Het is, mede door corona, een hele tijd geleden dat Pieter en ik naar een muziekfestival gingen. Nu ik erover nadenk: corona had er niets mee te maken, want de laatste keer dat we naar een festival gingen was kort voordat we trouwden en daarmee dus ruim zeven jaar geleden. Terwijl we het zo geweldig vinden! Ik denk dat het vooral met het verkrijgen van tickets te maken heeft. Ik wil bijvoorbeeld al honderd jaar naar de Zwarte Cross, maar zodra ik erover hoor is dat vaak omdat het is uitverkocht, en heb ik de boot weer gemist. En zo ben je weer een jaar verder, en in dit geval dus zeven.
Anyway, ik heb recentelijk de band Elbow ontdekt. En dan doe ik wat ik altijd doe als ik nieuwe muziek ontdek: wanneer spelen deze lui live, en een beetje in de buurt graag. Elbow bleek niet bepaald in de buurt te komen, maar speelden wel op een festival in de buurt van Polbathic, een klein plaatsje in Cornwall. Hé, wilden we niet altijd al het Southwest Coast Path lopen? Dat ligt daar een kwartiertje met de trein vandaan. Oké mooi, gaan we dat doen! Kaartjes gekocht, bekeken waar we konden slapen, routeboekje gehaald, vakantie geboekt (voor zover dat kon) en op pad. En gister was het dan zover, we gingen naar Tunes in the Park, een muziekfestival in het stadje St. Germans, waar de avond vóór Elbow Madness een avondvullend programma verzorgde. In de middag gingen we er al langs en was er nog weinig te beleven, maar in de avond was het vol! Zo leuk, ik voelde me helemaal in mijn element.
Hier is het terrein nogal leeg
Pieter is een geweldige bijl- en speerwerper!
Het concert was waanzinnig. Je merkt dat je met mensen te maken hebt die al dertig jaar in het vak zitten, en die zó op hun gemak zijn met zo’n groot publiek dat ze kunnen entertainen, mooie verhalen vertellen, goeie grappen uit hun mouw schudden en het publiek zo gek krijgen om in canon te zingen, Lang zal hij leven te fluiten en van links naar rechts over het veld te rennen. Ik weet dat het niet overkomt om jullie enkele fragmentjes te laten zien, maar ik probeer het toch. Al was het maar om iets van de sfeer over te brengen, en te laten zien wat een waanzinnige lichtshow ze hadden.
Met een glimlach van oor tot oor gingen Piet en ik rond 23.45 uur weer richting ons geweldige onderkomen en wisten we: Elbow is een blijvertje!
No reacties