Als je de ‘full experience’ wil van de Camí de Cavalls hier op Menorca, kun je elf dagen lang genieten van deze prachtige kustroute, die 185 kilometer lang is. Pieter en ik hadden echter niet zoveel tijd, dus Annemiek en Roberto van WAW.travel hebben speciaal voor ons een ingekorte versie georganiseerd. Daarom kan het zo zijn dat we vandaag, op dag 3, de Noordroute verlaten en morgen op de Zuidroute verder gaan.
Met pijn in ons hart, kan ik je vertellen!
Want ook vandaag was weer een feest, al was het een compleet en totaal andere wandeling dan de voorgaande dagen.
Dit deel van de Camí de Cavalls is namelijk droog – in tegenstelling tot dag 1 – en plat – in tegenstelling tot dag 2. De wind op Menorca heeft rond deze noordwestkaap vrij spel, en daar kan niet alles even goed tegen. Zo kan het gebeuren, dat ongeveer zes kilometer na de start van de wandeling de vegetatie (tot dat moment vooral socarell, pampasgras, jeneverbes en mastiekboom) van het ene op het andere moment volledig wegvalt en je ervoor in de plaats bodemkruipers ziet met geweldige namen als zeevenkel, pulicaria odora, en slaapkamergeluk. Ja echt!
Net buiten Cala Morell, als je de hoogvlakte net bereikt hebt
Necropolis de Cala Morell
Maar voordat je over dat ruige land wandelt, krijg je eerst in Cala Morell nog twee traktaties. De ene is de indrukwekkende kloof waarboven dit spierwitte dorpje gebouwd is en wat de continuïteit van het landschap onderbreekt. De ander zien we pal nadat we ons appartement verlaten: de Necropolis van Cala Morell. Gewoon langs de openbare weg en de Camí zie je een reeks van veertien kunstmatige grotten, die zijn uitgegraven in de rotswanden. Blijkbaar werden deze gebruikt als begraafplaats vanaf het Naviform-tijdperk (1700 voor Christus) tot de 2e eeuw na Christus en vormen ze een van de grootste en meest spectaculaire prehistorische begraafplaatsen op het eiland. We nemen er natuurlijk een uitgebreid kijkje, voor we doorlopen richting de hoogvlakte waar we tot aan Ciutadella op zullen blijven.
De Necropolis. Bizar idee dat hier zoveel mensen begraven zijn, zo ongelofelijk lang geleden
Die hoogvlakte is vrijwel plat, maar bijzonder stenig. De kalksteen ligt als crèmekleurige boomwortels over het pad heen en vormt echte enkelbrekertjes. We vroegen ons het gister ook al af, maar vandaag opnieuw: deze route heet de Camí de Cavalls, maar dit is toch zeker met een paard niet te doen?! We zien enkele fietsers die ook een poging wagen. De behelmde Spanjaard, die dit keer met een drone in de weer is, en een Italiaans stel van een jaar of zestig, dat met de fiets aan de hand en een hoop gestuiter en gedoe het pad wandelend aflegt. We halen hen in, vragen hoe het gaat, en dan zegt zij heel zoet: ‘Piano, piano.’ Iets anders is ook geen optie; alleen met een heel laag tempo leg je dit deel zonder brokken af. We vergeten hen te vragen of ze dat steile deel van gister ook met de fiets hebben gedaan; als dat het geval is: respect!
Het Italiaanse stel, dat met de fiets aan de hand aan het ploeteren is
Hier zijn nog wat struikjes, en er staat zelfs een zeeui in bloei
Als we bij Punta Nati aankomen, nemen we een kijkje bij de vuurtoren. Deze is in 1913 gebouwd, omdat er ontzettend veel schepen ten onder gingen in die vermaledijde stormen die dit deel van de kust teisteren.
De vuurtoren van Punta Nati in de verte
en van dichtbij
Kort daarna krijg ik een hongerklop en gaan we in de schaduw tegen een muur zitten. Die muren zie je hier in eindeloze rijen door het landschap lopen, evenals de hutten die gebouwd zijn voor vee zodat ze daar hun toevlucht kunnen zoeken als het slecht weer is. De lunchplek blijkt een gouden greep; rode wouwen cirkelen met zijn zevenen boven ons, en na enkele minuten zien we opeens ook enkele aasgieren met hun wit-zwarte vleugels. We horen puttertjes en theklaleeuwerikjes, en voor ons zien we de blauwe zee als een deken liggen. Een boterham smaakte nog nooit zo goed.
Bouwwerken die puur uit stapelstenen bestaan, geen cement gebruikt, en voor de dieren een schuilplaats vormen
En kilometers en kilometers aan muurtjes door het landschap
Een kleine zeven kilometer van Ciutadella zien we deze prachtige natuurlijke brug: Pont d’En Gil
De haven van Ciutadella, waar we de eerste avond dat we hier aankwamen zo gezellig hebben gedineerd
Het voelt gek genoeg gewoon vertrouwd om hier weer te zijn
Maar dat is voor we bij de eindbestemming van vandaag komen: het Seth Port Hotel in Ciutadella. Langs oude vertrouwde cafétjes, de kathedraal en de haven wandelen we naar dit ongelofelijk mooie hotel, waar we zomaar geüpgraded worden naar een Junior Suite. Een spa is bij de prijs inbegrepen, alsook een sportschool en morgen een uitgebreid ontbijt. We weten niet hoe Annemiek en Roberto dit voor ons geregeld hebben, maar het is een spectaculair fijn einde van een geweldige laatste dag op de noordzijde van de Camí de Cavalls.
Check out Pieters foto’s. Hier wil je toch wónen?!
De lobby. Over alles is nagedacht, zo mooi
Prachtig buitenzwembad…
Het bad staat midden in de suite! Die kast rechts van mij, daarin zit de TV. Die draait rond! Gekkenhuis…
Zoals gezegd: we nemen met pijn in ons hart afscheid van het noordelijke deel van dit eiland. Annemiek en Roberto hebben een mooi artikel geschreven over de verschillen tussen het noordelijke en het zuidelijke deel van Menorca; wij zijn blij dat we van beide zijden van het eiland mogen proeven. Morgen op naar zuid!
Slapen: Hotel Seth Port. Een waanzinnig viersterrenhotel met spa, sportschool en alles wat je hartje maar begeert.
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens in de zoveel tijd een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties