Jos, de Vriend op de Fiets bij wie we in Valkenswaard slapen, is van alle markten thuis. Het huis is groot en staat vol met kunst. En als ik zeg vol, dan bedoel ik ook vol. Schilderijen, tekeningen, etsen, kleine beeldjes bovenop kasten, manshoge beelden in de tuin, grote beelden in de vensterbank. Allemaal door haar gemaakt. Er hangen zelfgemaakte dromenvangers, zelfgemaakte borduursels, zelfgemaakte lampen. Geweldig om te zien. Elke blik door haar woonkamer levert weer iets nieuws op wat je nog niet opgevallen was. En Jos kan koken! Verrukkelijk. Met alle gemak, al kletsend en met de pollepel zwaaiend serveert ze ons eerst een geweldige perensoep, en daarna een spaghetti met courgette en parmezaanse kaas. Een fijne rosé maakt het helemaal af. En ze is zo ontzettend lief! Wat ik zo mooi vind aan de Vrienden op de Fiets, is het volle vertrouwen waarmee mensen je tegemoet treden, en daarin is onze 81-jarige Jos geen uitzondering. Vanochtend gaat ze, terwijl wij genieten van een gekookt eitje bij haar uitgebreide ontbijt, zelf weg. Yoga! Onder luid gerinkel van al haar sieraden trekt ze de voordeur achter zich dicht en laat ze ons in haar huis achter. ‘Bij de uitgang staan dropjes, die eten mensen altijd als ze hier weggaan.’ De hint is duidelijk; dank je wel lieve Jos!
We hoeven vandaag maar 13 kilometer dus op ons dooie gemakje gaan we om 11.15 uur maar eens op pad. Het heeft hard geregend en is nu nog een klein beetje aan het nadruppen. De donkere wolken beloven echter weinig goeds. Met hulp van Jos hebben we een mooie route naar onze volgende bestemming uitgezocht, en direct nadat we Valkenswaard verlaten komen we in buitengebied. De koolzaadvelden vliegen ons weer om de oren, maar verder is er niet zo heel veel te zien. Zo weinig zelfs, dat mijn hersens me voor de gek houden en ik allerlei dieren meen te zien. ‘Hé, is dat een ree?’ vraag ik hoopvol aan Pieter als we langs een omgeploegde akker lopen en ik in de verte een bruin beest zie. Pieter tuurt even met me mee en zegt dan droog: ‘Nee. Dat is een gans.’ Vijf minuten later vliegt er een enorme vogel schuin voor ons weg. ‘Oh kijk, een kiekendief!’ roep ik enthousiast. ‘Eh, nee,’ zegt Pieter opnieuw afgemeten, ‘dat is een eend. Ook wel bekend als the common duck’.
Hé zie ik daar een ree?
We beginnen te grinniken en slaan al snel gierend van de lach met onze handen op onze benen. De donkere wolken en de saaie velden slaan in positieve zin op ons humeur. Zelfs een half uur later, als we al geruime tijd over een modderpad lopen en het ook weer is gaan regenen, is ons humeur niet klein te krijgen. ‘Hier naar rechts’, zeg ik, waarop Pieter ontzettend zoet antwoordt: ‘Ha. Leuk.’
Een pelgrimshand is zo te merken snel gevuld…
Slapen: bij VodF Jos en Lisa Cornelissen in Hamont-Achel. Zij hebben een hypermoderne boerderij waarbij je als Vriend op de Fiets een prachtig appartementje op hun bovenverdieping krijgt. Ze zijn superlief, het ontbijt (met tosti!) geweldig en de kamer grandioos. Een echte aanrader!
Nieuwsgierige koeien zijn zo leuk! Ze liepen hierna ook nog even met ons mee.
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!
No reacties