Aan de eettafel – waar we met zijn tweeën zitten, de overige gasten zijn uit eten – gaat het gesprek met Maria Eugenia over het nut en de noodzaak van reviews. Het blijkt dat er op Gronze, een website die alle informatie aan pelgrims verschaft die je maar nodig hebt, slechte reviews over haar staan. Ze vraagt hoe wij haar gevonden hebben. Ik volg de app Buen Camino, en die doen wel aan een cijfer, maar niet aan individuele reviews. Ik heb dus over haar niets slechts gelezen, en dat we in een hotel zouden zitten stond me wel aan. We lezen tezamen wat er op Gronze over haar geschreven is, en dan vertelt zij hoe het échte verhaal van alle kritiek in elkaar steekt. Natuurlijk is dat ook weer haar kant van het geheel, maar we kunnen ons vinden in wat ze zegt. Ons huis in Spanje werd op Micazu te huur aangeboden – een grote jongen in huizenverhuurland – en de állereerste mensen die ons huis huurden, lieten daar zo’n slechte review achter dat er daarna nooit meer een gast via Micazu in ons huis is geweest. Als alle andere huizen een 9.2 hebben als cijfer, en jij staat daartussen met een 7.6, dan heb je het nakijken. Maria Eugenia bevestigt dat: via Gronze komt er nooit meer een pelgrim bij haar langs. We beloven dat we er een mooie review voor haar zullen achterlaten. Wie weet, doet dat nog iets. Want haar hotel is, ook al is het prijzig, wel absoluut de moeite waard. Nieuw, schoon, heerlijk diner, fijn ontbijt, mooie plek. Aan alle kanten top.

Vanochtend gaan we na het ontbijt om tien uur op pad. De zon schijnt nog achter een laag sluierbewolking, maar het is al lekker warm. In korte broek lopen we het dorpje Villanueva de Campeán uit en duiken we direct een zandpad op. Om ons heen glooiend akkerland. Na vier kilometer gaat het pad naar rechts, maar er gaat ook een pad rechtdoor. Vreemd is dat toch. Deze route, berucht om zijn gebrek aan tussenstops, gaat verdacht vaak om dorpjes heen in plaats van erdoor. Nu ook weer: voor ons zien we San Marcial liggen, maar de route gaat dus naar rechts. We negeren het. Het is nog erg vroeg om te rusten, maar in de wetenschap dat dit de enige plek is waar we een colaatje kunnen drinken, zoeken we de bar op. Dat blijkt geen slecht plan. De schoenen gaan uit, we zoeken een plekje onder de grandioze luifel en genieten van ons drankje.

Daarna zijn we binnen anderhalve kilometer weer op de route. We lopen een heuvel op, en daar ligt Zamora in volle glorie op ons te wachten. Toch is het nog dertien kilometer voor we de stad via een Romeinse brug over rivier de Duero zullen binnen stappen. Die volle dertien kilometer blijft de stad in ons gezichtsveld. In onze app stond dan ook, dat vandaag fysiek niet zwaar is, maar mentaal wel. We vinden het nogal meevallen. We genieten van de warmte, de zon, de vogels, de rust, en lopen zonder nog pauze te nemen naar de binnenstad van Zamora. We hebben een prachtig appartementje geboekt dat helaas aan de drukste verkeersader van de stad ligt. Dat had ik even niet gezien, toen ik het boekte. Het maakt niets uit. De was zit in de wasmachine, de douche blijkt heerlijk, en we gaan zo eens even de stad hier bekijken. Maar first things first: eerst nog even voor Maria Eugenia een review schrijven op Gronze. Een ronkende. Kan ons het schelen.

Slapen: bij Zamora Suites Central.  Ligt niet zo heel goed, maar is wel erg fijn. Nieuw, modern en van alle gemakken voorzien. Een wasmachine en zelfs een afwasmachine! Wat wil een mens nog meer?! Oh, het kost 107 euro voor twee nachten. Da’s ook nog eens geen geld.

PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.