Het wordt een lange, warme, pittige wandeldag dus we zetten de wekker om 6.00 uur. Blijkt totáál niet nodig, want in het park waaraan we wonen staat een kippenren, en in die ren zitten – naast kippen – maar liefst VIER hanen. En Opperhaan begint al om 4.55 uur te kraaien. Geen grap. En als Opperhaan begint, volgen de andere hanen vanzelf. Dus vanaf 5.00 uur zitten we rechtop in ons bed met iedere 3.4 seconden een kukelekuuu vanuit het park. Dank u!

Nadat we voor een schijntje heerlijk hebben ontbeten plus lunch hebben gekocht bij een café aan de overkant van het park, vertrekken we. Het is net na half acht en de lucht is prachtig. Ook al is de zon officieel nog niet op, het is licht en heerlijk fris. We zijn binnen een half uur op de splitsing. Hier kun je kiezen: of je gaat van zee weg het binnenland in naar Oviedo om daar de Camino Primitivo op te pikken, of je blijft langs de kust lopen en maakt de Camino del Norte af. Wij kiezen voor optie 1 en hebben dus – al hadden we ons dat niet gerealiseerd – de zee eergisteren voor het laatst gezien.

De wolken zijn adembenemend zo ’s ochtends vroeg

Vlak na de splitsing haken we aan bij de Israëlische moeder en dochter, Orna en Dana, die voor ons lopen. Het is Orna’s laatste dag en dat is misschien maar goed ook, want ze heeft een bijzonder pijnlijke blaar tussen haar tenen opgelopen gister. Ze loopt niet mank, maar je ziet haar af en toe de boel wel verbijten. Blaren kunnen echt funest zijn, dat hebben we ook in Frankrijk regelmatig gezien. We kletsen elkaar de oren van de kop, misschien ook wel om haar vooral een beetje af te leiden, en we hebben erg veel plezier. Over bepaalde dingen zijn we over en weer echt verbaasd. Zo blijken sommige Spaanse klanken voor Dana onuitspreekbaar te zijn. Het woord albergue krijgt ze niet uitgesproken. ‘Albegra? Algebra? I can’t do the r and the g somehow!’ roept ze gefrustreerd uit terwijl wij haar allemaal hartelijk uitlachen. Ze heeft nog nooit een eik gezien en denkt dat eikeltjes, die hier massaal op de grond liggen, paddenstoeltjes zijn (vandaar dat ze er gister zoveel zag, haha!), en ze kan niet geloven dat we in Nederland geen sinaasappel- of citroenbomen hebben. Ze weet niet wat ze hoort als we haar vertellen over de Elfstedentocht en vertelt ons op haar beurt dat ze gister twee uur lang met een Spaanse vrouw heeft gewandeld met wie ze letterlijk geen woord kon wisselen. ‘Zij sprak Spaans, ik sprak Hebreeuws terug, we hadden beiden geen idee waar de ander het over had en we hadden een kostelijke tijd.’ Heerlijk…

Na een tijdje komen we opnieuw bij een splitsing. Ofwel je blijft lopen op de camino, of je doet een variant via het bijzondere klooster Valdedíos. We kijken elkaar aan, kijken vooral Orna aan, en besluiten dan dat we gaan voor het klooster. Na 10 kilometer gelopen te hebben komen we er aan. Het is nog dicht, maar we zien wel wat mensen op het terrein lopen. Mogen we misschien ergens op een bankje wat rusten? Dat mag. We mogen ook een rondleiding doen, maar die begint pas over drie kwartier. Dat hoeft voor ons niet per se, maar een stempel, ja graag! Het klooster ligt in de vallei van Boiges, die door de Cisterciënzer monniken Valdedíos werd gedooopt, en is in opdracht van koning Alfonso III ‘El Magno’ gebouwd in het jaar 875, als optrekje voor na zijn pensioen. Alleen de kerk Santa Maria de San Salvador staat nog overeind, de andere gebouwen zijn in de loop van de jaren vervangen door modernere versies. Blijkbaar is het kerkje één van de laatste nog staande kerken van Asturische pre-romaanse architectuur en zijn er fresco’s te zien die de belangrijkste picturale getuigenissen vormen van de Europese Hoge Middeleeuwen. Jullie horen aan de stijl van schrijven al dat dit niet uit mijn pen is gerold maar dat ik er even een googletje tegenaan heb gegooid. Maar dat dus!

