Waar gister de voorspelling nogal anders was dan de werkelijkheid, hadden ze het vandaag helemaal bij het rechte eind. De godganse dag regen. En niet een beetje. Bakken en bakken! Zo erg, dat ik er een beetje giechelig van werd. Onze kleding hield het niet, de regenhoes hield het niet, onze schoenen hielden het niet, het was alsof we stonden te douchen onder een reusachtige hemeldouche. We vonden het wel grappig. En buiten de regen om hadden we wel geluk: de hele dag over asfalt dus geen geploeter door modder of glibberen over gladde stenen. Zo moet je het dan maar bekijken, toch?
Als we vertrekken, is het nog droog en prachtig
De afstand vandaag bleek lang. En doordat we met een enorme ronfleur op de kamer sliepen die ons de hele nacht heeft wakker gehouden – we hebben niet kunnen detecteren wie het was, zo suf! Ik verdenk Cathy ervan, een heel dikke vrouw met felblauw haar, uit Manchester, maar Pieter denkt dat het één van de Franse meisjes was die pas rond etenstijd binnen kwamen – waren we best moe. Maar met een paar fijne pauzes en een leuk dorpje halverwege redden we het prima. De vergezichten beloven spektakel maar laaghangende mist en grijze regenwolken benemen ons helaas het zicht op de ons omringende bergen.
Dit belooft wat voor een zonnige dag, niet?!
We lopen ook bijna de hele dag recht op de regen af… Recht is het mooi, maar de camino gaat naar links.
Zo lopen we ons lunchdorpje in, Comillas. Un pueblo mágico, zo noemen ze het. Was ook echt mooi, maar geen foto’s van gemaakt.
Als we bijna bij San Vicente de la Barquera zijn, krijgen we een bizar bericht van AirB&B. Of we even 150 euro willen betalen voor schade die we hebben toegebracht aan het appartement in Santander. Ik kijk Pieter vragend aan. Waar gaat dit nou over? Hij begint een beetje te blozen.
‘Weet je die lekkere omelet die ik voor je maakte?’
Dat weet ik wel degelijk want die was verrukkelijk.
‘De paprika die daar doorheen zat heb ik gesneden zonder snijplank. Echt heel voorzichtig hoor! Maar ik heb geen snijplank of bord gebruikt. Maar juist daarom heb ik het echt heel voorzichtig gedaan! Echt!’
Samen bekijken we de meegestuurde foto’s, waarop tientallen krasjes op het aanrechtblad te zien zijn. Ai ai ai, wat een slechte actie. We betalen de 150 euro meteen, om er maar vanaf te zijn. Ik geef Piet een zoen.
‘Het was veruit de lékkerste omelet die je ooit voor me gemaakt hebt’, om erachteraan te fluisteren: ‘Maar voor 150 euro mag dat ook wel.’
Gister in Santillana del Mar hebben we een enorm stuk chocola gekocht, puur met after eight smaak. Je breekt je tanden erop, maar lekker is ie wel!
Slapen: in Pensión Arenal, Calle Arenal 17. Kost 57 euro voor een privékamer met badkamer. Superschoon, heel centraal, lieve mensen. Echt heel fijn!
No reacties