Zo denk je dat je zeer regelmatig zult blijven bloggen, ook al hangen de bergschoenen (tijdelijk) aan de wilgen, en zo ontdek je dat je in vier maanden tijd zes (6!) blogs op papier hebt gezet. Met welgemeende excuses! Maar we zijn terug van weggeweest en staan op het punt om een nieuwe camino te beginnen: de Via Augusta van Cádiz naar Sevilla, en vandaar de Via de la Plata naar Santiago de Compostela. En op deze blog brengen we jullie graag weer op de hoogte van wat we meemaken. Of het nou groots en meeslepend is, of klein en alledaags. Waarschijnlijk veel van het laatste.

De afgelopen maanden waren heerlijk. We logeerden bij Pieters moeder Tineke in Laren, verbleven tussendoor nog enkele weken in ons huis in Spanje, en trokken ons daarna weer terug van de regen en de wind op de eigen verdieping die we bij Tineke mochten bewonen. We smeedden plannetjes voor deze tocht, maar brachten vooral veel tijd door met vrienden en familie, waar we at the end of the day toch wel het állerblijst van worden. We ontdekten Leiden met onze vrienden Remco en Liselotte, ik maakte met mijn vader een trip down memory lane in Utrecht, de stad waar we allebei gestudeerd hebben al was het in verschillende decennia, en we dineerden in diverse fijne restaurants met lieve vrienden. Pieters 55e verjaardag kwam nog voorbij, en we gingen weer langs bij Pim. Niet alles was even leuk: Pieter en zijn broer Ruud hebben jarenlang gewerkt aan een informatiedashboard voor webwinkels op het platform Lightspeed. Na vier jaren waarin Ruud elke dag heeft geprogrammeerd en het dashboard heeft geperfectioneerd, stond het twee weken terug als een huis en mocht Pieter zich klaar gaan maken voor zijn rol: het dashboard aan de man brengen bij Lightspeed gebruikers. En toen gooide een zoektocht op het internet roet in het eten: het bleek dat Lightspeed per november 2022 volledig op de schop is gegaan en niet langer correspondeert met het dashboard dat Ruud ontworpen heeft. Het bedrijf waar ze samen zo lang aan gewerkt hebben, is dus nog vóór het tot leven kwam, weer ter ziele gegaan. Dat was wel even slikken voor de jongens. Hoe het nu gaat met Ruud weet ik niet precies, maar Pieter zit nog steeds een beetje in de wonden-lik-fase. Hem kennende verzint hij echter op korte termijn wel iets nieuws waarin hij zich kan vastbijten. De twee maanden die in het verschiet liggen, zijn dus wel een welkome afleiding, of misschien vooral een perfecte gelegenheid om te broeden op toekomstplannen. Komt zeker goed.

Vanochtend was het zover: in de miezer en onder een staalgrijze hemel stapten we bij Tineke in de auto. Zij bracht ons naar station Hilversum, waar we de trein en bus pakten naar Eindhoven Airport. Wel zijn we een beetje onzeker over deze trip. Een wintercamino over een toch al rustig traject: gaan we wel mensen ontmoeten?  Of zitten we de komende twee maanden alleen maar tegen elkaars kop aan te kijken? (Niet dat ik dat erg vind, maar toch.) En zijn er wel accommodaties open, zo buiten het seizoen? Ook hebben we bar weinig getraind. Het was zulk belabberd weer dat de hardloopschoenen vaker de buitenlucht zagen dan onze bergschoenen. Een half uurtje rennen is toch makkelijker als het regent dan vijftien kilometer door de blubber wandelen. Ach, het loopt vast los. Hopelijk is er genoeg spiergeheugen aanwezig dat onze benen denken: ah! Gaan we dit kunstje weer flikken? Dat kunnen wij; kom maar op!

Maar het gekste is nog, dat we vanochtend allebei, toen we richting de auto liepen, sterk het gevoel hadden dat we iets belangrijks zijn vergeten. Wat het is? Werkelijk geen idee. Moeten we nog ontdekken. Maar zodra we het weten, brengen we jullie op de hoogte. Beloofd.

Voor nu: naar de gate, en op naar Malaga!