Tjongejonge, het is allemaal nog wel even wennen hoor! Je zou toch zeggen dat we doorgewinterde pelgrims zijn, maar dat valt stiekem best tegen. We zijn zo onzeker! Waar kunnen we koffie halen in de ochtend? Waar ontbijt? Hoe loopt de route? Organic Maps geeft iets heel anders aan dan Buen Camino, dus welke nemen we? Hebben we genoeg water, genoeg eten in de rugzak? Wat trekken we aan, is het niet te koud? Te warm? Gaat het nog regenen, moet de regenjas in de aanslag of kan die diep weggeborgen worden? Het zijn zo de issues van een modern day pilgrim en natuurlijk allemaal niet heel belangrijk, maar toch….
Het huis is nog in diepe rust als we vanochtend om 8.00 uur in de badkamer ons ding doen en daarna in de naar kattenpis stinkende keuken onze waterzak vullen. Twee intens bange, naar ons blazende katten doen ons uitgeleide. Buiten schijnt de zon en wacht de dag ons op met een aangename temperatuur. De storm is voorbij! Als we de hoek om draaien in San Fernando, zie ik vanuit mijn ooghoek twee mannen op straat staan, en tot onze blijdschap drinken ze een bakkie koffie voor een cafeetje. Yes! Koffie en ontbijt! Op de hele verdere weg San Fernando uit komen we geen enkel ander cafeetje meer tegen, dus deze mag geschaard worden onder het kopje ‘vette mazzel!’
Het open cafeetje dat voor ons als verrassing kwam
En zo blij de gele pijlen weer te zien. Voelt toch een beetje als thuiskomen…
We volgen de route van Buen Camino en worden al gauw onder het spoor door natuurpark ‘Bahia de Cádiz’ in geleid. Prachtig, prachtig, prachtig! Over een breed stenig pad dat we moeten delen met mountainbikers en af en toe een hardloper volgen we het spoor. Rechts de rails, links een enorm uitgestrekt getijdemoeras waar bij vloed kleine stroompjes lopen, en nu, bij eb, modderige oevers achterblijven tussen de vele bloeiende struiken. We zien de witte bloempjes van de Bruidsbezem, de intens gele Knikkende Klaverzuring en af en toe Lantana Camara, mijn favoriet. Deze geeft bloemen die bestaan uit meerdere kleuren, vaak roze, geel en oranje in één bloemetje. De struik wordt ook wel Wisselstruik genoemd.
De mooie gele Knikkende Klaverzuring overal in het moerasgebied, en erachter Cádiz
Oh Google oh Google, hoe heet dit plantje? (antwoord: Mediterrane Winde, dat roze klokje dat je links onderin de foto ook ziet)
Hoe ik dat allemaal weet, hoor ik je vragen, aangezien ik afgelopen jaar toch niet bepaald uitblonk in het benoemen van planten en struiken? Ja, lieve mensen, ik heb vandaag – waarschijnlijk als een ongelofelijke spuit 11 – Google Lens ontdekt! Hoe geweldig is dat! Je opent Google, drukt op het camera-icoontje, fotografeert de plant of bloem, en hup: Google vertelt je wat je aan het bekijken bent. Zo weet ik dat we vandaag ook veel Komkommerkruid zagen, ons oog geregeld viel op de Mediterrane Winde, en dat de Opuntia Martiniana cactus overal in bloei staat. Wat klink ik intelligent zo hè? Maar da’s dus nep. Da’s Google. Díe is pas intelligent.
Nadat we de Bahía de Cádiz verlaten, struinen we door het leuke plaatsje Puerto Real, waar we onze meegebrachte broodjes mogen eten als we maar iets drinken van de lieve uitbaatster van een café aan het begin van het dorp. We vervolgen onze weg en moeten dan langs honderden kippen en hanen om Parque Pinar de la Algaida binnen te geraken. Het gekraai van de hanen begeleidt ons dit prachtige park door, waar een breed zandpad tussen struiken en pijnbomen loopt. Bankjes, fitness apparaten, informatieborden, stelletjes die een rondje wandelen met hun hond, het is hier fijn toeven.
Over een stuk boardwalk, en lekker pauze houden bij één van de vele bankjes. Schoenen uit, handje pinda’s erbij, prima.
Waar het minder fijn toeven is, is in onze accommodatie van vandaag. Ook daarin moet ik nog even mijn schwung vinden, want man man wat heb ik belabberde plekken gereserveerd voor deze dagen. Gister was in een studentenkamer tussen de kattenbakken, nu zitten we in een huis waar het stel dat hier woont druk aan het verbouwen is, waar we zelf ons bed moesten opmaken, waar de handdoeken de grootte hebben van een washand, en waar het opnieuw naar kattenzeik stinkt. We zitten in een eersteklas gribusbuurt, hebben nog geen stoel om op te zitten en betalen hier de hoofdprijs.
Zoals gezegd: het is allemaal een beetje wennen.
No reacties