Dag 18 Lissabon. The city where we don’t sleep

0

Ik heb een foutje gemaakt. Ik heb me bij het boeken van onze accommodatie in Lissabon laten leiden door de prijs. Dat doe ik eerlijk gezegd wel vaker. Soms gaat dat goed, soms ook helemaal niet. In Londen afgelopen zomer hadden we een goedkoop (nou ja, goedkoop voor Londense begrippen) onderkomen geregeld vlakbij station St. Pancras en lagen we de hele nacht wakker door de onwaarschijnlijk indringende lucht van gefrituurde kip. Ik had nooit verwacht dat een geur je uit je slaap kan houden, maar dat kan dus. Note to self: voortaan eerst checken of onze accommodatie boven een kippenrestaurant ligt.

Nu boekte ik een onderkomen in de populaire wijk Bairro Alto. Goede prijs, lekker centraal. Let op, stond er in de advertentie, het appartement ligt in uitgaansgebied, heeft wel dubbel glas maar kan desondanks gehorig zijn. Ik slaap al 12 jaar met oordoppen in dus ik dacht: knappe kop die mij wakker houdt. Het feit dat er twee zakjes met nieuwe oordoppen op ons lagen te wachten bij binnenkomst had me enigszins onrustig moeten maken, maar dat deed het niet. Tot de eerste nacht aanbrak. Het blijkt dat we schuin boven een populair Fado-restaurant wonen waar elke avond live muziek wordt gespeeld. Dat gebeurt luid, de deuren staan hier sowieso allemaal open, er wordt hard geapplaudisseerd vergezeld van fluitconcerten, en na afloop gaan mensen dan gezellig napraten op straat. Ik denk dat ik tegen zessen pas in slaap viel, maar hé hier waren we voor gewaarschuwd. Ik had geen recht om te klagen.

Gistermiddag echter leek het opeens alsof de mensen boven ons uitgebreid gingen boren in hun appartement. Toen klonk het alsof ze aan het verbouwen waren (en dit zijn appartementjes van 15m2, dus veel mogelijkheden om met meubilair te sjouwen heb je niet), daarna werd er uren lang met van alles heen en weer geschoven. Dit werd gevolgd door gestamp als van een kudde olifanten, af en toe lieten ze een bowling bal op de houten vloer vallen, en ze draaiden muziek. Het hield niet op. En dan bedoel ik ook letterlijk: het hield niet meer op. Vannacht om 4.35 uur, nadat het uitgaansgeweld voor ons raam eindelijk was gaan liggen, ben ik naar boven gegaan om te vragen of ze alsjeblieft wilden gaan slapen. Werd er open gedaan voor Marliesje? Ik dacht het niet. Stond ik daar een beetje voor aap, halfnaakt in zo’n gribusgang, op de deur te kloppen. Niets! Zelfs Pieter werd er wakker van. Dan weet je wel hoe ernstig het was. Maar there is a God: om 5.49 uur kwam die kudde olifanten over de houten trap naar beneden gedenderd en om 5.56 uur was het stil. Ze waren weg. Piet en ik slaakten een zucht van verlichting en sloten onze ogen. De nacht kon beginnen.

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

No reacties