Marlies en ik zijn wel gewend om alleen te reizen. Dertien jaar geleden liep Marlies ook al de Camino. Alleen. (Klik hier als je daar alles over wilt lezen). En als je Turkije niet meerekent, ik was toen 19, heb ik twee reizen alleen gemaakt. Niet lopend maar op de fiets. In 2013 fietste ik van Zuid Engeland naar Noord Schotland en twee jaar eerder van Helsinki naar de poolcirkel en weer terug.
Gisteren kwam tijdens het wandelen het onderwerp ‘alleen lopen/fietsen’ ter sprake. En ineens zegt Marlies: ‘Hoe zou jij het vinden om eens een dag alleen te lopen?’ ‘Ehhh. Best OK, denk ik’, zeg ik. We zijn ten slotte al 98 dagen onderweg en ik heb, om precies te zijn, exact één dag alleen gelopen. Net iets meer dan 1 procent. En voor ik het door heb zeg ik: ‘Morgen doen?’ We kijken elkaar aan en op dat moment is het besloten: dag 99 naar Eauze lopen we alleen.
Ik wordt niet heel lekker wakker. We liggen in een redelijk grote kamer die we moeten delen met vier andere pelgrims. Mijn buurvrouw bleek een heuse ronfleuse, van het soort waar zelfs oordoppen niet tegen bestand zijn. Maar goed van klagen word je niet beter wakker, dus uit de lakenzak, tandenpoetsen en naar beneden voor het ontbijt. Om eerlijk te zijn was ik ons hele ‘alleen lopen’ alweer vergeten, of ik had er in ieder geval niet meer aan gedacht. Het is logisch dat ik eerder vertrek omdat ik van nature iets sneller loop. Dus neem ik twee bakken koffie in plaats van drie en geef Marlies een kus. Eerst nog even naar de épicerie (kleine supermarkt) voor wat brood en kaas voor de lunch en dan op pad. Alleen.
En alleen is anders. We hebben tenslotte bijna 100 dagen vergelijkingsmateriaal. Meestal als we samen lopen kletsen we over van alles en nog wat. En wat blijkt? Als je praat heb je minder oog voor de omgeving, minder oor voor geluiden en minder neus (zeg je dat zo?) voor geuren. Al tijdens de eerste kilometer valt me dat op. Het groen is groener, de lucht blauwer, de geuren intenser, de gedachten wat lichter en opener, je bent er iets meer. Zo lijkt het.
Heerlijk! En ongemerkt heb ik er goed de pas in. Ik kijk op de app die we gebruiken om de route te volgen en deze vertelt me dat ik iets sneller loop dan 5 kilometer per uur. Sow! dat gaat rap. En hup door.
De eerste drie kilometer loop ik door een soort groene tunnel. Op een prachtig vlak breed pad. Dan, na een kleine hoogvlakte, verandert het landschap en ineens loop ik zo’n 8 kilometer door uitgestrekte wijngaarden. Heerlijk die wijdsheid!
De eerste drie kilometer door een groene tunnel.
Via deze hoogvlakte naar de wijngaarden
Maar soms is te ook écht te. Ik voel het aan mijn voeten, ik voel het aan mijn benen, aan mijn ademhaling en ik merk het aan mijn gedachten. De kleuren lijken minder intens te worden, mijn blik meer op de grond gericht. Ik krijg het gevoel alsof ik iets mis, mooie doorkijkjes, misschien het gezang van een wielewaal? Ik voel me gehaast, opgejaagd bijna. De lichtheid van mijn gedachten is ook weg. Dit is natuurlijk niet de bedoeling. Er is maar één conclusie mogelijk: ik loop te snel.
Zo’n doorkijkje dus …
Als je samen loopt moet je je tijd verdelen tussen je omgeving en elkaar, en iets vergelijkbaars gebeurt er als je te snel loopt. Je gedachten versmallen. Je loopt zo snel dat alle vrijheid om te genieten van de kleuren, geuren en mooie doorkijkjes oplost. Ik ga wat langzamer lopen, maar al snel merk ik dat ik toch weer te snel ga. Dan herinner ik de truc die Marlies me ooit heeft geleerd. Lopen met je handen in je zakken.
Meer wijngaarden
Het klinkt gek, maar het werkt echt! Du moment (we zijn toch in Frankrijk) dat je je handen in je zakken steekt lijkt alles te verlangzamen. Je pas wordt trager, net als je gedachten. Er ontstaat meer ruimte om je gedachten de vrije loop te laten. En terwijl ik zachtjes begin te fluiten, moet ik denken aan het nummer ‘Hoe Kan Dat Nou’, van SKIK.
Gien weersomstandigheid, gien wichie stek mij de fietse in de brand
Die gedachte meuk mij vrolijk, ik kon me nie bedwingen
Om zachies te gaon fluiten even later ston’k te zingen
En daor stun ik van te kieken
Groene weg – mooi en saai tegelijkertijd
Na de wijngaarden gaan de laatste acht kilometer over een kaarsrechte voie verte (groene weg). Niet echt spannend maar ik geniet. Al slow-wandelend, slenterend bijna, fluit ik in mijn gedachten mee met SKIK. Natuurlijk nog steeds met mijn handen in mijn zakken, kijk ik langzaam om me heen en realiseer ik me wat een fantastisch leven we leiden, wat een heerlijke families we hebben, wat een bijzondere vrienden we hebben en hoe uitzonderlijk dat we deze reis samen mogen doen. Samen. Gek eigenlijk dat ik me dit realiseer terwijl ik alleen loop.
Morgen weer samen wandelen. Wat langzamer dan vandaag, met misschien wel m’n handen in m’n zakken.
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties