Natte voetjes
Vila do Bispo. Dat is waar we nu zijn. Ik weet niet zo goed waarom, maar ik dacht dat dit een leuke, bruisende, gezellige stad zou zijn. Met kroegjes, restaurants, een strand, een mooie kerk, een aantal pleinen. Dat werk.
Dat is niet zo. We zijn vandaag een rondje gaan wandelen – de hele dag binnen zitten wordt uiteindelijk een beetje saai – en er is hier werkelijk NIETS te beleven! Er is geen strand. Oké, er zijn wel veel restaurants (we hebben er iets van 12 geteld) maar een heel aantal ervan is niet langer in bedrijf. Er zijn wat kroegjes, maar nergens is volk. Het is hier doods. En saai. En stom. Wat helemaal niet erg is, maar ik had een ietwat ander idee van ons rustdorpje. Even bijstellen dus, die verwachtingen.
Gisteravond was er wel even enige actie: rond een uur of tien barstte hier de hel los. Donder, bliksem en ongelofelijke hoeveelheden regen kwamen naar beneden. Het liep hier in kleine stroompjes door de straten, maar dat niet alleen: het liep ook in kleine stroompjes langs de muren in ons gehuurde huisje! Stonden we daar, om 22.30 uur, met potten, pannen en handdoeken het water op te vangen dat de keuken in kwam en op de prachtige houten, antieke servieskast lekte. Hoe a-relaxed! Vanochtend, toen we de schade bekeken, heb ik maar even een appje gestuurd naar de eigenaresse van dit huisje. Ze stond binnen tien minuten op de stoep met een tas vol met schone handdoeken – we hadden ze allemaal gebruikt bij het opvegen van de plassen – en met tienduizend excuses. Ik vond het voor haar veel vervelender dan voor ons! Het was nog nooit eerder gebeurd, zei ze. Ik hoop maar dat ze het geld heeft om iemand de boel te laten repareren…
En zo is onze rustdag in Vila do Bispo alweer bijna tot een einde gekomen. We hebben de rest van de dag lekker binnen gezeten. Muziek aan, werken aan de opdracht van die vriend van ons, Piet heeft alle administratie van 2022 gedaan en zo de accountant blij gemaakt, de dagelijkse redactieronde aan ons boek en natuurlijk deze blog. Fijn altijd weer, om zo lekker bezig te zijn terwijl de voeten rust krijgen. Morgen wandelen we de laatste 14 kilometer naar het zuiden, en draaien dan na 33 dagen op de meest zuidwestelijke punt van Europa, Cabo de São Vicente, onze neus richting het oosten. En dan is het nog een volle week richting Faro. Met voeten die tot rust gekomen zijn en die hopelijk vannacht droog blijven. Fingers crossed…
No reacties