Het begint een ouwewijvencamino te worden, vinden jullie niet? Die afstanden gaan natuurlijk al geruime tijd nergens meer over: 10, 12, 14 kilometer. Het lijf vindt het heerlijk, dat moet gezegd, maar zo langzamerhand moeten we maar eens een beetje tempo gaan maken. Vandaag echter nog niet.
Vandaag is het tien hele kilometers over een Via Verte, een oude spoorlijn. Die vertrekt bij ons niet bijster gezellige of fijne onderkomen van afgelopen nacht, Hostal Asturias in Jarilla, en eindigt in Aldeanueva del Camino, aan de voet van de Sierra de Gredos bergketen. We beginnen er vanochtend rond een uur of tien aan. Opnieuw is het alle regenkleding aan, want de lucht loopt van wit naar donkergrijs en alle tinten ertussenin. Daar moet ergens een bui uit vallen, kan niet anders. De voorspelling zegt dat het non-stop gaat regenen vandaag, en dikke droppen ook, dus we zijn blij als we de eerste anderhalf uur in complete droogte lopen.
Het pad is fijn. Het ligt ofwel hoger dan de rest zodat we over de uitgestrekte Jerte vallei heen kijken, ofwel het is laag tussen een soort natuurlijke taluds van rots die ons enig uitzicht versperren. Het pad is droog, zonder modder, en wordt omzoomd door bermen waarin we af en toe kruiden ontdekken die thuishoren in de keuken: munt, peterselie en dille. We zien witte brem, gerande schijnspurrie (echt, zo heet dat plantje) en gele grote zandkool. Een boomleeuwerik vliegt fluitend met ons mee, zijn naar beneden rollende lied heel herkenbaar. 
Munt
En iets wat lijkt op dille. Het ruikt echter anders…
Enkele kilometers voor we bij Aldeanueva aankomen, happen we naar adem omdat opeens de Sierra de Gredos bergen in zicht komen. Zoveel sneeuw! Het komt nauwelijks over op foto’s, want het witte van de sneeuw gaat naadloos over in het witte van de lucht, maar Pieter doet toch een paar dappere pogingen.
Wauw!
Dan zien we hoe er een gordijn van regen door het dal trekt. ‘Kijk!’, zeg ik nog tegen Piet, ‘die regen schampt het dorp maar raakt het niet.’
Fout.
Nog geen vijf minuten later lopen we midden in dat gordijn van water (wat regen gecombineerd met hagel blijkt te zijn) en komen we als totaal verzopen en verkleumde katjes aan bij ons onderkomen, La Casa de mi Abuela. Het huis van mijn oma. Alleen die naam al, toch? Als ik mijn paspoort wil pakken en de regenhoes van mijn tas haal, valt er een lading ijs op de vloer. Het deert de vriendelijke uitbater niets. We checken in, zetten de verwarming op onze kamer hoog, en gaan chillen. Voorbereiden op de 22 kilometer van morgen. Ouwewijvencamino out.
Slapen: bij La Casa de mi Abuela in Aldeanueva del Camino. Kost 36 euro voor een tweepersoonskamer met badkamer. Verwarming in de kamer en in de badkamer, ruimte genoeg, wasmachine en droger, en ontbijt voor 2 euro pp. Helemaal goed!
No reacties