Even wat vieze praat. Skip dit stukje maar als je daar niet tegen kunt. Ik ben dus al een aantal dagen extreem aan de diarree. Het begon na het eten van een typisch lokaal gerecht, favada asturiana, witte bonen in een soort chorizo-olie (fout! hoor ik je denken. Klopt…) en het werd de afgelopen dagen niet minder. Vanochtend was ik klaar met het twaalf keer per dag naar de WC gaan (buiten!) en ook elke nacht een paar keer, dat ik even mijn zus heb gebeld voor wat advies. Na het ontbijt was de apotheek om de hoek open en daar ging ik, in mijn beste Spaans. ‘Ik weet niet of het zo heet in het Spaans, maar ik zoek Norrit.’ Lege blik. ‘Immodium?’ Lege blik.

‘Waar is het voor?’

Shit. Dat vind ik altijd gênant, in een drukke apotheek zeggen wat er scheelt.

‘Diarree’, fluister ik.

‘Ah!’ De man komt tot leven. Hij houdt een heel verhaal waar ik niets van begrijp, loopt naar achter en komt terug met een doosje Fortasec. Loperamide Hidricloruro zie ik erop staan. Ja, daar heeft mijn zus dan weer niets over gezegd. Norrit of immodium, dat is alles wat ik weet. Ik bel Lideke op, de meneer kijkt me bijzonder chagrijnig aan alsof ik zijn kunde niet vertrouw, en dan bevestigt mijn zus dat Loperamide ook goed is. Ter plekke neem ik al een tabletje in, want we lopen vandaag door alleen maar urban area en dus zullen de mogelijkheden om relaxed naar de WC te gaan beperkt zijn.

Onze eerste stappen in het ochtendlicht

Pas laat gaan we op pad; tegen half tien verlaten we La Pola Siero. De route voert, zoals verwacht, over kleine asfaltweggetjes langs grote villa’s, over grote wegen waar we op de stoep wandelen naast langsrazend verkeer, door kleine dorpjes waar niets te doen is behalve luisteren naar de vogeltjes, en we zien weer van deze jongens:

We hebben het idee dat het graanopslag is, en dat die constructie zo is gebouwd zodat ratten niet bij het graan kunnen. Met name die grote platte steen op elke poot maakt het voor ratten, muizen of ander ongedierte onmogelijk om het graan te bereiken. Slim! Helemaal zeker weten doen we het niet trouwens, of het graanopslag is. We lopen namelijk ook al geruime tijd langs appelboomgaarden met zulke oude appelbomen dat soms elke tak met een houten stok ondersteund wordt. Pieter en ik zaten druk te bedenken wat ze hier nou met al die appels doen. Appelmoes? Appelsap? Appeltaart? Tot we het opeens ontdekten (pas erg laat, moet ik vol schaamte bekennen): het is natuurlijk cider, wat ze ervan maken! Villaviciosa, waar we eergister waren, is immers ciderhoofdstad van Asturië. En ook daarvoor en nu nog steeds worden we doodgegooid met sidreria’s, cidercafeetjes. Maar of die opslagdingen voor appels worden gebruikt? Kan ik me ook niet goed voorstellen eigenlijk, want die verrotten waarschijnlijk vrij snel in zo’n gebouwtje dat in de volle zon staat. Nou ja, als iemand van jullie er een lichtje op kan schijnen?….

Soms lopen we over mooie paadjes

Over de rest van de dag kan ik niet zoveel melden. Het kwik klimt tot 36 graden – een beetje zoals bij jullie nu, horen we – en op het laatst moeten we een beetje stijgen. Maar het mag geen naam hebben allemaal. We ontvangen de instructies om ons AirB&B appartement binnen te komen, en als we er dan zijn, valt onze mond open. We hebben hier drie slaapkamers en drie badkamers! En het ziet er allemaal zo mooi uit. Er is zelfs melk voor in mijn koffie en er staan een paar biertjes koud. Hoe chique! Straks gaan we lekker met Dana eten, die heeft vanmiddag haar moeder op het vliegtuig gezet, en dan is het morgen fijn chillen voor mij en werken voor Pieter. Het weer belooft mooi te worden, we wonen tegenover een park, en ik heb vanmiddag zowaar een droog scheetje gelaten.

Stijgen: 260 m omhoog, 289 m omlaag.

Slapen: bij een mooi AirB&B adres buiten het centrum. Kost 76 euro voor een nacht en dan heb je dus een overdaad aan slaap- en badkamers. Heerlijk!

Slaapkamer 1

Slaapkamer 2. Slaapkamer 3 laten we niet zien, dat zou té patserig zijn

Woonkamer. Heerlijk gewoon!