijo. Zullen we die contacteren?’ vroeg Pieter me. ‘Dan weten we zeker of ie open is.’
‘Laten we dat doen. Er staat geen website bij. Oh, ik zie wel een telefoonnummer, zal ik bellen?’
Ik bellen. Kreeg ik een alleraardigste meneer aan de lijn. Nu is mijn Portugees, ondanks mijn verwoede pogingen op DuoLingo om het onder de knie te krijgen, soort van non-existent, dus in mijn beste Spaans probeerde ik bij meneer duidelijk te maken dat we graag op 14 januari bij hem zouden willen komen slapen. In rap Portugees antwoordde hij me… tja wat antwoordde hij me? Ik had geen idee.
‘No comprendo’, zei ik de hele tijd maar. ‘No comprendo’. Het had niet het beoogde effect, de man ratelde door. Ik bedacht dat als ik maar ergens een ‘si’ zou horen, dat het dan wel oké zou zijn. Dus ik vroeg opnieuw of er twee ‘camas’ beschikbaar waren voor ‘quatorze enero’, en toen opeens riep hij ‘Si si! De holanda?’
‘Si si! Somos de Holanda!’ riep ik enthousiast terug. Hij lachte en opeens ging hij over op het Duits. Dat ik zo mogelijk nog minder verstond dan het Portugees, maar dat mocht de pret niet drukken. Volgens mij hadden we een bed in zijn hostel, voor de nacht van 14 januari.
Met dank u wel en fijne avond in drie talen hingen we op. Een seconde later ontving ik een whatsapp: ‘Hola bueno camino. Hello good afternoon, I’m waiting for you on 14 January. Hostel Grijo hospitable Sá’.
Meneer Sá, die arme, lieve hospitalero die waarschijnlijk helemaal níets te doen heeft in het pelgrimsonderkomen waar hij nu werkt omdat er geen pelgrims zijn op dit moment, wacht op ons. We smolten van zijn appje. Let the voorpret begin.
PS De foto is van gisteravond: we vierden dat het boek bij de uitgever ligt en aten in een restaurant hier in Jávea, Volta i Volta. Verrukkelijk!
No reacties