Gisteravond vroegen we in een café waar de route langs liep hoe laat ze vanochtend open zouden zijn. Het leek ons fijn bij hen met een ontbijtje te beginnen vóór we aan de lange etappe zouden starten. Zeven uur, was het antwoord. Dat is mooi, zijn we er dan! Vanochtend staan we om 7.10 uur bij hen voor de deur. Dicht. Iemand die het terras klaarzet, roept ons toe dat ze om 8.00 uur opengaan. We kijken om ons heen; geen enkel café aan deze weg is al open. Door het donker keren we lichtelijk geïrriteerd terug naar ons hostel en zetten daar een kopje koffie. Waarom zei die man gister dan dat ze om zeven uur zouden openen? Nou ja. Dan maar zonder ontbijt op pad.
We gaan tegen 8.00 uur weg, want de boot naar de overkant bij de landtong van Laredo vaart pas om 9.00 uur en erheen lopen is vanaf het hostel zo’n 6 kilometer. Het bootje is schattig. Muziek schalt door het oude luidsprekertje dat met ductape aan het overkappinkje is gehangen en we zitten met een tiental slaperige pelgrims te wiegen op de golven. Aan de overkant zijn alle cafés in de stad Santoña open. De eerste die we zien heeft onze naam erop staan, dus hup. Koffie, napolitana (zo heet hier een chocoladecroissant) en voor Piet natuurlijk een tostada con tomate. Daarna naar de bakker voor een lunch (empanada, mjam!) en naar de supermarkt voor wat gezonds (gazpacho, ook mjam!), en dan moeten we maar eens gaan starten met het feest vandaag.
In Laredo lopen we eerst over dit pad langs het strand
om na zes kilometer dit bootje te pakken naar de overkant van de baai
Hier zijn we vijf minuten later, in Santoña
Dat feest komt er niet. Het begint te miezeren en de miezer wordt regen. De temperatuur is wel weer fijn, en de regen duurt ook geen uren, maar landschappelijk gezien is het opnieuw waardeloos. Non-stop asfalt, non-stop verkeer. Ik word er zelfs een beetje jankerig van, maar dat zijn vast mijn hormonen of zo. Pieter houdt goede moed; die zegt als we na 20 kilometer even aan de kant van de weg op een betonnen paaltje zitten te rusten: ‘Maar het regent wel veel minder dan voorspeld, hè?’ Op zulke momenten kan ik hem wel zoenen. Wat een heerlijke man om mee onderweg te zijn, die altijd, maar dan ook echt altijd, de silver lining van een situatie ziet. Oké, het is alleen maar asfalt en alleen maar verkeer, druk, vrachtwagens, lawaai en uitlaatgassen, maar het weer is beter dan verwacht. En daar heeft hij helemaal gelijk in; het weer ís ook veel beter dan verwacht.
Als we het boerenweggetje ingaan, loopt er net een boer met zijn vijf koeien die van de ene naar de andere wei gaan
Dus met dat roze brilletje op lopen we de rest van de dag en warempel: zo’n zeven kilometer voor het eindpunt draaien we van de drukke weg af en komen we op een boerenweggetje. Deze leidt ons langs enkele boerderijen, we stijgen en dalen een beetje, zien een paar koeien, hebben mooi uitzicht, en dan komen we bij de herberg. Deze staat bekend als de leukste herberg op de gehele Camino del Norte, en wordt gerund door een 86-jarige priester/wereldreiziger. Straks om 19.30 uur gaat hij een heel verhaal houden over de ontstaansgeschiedenis van het gebeuren hier, daarna gaan we met zijn allen aan tafel en eten we gezamenlijk (yes, eindelijk weer een keertje!), en daarna schijnen we zijn foto-expositie van zijn reizen te kunnen bekijken onder het genot van gitaarmuziek of zo. We spraken net een leuk, nuchter Nederlands stel uit Weesp, Karin en Mark, en Mark zei mooi afgemeten: ‘Ik hoop niet dat het een al te hoog Bhagwan-gehalte heeft’. Haha. We gaan het zien! Oh, en wat Karin zei, is dat het na Santander echt mooier wordt, deze noordroute. Ook dat gaan we zien, maar daar heb ik nou echt enorm veel zin in. Meer nog dan in het Bhagwan gebeuren van straks. Fingers crossed…
Stijgen en dalen: 417 m omhoog, 354 m dalen.
Slapen: Albergue La Cabaña del Abuelo Peuto. Heeft plek voor 100 man, je kunt niet reserveren. Het is donativo, en een pracht van een plek. Geen verkeer! We weten niet wat we meemaken…
No reacties