We vieren onze aankomst in Santiago zoals we het liefste dingen vieren: met lekker eten en drinken. Daarvoor gaan we naar dé tapastent van de stad, die we nog kennen van vorige keren dat we hier waren: A Taberna O Bispo. We vrezen het ergste, want we hebben wel eens met drommen mensen tegen de muur aan gedrukt gestaan met een glaasje wijn in de hand, maar ondanks de gigantische drukte in de stad hoeven we maar een kwartiertje te wachten tot we een tafeltje krijgen. Het is het tafeltje naast die waar ik dertien jaar geleden met mijn moeder, mijn zus, mijn schoonzus en mijn twee nichtjes zat, toen ik voor de allereerste keer in Santiago aankwam! We bestellen werkelijk alles wat er lekker uitziet en proosten op het leven, de liefde en elkaar. Een verrukkelijke avond, met grote dank aan mijn zus.
We zakken lichtelijk door en worden vanochtend dan ook met best een aardig katertje wakker. De wekker gaat om 7.30 uur maar het voelt als midden in de nacht. Slaapdronken kachelen we naar beneden voor een ontzettend lekker ontbijt, en rond 9.00 uur gaan we op pad. Het is gek en onwennig om tegen de richting in de stad te verlaten; we volgen niet langer de gele pijlen, maar zoeken nu naar blauwe. De allereerste pelgrims komen ons zo vroeg al tegemoet en groeten ons vriendelijk. Aan hun ogen zie je hoe opgetogen en opgewonden ze zijn; ze hebben het gehaald. En wij beginnen net, zo voelt het. De Portugues is zo te zien ook druk: we zeggen honderden keren ‘Hola!’ en ‘Buen camino!’ Af en toe zit er een grapjas tussen die ‘Santiago is that way’ roept (‘Oh echt? Piet, we zitten verkeerd!’) maar het zijn er niet zoveel als waar we ’s ochtends vroeg een wedje voor klappen. Pieter wist zeker dat minstens twintig mensen dat zouden zeggen, ik dacht maar zes. Uiteindelijk zeggen vijf mensen het tegen ons. Geinponems…
De route is mooi. We lopen eigenlijk veel door bebouwd gebied maar ze hebben leuke kruipdoor-sluipdoor weggetjes gepakt. Je hoort wel het ruisen van het verkeer, maar we lopen zelden langs drukke wegen. Het gaat veel over bospaden of erg rustige asfaltweggetjes, door kleine dorpen met enkele huizen of boerengebied. Het is fijn hier! Wel een groot verschil met de afgelopen maanden, is dat het hier opeens stikt van de Nederlanders. We filosoferen hardop waar dit aan kan liggen. Zou het te maken hebben met het feit dat Porto – Santiago precies in twee weken te doen is, ideaal voor een vakantie? Of is het wellicht dat de Portugues niet zo zwaar is en daarmee prettig voor ongetrainde Nederlandse benen? We komen er niet uit, maar hebben onderweg wel meerdere leuke gesprekjes met pelgrims die overduidelijk Nederlands zijn en die we dan ook begroeten met een ‘hallo!’ om daarna even te beppen over de route en hoe ze het vinden.
Als we dan rond 13.00 uur in een bos lopen, worden we ingehaald door een meisje met een Santiago schelp aan haar rugzak die ook tegen de richting in loopt. Daar moeten we natuurlijk het fijne van weten. Het is Paulina, een snelle Tsjechische die de Camino del Norte heeft gewandeld en nu naar Padrón wandelt om daar de bus naar Porto te pakken. ‘Ik kon nog een dag in Santiago doorbrengen, of ik kon een laatste dag wandelen. Ik was benieuwd naar de Camino Portugues dus ik dacht: dan loop ik daar de eerste etappe van, kijken hoe ik het vind.’ Ze blijkt drie jaar in Den Haag te hebben gewoond en Utrecht een pracht van een stad te vinden, dus wij zijn meteen fan. Haar tempo ligt wel heel hoog dus met Pieter samen schiet ze ervandoor, maar als we een klein uur later een restaurantje treffen, haakt ze gezellig aan voor een lunch. Wij eten normaal gesproken altijd een broodje tussen de middag, maar de meneer hier heeft alleen écht eten, zo zegt hij, dus we gaan zitten, er wordt uitgebreid voor ons gedekt, en we krijgen de menukaart. We besluiten te gaan voor chipirones (inktvisjes) van de gril en pimientos de padrón (groene pepertjes met zeezout). De inktvisjes komen met gekookte aardappels en zijn verrukkelijk. Zitten we hier opeens aan een heerlijke maaltijd met een nieuwe pelgrimsvriendin! Hoe leuk kan het lopen.
Paulina moet op een gegeven moment weg omdat ze anders haar bus in Padrón mist, dus met een knuffel nemen we afscheid. Misschien tot ooit in Praag! Wij doen rustig onze schoenen aan en gaan dan – een heel stuk langzamer – weer op pad. De zon schijnt intussen volop, de pijpen gaan van de broek en de pet gaat op het hoofd. Misschien komt het door de restanten van de kater of doordat we erg laat vertrokken, maar we hebben het deze laatste zeven kilometer zwaar. Mijn voeten branden dat het een lieve lust is en mijn knieën doen irritant, en Pieter is gewoon erg moe. Gek, na zo’n leuke lunch, maar het is wat het is. Als we in Padrón inchecken in ons appartement, zijn we trots als we de discipline kunnen opbrengen om vóór het douchen naar de supermarkt te lopen en avondeten te kopen, maar nu is het ook klaar. Ik ga zo douchen, een was draaien, Piet gaat koken, en daarna is het chillen met de billen op de bank van ons fijne huisje hier. Morgen doen we de rustdag die we eigenlijk in Santiago hadden willen hebben maar wat niet lukte wegens de onmogelijkheid om accommodatie te vinden, en het voelt alsof we die rustdag heel hard nodig hebben. Het zal de opwinding van gister wel zijn. En misschien een klein beetje die kater 🙂
Padrón is bekend vanwege de Pimientos de Padrón. Bij een grote rotonde in de stad staat dit standbeeld van ‘A Pementeira’, ter ere van de vrouwen die de pepertjes oogsten
Stijgen en dalen: 247 m omhoog, 504 m omlaag.
Slapen: bij een Airbnb adres in Padrón. Superfijn appartement waar we van alle gemakken zijn voorzien. Heerlijk voor een rustdag.
No reacties