Hoe door de wol geverfd we ook zijn, voor deze eerste wandeldag zijn we vanochtend vroeg toch best nerveus. Er staat dertig kilometer op het programma en we vragen ons af: houden de benen het, houden de voeten het, houden de schoenen het, houden wij het?!
Ik verklap nog niets.
Ik begin gewoon maar eens bij het begin. De wekker. Die gaat op het onchristelijke tijdstip van 6.20 uur. We zijn direct uit de veren – want liggen stiekem al uren wakker – en zitten om 6.40 beneden in de receptie, waar zoals beloofd heel lief een ontbijtpicknicktasje voor ons klaar staat omdat we te vroeg zijn voor het ontbijt. Een kopje Nespresso erbij en om 7.30 uur wandelen we naar buiten voor de taxi. Die brengt ons keurig volgens afspraak naar Es Grau, een parkeerplaats aan de Camí de Cavalls, waar ons avontuur begint. 
Iets zegt ons dat vandaag meteen al het kruit verschoten is voor wat deze route ons te bieden heeft; vanaf de eerste minuut betovert het landschap ons. Het ochtendlicht zet de wereld in een zachtroze pastelgloed als we het natuurgebied S’Albufera binnen wandelen. Het scherpe korte gezang van Cetty’s zanger begeleidt onze eerste stappen door dit moeraslandschap, waar rode zeekraal, ofwel hanepoot, in overvloed groeit langs het brakke water. We passeren een stukje bos waar Aleppo-dennen ons schaduw bieden terwijl de temperatuur al gauw richting 27 graden stijgt. De stokken komen tevoorschijn als de bodem rotsiger wordt en meer reliëf toont. Het Marlborough Fort, gebouwd rond 1720, laat zijn gezicht zien terwijl wij onze balans proberen te bewaren op pannennkoekrotsen, rollende keien en mul zand.
Het Marlborough Fort in de verte
Als we vlakbij de vuurtoren Far de Faváritx zijn, is het even druk
Daar is ie, in de verte, met zijn zwarte, spiraalvormige beschildering
Voorbij de indrukwekkende vuurtoren van Faváritx, waar hordes mensen ons tegemoet lopen, wordt het landschap onbarmhartiger. Rotsen en lage prikkelbosjes als de rotsroos liggen als groene wratten over de droge steenbodem. Maar dan opeens draai je een bocht om en kijk je over terracotta-rood akkerland waar zwaluwtjes af en aan vliegen en boven je een gier cirkelt. 
Het is allemaal magisch, maar nog niet half zo magisch als de voormalige zoutwinningsgebieden van Addaia en Mongofra. Dat moerasgebied, waardoorheen het koperrode pad loopt als een bloedvat, is een paradijs voor vogels en dat is te zien: we spotten er flamingo’s en grote witte reigers. In de mastiekbomen, het amberkruid en de dopheide klinkt de roep van het kleine zwartkopje, de theklaleeuwerik en de zwarte roodstaart. Ik zie zelfs nog een hop overvliegen! Jullie zullen wel denken: hoe weet dat kind opeens alles over plantjes en vogeltjes? Ons Marliesje heeft weer eens een nieuwe app ontdekt: Picture This! Die is vele malen nauwkeuriger dan Google Lens, waar we vorig jaar tijdens de camino kortstondig gebruik van maakten, en vertelt je ook nog eens of de plant gezond is, en als hij dat niet is, wat hij dan nodig heeft. Hoe cool! Of hij heel erg betrouwbaar is weet ik niet zeker, want toen ik bij een ingezaaide akker keek wat daar nou groeide, zei hij: ‘Europese Heliotroop; van top tot teen giftig!’ Tja.
Addaia, waar de aarde dieprood kleurt en allerlei vogels leven
maar waar het ook lastig wandelen is door het vele water
Het is een intens lange dag zonder watervoorziening, cafétjes of überhaupt bebouwing. We zien, afgezien van twee keer een buslading Duitsers, bijna niemand. Slechts twee ruziënde Franse vriendinnen die het niet eens kunnen worden over het te nemen pad en twee Tsjechische meisjes die illegaal wildkamperen in dit gebied kruisen ons pad, verder is het heerlijk rustig. Maar jullie begrijpen wel hoe blij we zijn als we na twintig kilometer door Port Addaia komen en een supermarkt spotten, waar we liters water, cola en energy drink kopen. Watercrisis averted!
De prachtige baai van Arenal d’en Castells
Dan wandelen we het dorpje Arenal d’en Castells binnen. Het strand daar is om door een ringetje te halen zo mooi. Het is dat we nog tien kilometer moeten en het pootjebaden nog even uitstellen tot een dag waarop we iets minder ver gaan, maar wat een uitnodigend plaatje is dit strand, dat een pracht van een baai rondt en bestaat uit fijn zand dat heel geleidelijk in zee loopt. Als we denken dat we het mooiste gezien hebben echter, wandelen we hoog boven Arenal Son Saura, waar de term ‘azuurblauw’ volgens ons is uitgevonden. Moet je nou toch zien, die witte bootjes tegen dat intens blauwe water:
Veel tijd om uitgebreid te kijken hebben we niet; het pad is hier steniger dan we de hele dag gezien hebben. Het is dus voeten goed neerzetten, blik op de grond en af en toe één van ons beiden die ‘AU!’ roept. Dan is een steen precies verkeerd onder onze schoen terecht gekomen. Het is het enige moment vandaag dat we denken: nu zouden bergschoenen wellicht handiger zijn geweest. De laatste kilometers van de dag zijn gelukkig easy: over een breed bospad, in de schaduw van de Aleppo-den, en daarna in de kantlijn van een asfaltweg richting Ses Salines. De schoenen gaan uit, de modder schrapen we van onze enkels, de kleding gaat in de was en het lijf ook.
Dit zijn de paaltjes die we volgen. De route is heel goed aangegeven
Modderpootjes!
Alles heeft het gehouden. En hóe. Dag 1 van de Camí de Cavalls zit erop, en het is ons een raadsel wat de rest van de week ons gaat brengen. Mooier dan dit kan het toch niet meer worden?!
Dit hostel hebben Annemiek en Roberto van WAW.travel voor ons uitgekozen. Het is er heerlijk, en we hebben uitzicht op zee!
Eten: We zetten geen stap meer! De aardige man van ons hotel belt een taxi en voor zeven euro staan we in het centrum van Fornells, waar we bij Es Port een typisch Menorcaanse specialiteit eten: Caldereta de Llagosta. Kreeftenstoofpot! Wij nemen alleen de variant met mariscos (shellfish), maar die doet er denk ik niet voor onder. Heerlijk!
Slapen: Bij Hostal Port Fornells staat ons bed in een kamer met uitzicht op zee, waar we ook nog eens een balkon hebben. Het ontbijt bestaat uit tien soorten taart en cakejes, dus ik ben zo snug as a bug in a rug! Piet is ook blij, want ze hebben ook lekker Nederlands brood, kaas en worst 🙂 En de meneer die er werkt is ontzettend lief. Goed geregeld, WAW.travel!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens in de zoveel tijd een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties