Santiago, rustdag

Een rustdag in Santiago. Dat betekent natuurlijk uitslapen. Lekker ontbijten in onze eigen tuin. Een wasje draaien in de wasmachine in de kelder. Een colaatje drinken terwijl ik een boek lees op de bank. Mails bekijken. Uitzoeken hoe we op het vliegveld komen vrijdag. En dan natuurlijk naar de stad. Want we hebben ons pelgrimscertificaat nog niet opgehaald.

Onder een blauwe hemel en met alleen een shirtje aan wandelen we rustig aan richting het centrum. We glimlachen naar elke pelgrim die we zien, alsof we met hen allen een geheim verbond vormen. En misschien is dat ook wel zo. Allemaal weten we hoe het is om minstens honderd maar waarschijnlijk veel meer kilometers af te leggen door het Spaanse land. Hoe het is om kwaaltjes het hoofd te bieden. Hoe het is om te genieten van mooie vergezichten en donkere bossen, van lekker eten en vriendelijke mensen. Hoe het is om pelgrim te zijn.

Nadat we het certificaat hebben opgehaald, gaan we naar ons favoriete restaurant in de stad: A Taberna do Bispo. Het is er rustig, we kunnen meteen terecht. We bestellen alles wat ons lekker lijkt en nemen er een flesje bubbels bij. Een feestelijke afsluiter van een prachtige tocht. Als we daarna door de straat lopen, vol met snuisterijwinkeltjes en restaurants, horen we opeens: ‘Pieter! Pieter!’ We volgen de stem en zien Alfred. Alfred is geboren in Egypte, getogen in Amerika en werkt nu al jaren in Parijs. Met zijn Franse vrouw woont hij in Zuid-Frankrijk. We ontmoetten hem een aantal dagen geleden op een sprookjesachtig bospad nabij Allariz. Hij snelde ons voorbij in het bos maar bedacht zich toen en hield in voor een praatje. Hij had die dag al 36 kilometer gewandeld en wilde heel graag bij zijn eindbestemming zijn. We lieten hem snel gaan, maar troffen hem prompt in ons hostel, dat hij ook geboekt bleek te hebben. We deelden een wasrek, wisselden verhalen uit en Alfred bleek net als Pieter een grote liefde voor horloges te hebben. Een band was geboren. Na een heel gezellige avond verloren we Alfred echter weer uit het oog (hij een vroege starter, wij… nou ja, niet bepaald), om hem nu dus hier te treffen. We kletsen gezellig bij. Hij vraagt ons of we toevallig ook hebben geslapen in dat hostel dat gerund werd door een Italiaans echtpaar. Blijkt dat de man zeer kalm en onderkoeld tijdens het avondeten zei dat hij in het dorp, waar vijftig mensen wonen, maar vier mensen aardig vindt en er minstens tien zo zou kunnen omleggen. ‘I could kill them like that. In a heartbeat.’ Alfred sliep die nacht niet zo fijn. Blij dat wij dat hostel gemist hebben! We feliciteren elkaar met onze aankomst in Santiago en wensen elkaar alle goeds. Een dikke knuffel, en dan gaan Pieter en ik richting huis.

Als we onderweg de deuren van de San Francisco kerk open zien staan, besluiten we er even naar binnen te gaan. We hebben al tijden geen kaarsje meer gebrand. Als ooit een goed moment zou zijn om een kaarsje te branden, is het nu wel. Er staat in de kerk een beeld van Sint Jacobus met eronder enkele rijen kaarsjes. We hebben alleen maar twintig euro in onze portemonnee. Ergens wisselen is natuurlijk geen optie. Dan maar twintig piek in het geldbakje. We steken een heel aantal kaarsjes aan, zijn een moment stil en dan weer de namiddagzon in. Via de supermarkt naar huis, waar we in de tuin een salade eten. Daarna een filmpje en naar bed.