Nog 11 dagen en we gaan van start: de Camino de Santiago! We beginnen vanuit Laren, waar Pieters moeder Tineke woont. Het brengt me terug naar 13 jaar geleden, toen ik 11 dagen voor de tocht ook druk bezig was met de laatste loodjes. Toen pakte ik alles wat serieuzer aan dan nu: ik was bezig met mijn opleiding Evenementenmanagement en had mijn Camino aangegrepen om op af te studeren. De 4.5 maand durende tocht behandelde ik als fondsenwervend evenement. Ik regelde sponsors, maakte een website, had een goed doel bedacht waaraan ik mijn opgehaalde geld ging geven en was via hen, Stichting Make a Wish, met een heel aantal media in aanraking gekomen. De Privé had me geïnterviewd, ik stond in de Viva, twee ambassadeurs van Doe een Wens hadden bekendheid gegeven aan mijn tocht, en nog voor ik mijn eerste schreden op de Camino had gezet, stond er al 13.000 euro op de teller!
Instagram bestond nog niet – of in ieder geval kende ik het niet, Polarsteps al helemaal niet, en de route volgde ik door de hele dag in een boekje te kijken. Ik had mijn vriendin Rosalie de routeboekjes van alle te belopen routes gegeven zodat zij kon zorgen dat die middels Poste Restante bij postkantoren op mijn route zouden belanden. Zo hoefde ik niet met zes boekjes in mijn rugzak aan de tocht te beginnen. Wel had ik een klein laptopje bij me om te kunnen bloggen, en vertrok ik zelfs met een klein zonnepaneeltje bovenop mijn rugzak om daarmee mijn telefoon op te laden. Die woog echter 700 gram dus die heb ik na vier dagen al aan een vriendin meegegeven; veel te zwaar! Ook toen was ik al een grammenjager, al zou je dat niet zeggen met de zestien (!) kilo die mijn rugzak toen woog.
Hoe anders is het nu. Spullen zijn ongelofelijk veel lichter geworden. Mijn rugzak weegt bijna anderhalve kilo minder dan die waarmee ik toen liep! Mijn slaapzak is 300 gram lichter, mijn regenjas ook zoiets, ik sjouw geen boeken meer mee maar heb een Kobo met daarin tientallen ongelezen boeken, en mijn stokken wegen ook iets van 200 gram minder dan toen. Het telt flink op! Met een rugzak waarin exact hetzelfde zit als toen, heb ik nu zeven kilo minder te dragen. Dat zijn toch de betere ontwikkelingen! En alles, maar dan ook werkelijk alles zit in onze telefoon.
Routeboekjes: gescand en in te zien op onze telefoon. De route zelf: via de app OrganicMaps. Betalen: via de bank-app. Onderkomen vinden: via Google Maps, Organic Maps, of een gescande PDF die we via de site van het Santiago genootschap hebben gevonden. Boeken van accommodatie: booking.com of bellen. Jullie laten zien waar we uithangen? Polarsteps, op de telefoon. Mooie foto’s delen? Instagram, op de telefoon. Kijken wat het weer wordt? De weer-app, op de telefoon. ’s Avonds een filmpje kijken terwijl de wifi niet goed werkt? Je telefoon als hotspot laten fungeren. Leuk liedje in een café? Even Shazam ertegenaan en je weet wat het is. Appen, bellen, sms’en….Oeh, als we die telefoon toch kwijtraken!
Maar de voorbereidingen zijn wel aardig hetzelfde. Ook nu wordt ons huis gehuurd en moeten we de boel leeg opleveren. Ik heb een schema gemaakt van de route, zodat we een beetje inzicht hebben in hoeveel dagen we telkens lopen voor we een pauzedag houden. Routeboekjes zijn gescand. Een Vrienden op de Fiets abonnement is afgesloten, zodat we in ieder geval in NL en België bij mensen thuis kunnen slapen; wel zo gezellig! We hebben nieuwe zolen onder onze bergschoenen laten zetten, tandenstokers en oordopjes ingeslagen, de wandelstokken vast op de juiste maat ingesteld, en aardig getraind. Het moet toch gek lopen willen we weer – net als ik toen – na vier dagen strompelend door De Peel lopen omdat onze schoenen ons zulke problemen geven. Maar je weet het nooit!
We hebben er ongelofelijk veel zin in! Ook dat is hetzelfde als toen: voordat je op camino gaat, is er die overweldigende opwinding. Dat was toen zo, dat is nu zo. Nog elf nachtjes slapen….
No reacties