Om 19.30 uur wordt er een bel gerinkeld en gaan we met z’n allen naar een grote ronde ruimte met banken langs de kant en yogamatten in het midden. Wat een hoop mensen! Onze priester Padre Ernesto neemt het woord en vertelt dat we vanavond met 62 pelgrims zijn. Zoveel mensen zoveel nationaliteiten: Marokko, Denemarken, Amerika, Slovenië, uit welk land is er niemand?! Het is een bonte verzameling van mensen, maar wat opvalt is de gemiddelde leeftijd; die ligt laag. Leuk om te zien!
Ernesto vertelt over de ontstaansgeschiedenis van de herberg en dat die sterk is beïnvloed door zijn eigen overtuigingen. Hij zegt: ‘We komen allemaal ergens vandaan en reizen over de camino van het leven. Dat is een betere leerschool dan welke universiteit dan ook. Reizen leert je veel meer dan je ooit in de schoolbanken zult leren. En in je leven is er eigenlijk maar één doel: iets positiefs bijdragen aan het leven van anderen. Sommige mensen weten niet eens wat voor positiefs ze in zich hebben om door te geven, maar ik heb intussen zoveel mensen ontmoet en weet: íedereen heeft iets positiefs te geven aan een ander. Deze camino is er om te ontdekken wat dat is voor jou. Fysiek de camino lopen, dat kan iedereen. Maar te ontdekken wie jij bent, dat is het daadwerkelijke doel van je camino. Niet Santiago.’ Hij praat zacht, ziet eruit als Captain Iglo en laat alles heel geduldig vertalen door een vrijwilliger. De man heeft een bijzonder prettige energie om zich heen.
Hij vertelt verder. ‘Deze herberg is gebouwd door mijn ouders. Maar hij is niet van mij. Hij is ook niet van de gemeente, of van de kerk. Hij is van jullie. Van iedereen die hier ooit is geweest en van iedereen die hier nog gaat komen. En we vragen er geen geld voor. Ook het woord donativo gebruiken we hier niet. Want donativo betekent charity, en dit is geen charity organisation. In de eetzaal staat een banco de peregrinos, een pelgrimsbank. Daarin kun je jouw responsabilidad voor deze herberg achterlaten, om het voortbestaan ervan te helpen. Want we bestaan dankzij jullie.’ Na zijn verhaal geeft hij het woord aan een ouder Duits stel. De man pakt zijn gitaar en gaat staan, de vrouw komt ernaast staan en begint te zingen. Eerst Country Road van John Denver, en daarna Blowin’ in the Wind van Bob Dylan. Een paar pelgrims zingen verlegen mee. Voor mij wordt nu het Bhagwan-gehalte een beetje hoog, maar het is al snel klaar en dan gaan we met zijn allen naar wat vroeger de koeienstal was. Die is tot een enorme eetzaal omgetoverd, waar we aan grote houten tafels plaatsnemen. Het is een enorm kabaal als iedereen luid kletsend aanschuift, maar ook zo gezellig! Eerst krijgen we pompoensoep en daarna een aardappelgerecht met worst erin. Vruchtenyoghurt toe. Knap om zo lekker te kunnen koken voor zo’n grote groep mensen.
Het is superlaat als we klaar zijn dus na het eten gaat iedereen linea recta naar bed. We liggen op de kamer met de Italiaanse Valentina, de Spaanse Angél, Sam uit de VS, Annet uit Duitsland, Carmen uit Spanje en Cristina uit Baskenland. Zo’n internationaal gezelschap in zo’n klein kamertje. We hebben het over taal en hoe leuk het is dat Annet mij verstaat als ik langzaam Nederlands praat en dat Angél Valentina verstaat als zij langzaam Italiaans praat. We vergelijken woorden, en dan vertelt Valentine hoe ze eergisteren zo geconcentreerd was dat ze keihard tegen een verkeersbord aan liep. Zo hard, dat ze achterover op haar eigen rugzak viel en even out ging. ‘En nu heb ik een bult op mijn hoofd’, zegt ze. Ze noemt het een ‘hill’ want haar Engels is niet zo goed. ‘A bump’ zeg ik. ‘Un chichon’, zegt Angél. Dat vindt Valentina zo’n grappig woord dat ze keihard begint te lachen. ‘In Italian we say ‘bernoccolo’. Dat is pas een mooi woord. Cristina zegt het daarna ook nog in het Baskisch maar dat heb ik niet onthouden, want dat is écht een bizarre taal. Leuk zo met zijn allen bij elkaar, iedereen al in zijn lakenzak, tandjes gepoetst, een beetje te ouwehoeren met de gordijnen dicht en het buikje vol. Dit is precies wat we zo gemist hebben de laatste tijd!
De herberg
La Universidad de Vida
We gaan goed!
Vanochtend worden we allemaal rond 7 uur wakker. Het ontbijt is bescheiden: oud stokbrood met vieze sinaasappeljam (brrrrr) maar lekkere koffie met warme melk. Iedereen is beduidend rustiger dan gisteravond. Padre Ernesto heeft verteld dat je ofwel rechtstreeks naar Somo kunt lopen om daar de pont naar Santander te nemen (10 km), ofwel via de kust (17 km). Dat laatste gaan wij natuurlijk doen, geen asfalt meer voor deze pelgrims thank you very much!
Goede keuze, al zeg ik het zelf. Wat een prachtige route vandaag! Het miezert wel af en toe en het lijkt soms alsof je het landschap door een beslagen bril bekijkt, maar check out die foto’s. Het is over een prachtig – maar soms spekglad, vandaar mijn stokken – kustpad hoog boven de zee richting Santander. Eerst liggen er links van ons steeds maïsvelden, maar op het laatst vooral van dit soort mooie rietpluimen. De kustlijn is zo mooi en ruig!
In het surfstadje Somo zijn we net op tijd voor de pont naar Santander en die brengt ons in 20 fijne – maar ook koude – minuten naar de overkant. Waar het in Somo opeens erg mooi weer werd – zie laatste foto – is het in Santander weer aan het miezeren. Doet er voor ons helemaal niet toe, want wij zoeken snel ons plekkie op voor de avond en zijn binnen voor we nat kunnen worden. We zijn aanbeland bij Isabelle, en slapen gewoon in een kamer in haar huis. Morgen hebben we een rustdag en voor mij is het een werkdag – de laatste! – voor de reclassering, en dan gaan we maandag weer verder. Straks maar eens een kijkje nemen bij de bibliotheek waar ik morgen mijn interview ga doen, aangezien we hier morgenochtend om 8.00 uur weg moeten zijn en we dan nog niet in onze volgende accommodatie terecht kunnen. Hoe dat zit, vertel ik je morgen 🙂
Op de boot naar de overkant
Slapen: Isabel Rooms, Calle Cuesta del Hospital 4. Kost 20 euro pp voor een privékamer. Helemaal prima.
No reacties