Omdat we er zo langzamerhand wel klaar mee zijn om alleen maar snelwegen te zien, in het lawaai en de drukte te lopen, rotondes te moeten oversteken, vrachtwagens te ontwijken en de hele dag kabaal te horen, geven we onszelf vandaag een cadeau. Een treinrit. Die ons van Santander naar een dorpje Barreda brengt, vanaf waar de route mooi lijkt. Gister tijdens onze rustdag heb ik al even uitgezocht waarvandaan de trein vertrekt, hoe vaak hij gaat en hoe lang hij er vervolgens over doet, en vanochtend is het easypeasy richting station.
Hier kopen we een lekkere empanada voor onderweg.
In de zon wachten op de trein
We zijn ruim op tijd om in alle rust een kaartje te kopen, een toilet op te zoeken en naar het perron te gaan, en dan hotsen en klotsen we alle rotondes, snelwegen, afritten, drukke 80 km-wegen en lawaai zo voorbij. Als we in Barreda uitstappen, zien we echter dit:
Haha!
Echt de civilizatie uit zijn we dus nog niet helemaal, maar na een kwartiertje slaan we ergens af en laten we het verkeer achter ons. We voelen onszelf helemaal rustig worden. Halen diep adem, snuiven de buitenlucht op en rechten onze schouders. Over kleine weggetjes lopen we naar een dorpje dat precies halverwege de afstand ligt: Santillana del Mar. Vlak voor we er binnen lopen, passeren we een herberg met de curieuze naam Posada Las Tres Mentiras, Herberg De Drie Leugens. ‘Dat is toch wel bijzonder, dat je je herberg zo noemt’, zeg ik tegen Pieter. Een kwartier later passeren we een paaltje zodat auto’s ons niet meer voorbij kunnen rijden en verandert het asfalt in kinderkopjes. We zien verderop een ongelofelijk mooi dorpje. Oude huizen met vakwerkpatronen, een klooster uit de 12e eeuw en een plein waar herenhuizen omheen staan die ons enkele eeuwen terugwerpen in de tijd. We zijn in de middeleeuwen beland! We gaan zitten bij het eerste terrasje waar een tafeltje vrij is, en vergapen ons aan de grote hoeveelheid toeristen, kindjes, baby’tjes en honden die ons voorbij slenteren. We zouden hier de hele dag wel kunnen zitten.
Barreda uit is het nog langs een wat bredere weg waar gelukkig nauwelijks verkeer is
maar zo lopen we dan Santillana del Mar binnen
Ik zoek op wat Google te melden heeft over dit bijzondere plaatsje. Het blijkt dat zoveel uit oude tijden hier prachtig bewaard is gebleven dat dit dorpje als één van de mooiste van Spanje wordt gezien. De Benedictijnenabdij Colegiata Santa Juliana staat parmantig hoog bovenin het dorp op het plein en is bijna 800 jaar oud. De naam Santillana del Mar echter – en nu prompt snappen we de naam van die herberg beter – is gebaseerd op drie leugens. Santa (heilig), llana (vlak), mar (zee): het dorp is niet heilig, ligt midden in de heuvels en is zelf ook vrij heuvelachtig, en het ligt kilometers van zee. Hoe grappig!
Kijk eens hoe mooi het hier is, en wat een heerlijke vent daar staat!
We gaan weer verder, want onze herberg in Caborredondo wacht op ons. We konden er niet reserveren, maar als we vanochtend zouden bellen, konden ze wel een bed voor ons vasthouden. Volgens mij is dat hetzelfde als reserveren, maar het zal aan mij liggen. De weg naar Caborredondo is prachtig. Zacht glooiende heuvels en een weids uitzicht over boerderijen, dennenbosjes, plukjes koeien, een oud kerkje, het is allemaal wonderschoon. ‘Hèèè’, verzucht ik tegen Pieter, ‘volgens mij zijn we nu écht op de Camino del Norte.’ We stijgen gestaag en dalen dan steil af. De herberg is net open, maar bijna iedereen is er al; we zijn hier met 14 pelgrims, we eten straks gezamenlijk en we slapen in stapelbedjes. Yep, we zijn écht op de Camino del Norte.
Oh, en er was bijzonder slecht weer voorspeld. De hele dag regen! We hebben geen druppel gezien. Het was heerlijk wandelweer. Leugen nummer 4 dus. En leugen nummer 5 is natuurlijk dat Santander naar hier geen 17 kilometer is hè? Dat is ruim 43 kilometer. Maar voor ons was het 17 kilometer, vanwege die actie met de trein. Een dag vol leugens dus… 🙂
Slapen: Albergue de Peregrinos Izarra in Barrio Caborredondo. Heel lieve hospitalera’s in een donativo herberg. Hiernaast is een restaurant, maar daar maken we geen gebruik van. We eten gezellig samen met de anderen.
No reacties