We sluiten ons aan bij Dana en Orna

Een leuk idee maar bij inzoomen zagen we dat die spiegel wel echt heel goor is!

Wat zullen we doen: rechtdoor of naar Valdedíos?

Als we een stempel krijgen, horen we van de ontzettend lieve dame die er werkt dat in het complex waar vroeger de monniken leefden – die zijn er in 2020 weggegaan, maar we hebben niet kunnen ontdekken waarom – nu een pelgrimsherberg is. Voor 20 euro mag je er slapen, krijg je diner en ontbijt. Waarom wisten wij hier niets van? In de informatie van het Genootschap hebben we deze optie in ieder geval niet gevonden, wat ik oprecht spijtig vind want dit is wel een heel bijzonder plekkie om te overnachten! Dus mensen: mocht je de Camino del Norte nog gaan doen en steek je daarna door naar Oviedo voor de Primitivo: ga slapen in het klooster van Valdedíos! Ik denk dat het echt een belevenis zal zijn. De geschiedenis daar is ongekend; het is het oudste kerkje dat Pieter en ik op deze hele reis zijn tegengekomen.

Het kerkje uit de tiende eeuw…

We gaan na een klein uur weer op pad en verliezen dan Orna en Dana uit het oog. Ze lopen een stuk langzamer dan wij, maar we hebben Dana’s nummer dus we nemen later zeker nog contact met haar op. We spreken in ieder geval af morgenavond met zijn drietjes te gaan eten in Oviedo, als zij Orna op het vliegtuig heeft gezet en only the lonely is. Daar moeten we haar even doorheen slepen natuurlijk. Het is na Valdedíos via een ruw gemaakt betonnen pad ontzettend steil omhoog. En niet eventjes, ik denk dat we wel een uur fiks pittig klimmen. Dana had beloofd dat je van boven op de berg prachtig uitzicht op het klooster hebt, maar als we onze nek verrekken om het complex diep in het dal te zien liggen, staan er bosjes en bomen voor en zijn we lichtelijk teleurgesteld. Niet getreurd echter: als je bovenop de berg bent en een bospad inslaat, heb je de meest waanzinnige doorkijkjes op het dal links van je. Een weg die onder je door slingert, dan het dal dat groener is dan groen met af en toe een boerderij, en daarachter rijen en rijen aan bergen, waarvan de achterste soms messcherpe toppen hebben. Dit zijn nog eens mooie plaatjes!

In één woord prachtig!

Als we het bospad verlaten en weer op de asfaltweg belanden, is het langzaam dalend richting La Pola Siero. Ook hier heb ik geen pelgrimsaccommodatie kunnen vinden in de informatie van het Santiago Genootschap, dus je kunt je mijn verbazing voorstellen als we van boven op de berg aan komen wandelen en echt een dikke vette stad ontdekken. La Pola Siero is gewoon serious business! We hebben er een appartementje gehuurd in een complex ‘La Casina de los Musicos’. Alles is hier in muziekstijl. We zitten in appartement El Trombón en treffen een heuse trombone aan de muur als we binnenkomen. We zijn helemaal gesloopt. Het was stiekem best warm uiteindelijk (28 graden), het was best ver ook stiekem (29 kilometer) en we zijn ook stiekem best toe aan een pauzedag zo langzamerhand. Nog vóór ik deze blog schrijf, ga ik eerst een uurtje tukken. Heb ik tijdens deze hele camino, alle 138 dagen, nog nóóit gedaan. Ken je nagaan.

Een te gek appartement

Stijgen en dalen: 589 m omhoog, 803 m omlaag.

Slapen: in La Casina de los Musicos. Een pracht van een plek, een supermodern heel erg fijn appartement. Als we hadden geweten dat hier een pelgrimshostel was, hadden we denk ik nog steeds dit heerlijke onderkomen geboekt 🙂