Naar de kaap
De wekker ging weer op tijd; vandaag was de dag dat we de meest zuidwestelijke punt van het Europese vasteland zouden bereiken! Opgewonden verlieten we ons lekkende huurhuisje en zigzagden we door de saaie straatjes van Vila do Bispo richting de duinen. Al snel kregen we de vuurtoren op de kaap in het vizier. ‘Zou dat hem al zijn?’ vroeg Pieter me. ‘Het is toch nog 14 km lopen? Dat kan hem niet zijn. Het is vast een vuurtoren die dichterbij staat.’ We bekeken de kaart maar konden het niet met zekerheid zeggen. Nou ja, lekker wandelen dan maar en dan zouden we het vanzelf wel zien.
Mooi weer dus lekker insmeren maar!
Heel in de verte zie je de kaap en vuurtoren al liggen. We moeten nog zo’n eind!
We zijn er bijna.
Het pad was prachtig. Over rood zand door de duinen, waar de lage begroeiing veelal in bloei stond. Nauwelijks omhoog of omlaag. Soms hoorden we de zee in de verte brommen als het gegrinnik van een reus, om dan wat meer naar rechts te gaan en vervolgens het gegrinnik te horen overgaan in gebulder en geklap tegen de kliffen aan. De zon liet zich van zijn beste kant zien: ’s ochtends waren de pijpjes er al af gegaan en nog voor de lunch liepen we in t-shirt. Verrukkelijk dit!
Pittige ondergrond waar je je echt goed moet concentreren
Na de lunch veranderde de ondergrond. Met de vuurtoren bijna op grijp-afstand liepen we over wat een drooggevallen rivierbedding leek. Om je heen kijken was geen optie meer; het was opperste concentratie richting de kaap. Na een kilometer of twee werd de ondergrond weer wat relaxter, en toen we bij de kaap aankwamen bleek de vuurtoren die we de hele tijd gezien hadden, toch echt het meest zuidwestelijke puntje te zijn. We waren er!
Op de kaap!
Na een drankje was het richting ons eindpunt van de dag: Sagres. We bleken ons te bevinden in een soort surfer’s paradise. Overal stonden campertjes geparkeerd langs de weg, van en naar de kaap reden oude camperbusjes met langharige jongens achter het stuur af en aan. We konden de zee niet goed zien want we liepen niet langs de klifrand, maar op een gegeven moment hadden we een doorkijkje en zagen we minstens 30 surfers in het water liggen, wachtend op die ene golf. De zee zag er kalm uit en er werd dan ook meer gedobberd dan dat we actie zagen, maar duidelijk was wel dat dit het kustgebied is waar je als surfer je skills kunt testen.
Morgen schijnt de zwaarste dag van de Fisherman’s Trail te zijn: veel omhoog en weer naar beneden. Volgens mij gaan we een paar keer helemaal naar het strand en blijven we dus niet op de hoogvlakte. We zullen het zien! We zijn intussen best fit, dus we kunnen het vast aan. Jullie zullen er morgen meer over lezen 🙂
No reacties