Midden in de nacht worden we opgeschrikt door lichtflitsen, oorverdovende donder en harde regen. Fijn! Dan is het morgen koel. En inderdaad: als we vanochtend op het terras ons heerlijke ontbijt nuttigen, heb ik het bijna koud in alleen mijn hemdje.
We verlaten het charmante Marsolan als Ségolène en Elliot nog even een kijkje nemen in de kerk. De ultrarunner en zijn vrouw lopen pal achter ons. ‘Zal ik een foto van jullie maken?’ vraagt hij plotseling. Briljant plan! Hij maakt een heel leuke foto van ons en wil prompt hetzelfde van hem en zijn vrouw. Ze nemen dezelfde houding aan en wij maken een foto van hen. Volgende keer als ik hen zie toch eens hun namen vragen. ‘De ultrarunner en zijn vrouw’ klinkt als de titel van een slechte film. Ze wandelen voor ons uit en we zijn hen snel kwijt. Dan horen we achter ons bekende stemmen. Het zijn Ségolène en Elliot, die gezellig aanhaken. We zijn beducht op de route – hebben geen zin weer zes km extra te lopen doordat we niet op de bewegwijzering letten – maar kletsen desondanks lekker over mooie wandelroutes in Chili en Argentinië en andere reisplannen. Het zijn zulke leuke mensen!
Deze foto’s nam de ultrarunner. Worden we blij van…
Als we bij de splitsing komen richting La Romieu en Castelnau sur l’Auvignon, hebben we intussen gezelschap gekregen van twee honden. Een Duitse staander en een klein vuilnisbakkie. Ze lopen om ons heen, vragen af en toe om een aai en doen verder hun eigen ding. Ik vind het wel gezellig! Ségolène gaat niet mee naar La Romieu. Het is vier km extra en dat vindt zij teveel. Haar rug doet zeer als ze meer doet dan 15km dus ze houdt het goed in de gaten. Elliot gaat met ons mee, maar zijn tempo ligt echt hoger dus hij gaat er op een gegeven moment vandoor. Die zien we straks wel weer.
Met de Duitse staander er gezellig bij
nemen we wat foto’s met de zelfontspanner, afscheidsfoto’s omdat Ségolène een andere kant op gaat
Vlak voor we in La Romieu aankomen, zien we een curieus gebouw in een park staan. Ik bekijk het infobord en het blijkt een toren te zijn waarin je kunt slapen. Ze hebben een soort houten bedsteetjes gemaakt met schuifdeuren ervoor – die het geen van alle meer doen maar allà – en daar kun je dan met je matje en slaapzak in liggen. Ben zo benieuwd of iemand daar ooit gebruik van maakt!
In La Romieu nemen we pauze. Onze mond valt open als we er de Duitse staander zien lopen! Elliot, die we op het centrale plein treffen, geeft aan dat het beest het hele eind (zeven kilometer!) met hem mee is gelopen. Moeten we niet iemand bellen? Hij checkt de halsband van de hond, die Waldo blijkt te heten, en belt het nummer. ‘They were not very surprised that I called’, zegt hij lachend als hij ophangt. Blijkbaar doet Waldo dat vaker, met pelgrims meewandelen. Maar zijn kleine vuilnisbakvriendje is nergens te bekennen, die zagen wij nog panisch in het bos rennen maar zijn wij daarna ook kwijt geraakt. We halen een broodje bij de bakker, een cola’tje en een verrukkelijk stuk schapenkaas bij de épicerie en genieten van al dit lekkers op een bankje aan het plein. Na een kwartier – Elliot heeft Waldo intussen aan een lantaarnpaal vastgemaakt met een gevonden touw – komt een chique dame met een witte hoed, een witte blouse en een crèmekleurige zwierige rok op Waldo af. ‘Waar was jij nou weer heen, kleine deugniet?’ zegt ze terwijl ze hem onder zijn kin kriebelt. Gelukkig. Waldo is terecht. ‘Dit doet hij nou de hele tijd’, zegt ze lachend als Elliot haar zegt dat hij degene is die haar belde. ‘Dank je wel voor je goede zorgen.’ Heel graag gedaan mevrouw, uw hond is een schatje!
Van buiten is de kerk van La Romieu al bijzonder indrukwekkend
Nog maar iets meer dan duizend kilometer!
Om de collegiale kerk van La Romieu te bekijken moeten we 7 euro betalen. Ons bunt zuunig, dus die centen houden we in onze portemonnee en we gaan lekker weer op pad. We moeten nog 14 km. Halverwege die afstand is er een klein kerkje zomaar in een veld, Église Sainte-Germaine de Baradieu. Een bijzonder kerkje met een klein ommuurd pleintje ervoor en een picknicktafel speciaal voor pelgrims. We nemen er een kijkje, groeten een pelgrim die van plan is er te overnachten vanwege de pijn aan zijn voet, en eten er ons brood met schapenkaas. Dan betrekt de hemel volledig en begint het te regenen. De hoes gaat om de tas en ik hang mijn jas weer om mijn nek als een cape. Werkt prima. We lopen verder door het bos, moeten even klauteren vanwege een omgevallen boom (die schade van die storm van 20 juni blijft toch erg zichtbaar), en zien dan vanuit de verte Condom al liggen. Door de regen is de bodem van het bos modderig geworden. Modder die in dikke lagen aan je schoenen blijft plakken, waardoor je het gevoel hebt op hakken te lopen. Het laatste stuk Condom in is gelukkig op asfalt, dus daarmee tikken we die hoge hakken grotendeels van onze schoenen af. Loopt toch onhandig.
Hier is het nog mooi weer…
Maar hier ietsje minder
Erg mooi hoe we Condom binnen komen lopen
Bij de gite zien we dit welkomstbord. Onderaan worden wij in het Nederlands welkom geheten. Da’s toch zoet
En in deze vrolijke kamer schrijf ik nu deze blog
We lopen naar onze gîte, waar we ons heel erg welkom voelen door het bord buiten. Philippe en Corinne, die hier de boel runnen, hebben overduidelijk erg veel plezier in hun werk. We checken in in onze prachtige kamer (check out dat behang!) en nemen een douche. We moeten ons mooi maken, want vanavond hebben we een deet! We gaan lekker uit eten met Joséphine, die hier niet ver vandaan woont en die zin had ons te komen opzoeken. Zo leuk! Zou willen dat ik een jurkje en hoge hakken bij me had, om lekker opgetut naar het restaurant te gaan. Misschien zit er nog wat modder onder mijn schoenen gekoekt, dan is het in ieder geval check voor die hakken 🙂
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties