We komen aan bij onze accommodatie van vandaag, gîte ‘Ferme les 4 Etangs‘, en bellen aan. Het hek waar we voor staan gaat automatisch open. We lopen over het enorme terrein tot een dame ons tegemoet komt. Kort koppie, beetje harde uitstraling, een kort ‘bonjour’. We lopen met haar mee en dan opeens schreeuwt ze uit het niets: ‘MAMAN! DES PÈLERINS!’ Ik schrik me het schompes. Ergens ver uit het huis horen we ‘OUI!’ geschreeuwd, en meteen is de vrouw met het korte koppie weg. Dan komt er een oudere vrouw – haar moeder, gok ik – tevoorschijn met in haar kielzog een pikzwart, hard blaffend teckeltje. Blaffende hondjes, ik zit er niet op, ik doe er niet aan, niet mijn hobby. Maar omdat de vrouw het hondje op geen enkele manier terecht wijst of probeert op te laten houden met blaffen, ga ik er maar vanuit dat het beest geen kwaad in de zin heeft. Ze vraagt ons binnen, de schoenen gaan op neergelegde kranten, en ze wijst ons boven de kamer. ‘Er komen straks nog twee pelgrims, dus ik zou lekker douchen nu ze er nog niet zijn.’ Goed advies. ‘En we eten om zeven uur.’ Mooi!
Als ik mijn blog schrijf, hoor ik door de gesloten deur van onze kamer heen dat er een pelgrim binnen is, die aan de overkant van de gang een andere kamer krijgt. Nog geen kwartier daarna nog een pelgrim. Ik hoor de pelgrim niet, alleen maar de vrouw des huizes die van alles zegt. Pieter en ik gaan even tukken, en om 18.45 uur gaan we naar beneden, waar er al allerlei heerlijks op tafel op ons staat te wachten. We gaan zitten, het teckeltje drentelt gezellig om ons heen, en dan komt de eerste pelgrim de trap af. Het is de vage Nederlandse vrouw die de hele tijd ‘Later!’ zegt! We begroeten elkaar, ze stelt zich voor als Anne, en ze gaat zitten. Dan komt pelgrim nummer 2 de trap af. Eerst een hele bos haar, en dan zien we het. Het is Jerôme! Hoe gezellig is dit nu weer!
Het korte koppie blijkt heel aardig Engels te spreken, haar moeder alleen maar Frans, en haar vader lijkt aan Parkinson te lijden. Die zegt niets, maar kijkt wel heel vriendelijk en olijk de ruimte rond. Af en toe staart hij je aan, zegt dan in het Frans kort iets, en lacht dan zonder geluid maar wel met veel geschud van zijn lijf. Het ziet er ontzettend aandoenlijk uit. Ik heb wel een beetje medelijden met deze mensen: Anne is vegetariër en Jerôme veganist. Daar is toch niets van te bakken! Toch hebben ze hun best gedaan. Ze hebben ontzettend lief voor hen vega-burgers gebakken, voor ons twee kippenpoten, de vader eet weer iets totaal anders en het korte koppie eet eigenlijk niets. Het is een heel eclectisch gebeuren, zullen we maar zeggen. Niet heel Frans: er verschijnt geen druppel wijn op tafel. We krijgen allemaal één stukje stokbrood, we krijgen één glaasje water, en zodra je je bord leeg hebt, wordt het weggehaald. Geen tweede keer opgescheppen voor dit gezelschap!
Vreemde Anne ontdooit een heel klein beetje en antwoordt warempel sommige vragen met meer dan één woord, maar het blijft hangen en wurgen en uiteindelijk geef ik het maar op. Jerôme kletst gelukkig honderduit en ook Pieter is helemaal vrolijk; eindelijk weer een man om zich heen. Die arme jongen heeft het maar zwaar met dat hormoonbommetje waar hij mee getrouwd is. Direct na het toetje (een leftover worteltaart van een bruiloft waar het korte koppie de organisator van was) worden we eigenlijk de keuken uit gekeken. ‘Volgens mij is het niet de bedoeling dat we gezellig na-tafelen’, zeg ik tegen de jongens, en we gaan naar buiten voor een kijkje in de prachtige tuin. Anne is allang naar boven, en rond 20.00 uur wij ook. Nog een filmpje kijken en snurken maar.
Vanochtend is het om 8.00 uur aan het ontbijt. Lichtelijk vroeg want ons betreft, want wij hoeven maar 14 kilometer, maar we hebben het niet voor het zeggen: Anne loopt naar Sezanne en moet 28 kilometer, dus zij bepaalt de tijd. De familie is er niet bij, die zijn allemaal hun eigen ding aan het doen. Het is een vreemde gewaarwording: ze stellen hun huis open voor pelgrims en zijn ook best vriendelijk, maar je voelt je toch niet echt welkom. Het is allemaal nét niet overtuigend of zo, ik weet het niet. We eten dan ook een bescheiden ontbijt (hier ook weer een beperkte hoeveelheid van alles op tafel), maar krijgen het dan toch voor elkaar om de ochtend te rekken. We gaan in hun verrukkelijke tuin zitten – nadat ik eerst heel fijn met mijn vriendin Rosalie heb gebeld, zo fijn – en kletsen een goed gat in de morgen. Tegen elven gaan we dan maar op pad. Jerôme haakt weer gezellig aan, en we nemen de tijd. Drie kilometer na de boerderij treffen we een bakker. Die is open, serveert koffie, en ernaast staat een tafel en stoelen voor een bar die gesloten is. Onze namen staan erop!
Heerlijk even in de vensterbank bellen met Rosalie.
Vanochtend chillen in de waanzinnige tuin.
Na een totáál niet verdiende pauze – want slechts drie kwartier aan de wandel – gaan we weer op pad. Nog geen twee minuten later zien we een groente- en fruitkar. Ja! Fruit! Met drie appels, drie peren en een pond abrikozen gaan we – nu dan eindelijk echt? – op weg.
We duiken meteen een prachtige landweggetje in tussen twee akkers, en lopen heerlijk naast elkaar richting het bos. Daar treffen we een jacht-uitkijkplek (weet het Nederlandse woord niet) en ook daar staan onze namen op; we móeten erin. Met gevaar voor eigen leven beklimmen we het trappetje en daar eten we onze quiche lorraine, een appel en een handvol abrikozen.
Onze lunchplek
Wat kan pelgrimeren toch geweldig zijn! Daarna nog vijf kilometer naar Baye, waar in onze accommodatie ook nog plek blijkt voor Jerôme. We zitten hier in een hotel dat afgekeurd lijkt; als je op onze vloer een knikker zou neerleggen, zou hij met 50 km/uur tegen de tegenover liggende muur aan schieten. Ik denk dat we vannacht duizelig worden van al het bloed dat naar ons hoofd stijgt, zo scheef liggen we! Maar de mevrouw die straks voor ons zal koken is allervriendelijkst, hier voelen we ons heel erg welkom, en er is geen blaffende teckel. We blijven.
Slapen: Hotel-Restaurant ‘Chez l’Ardennais’, 11 Rue du Général de Gaulle in Baye. De uitbaters zijn met pensioen maar houden hun hotel open voor alleen pelgrims. Kost 35 euro pp voor diner, slapen en ontbijt. Heel lieve mevrouw, hotel loopt op zijn laatste benen maar zij maakt het heel charmant! +33 326 528066
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!
No reacties