Vierdaagse van Salland

0

We hadden de kolder in de kop ergens in juli en besloten mee te doen aan de Vierdaagse van Salland. Gistermiddag moesten we ons in Raalte melden voor ons startbewijs. Pieter werd meteen gevonden in de computer, maar mijn inschrijving was zoek. Uiteindelijk bemoeiden zich zeven vrijwilligers vol passie met mijn kwijtgeraakte inschrijving, waarbij ik meerdere keren op het hart gedrukt kreeg dat het goed kwam en dat ik hoe dan ook de volgende dag zou starten. “Als er nooit eens iets fout gaat, wordt het ook zo saai, vinje nie?” vroeg een vrijwilliger ons glimlachend terwijl ze zich allemaal om het computerscherm heen bogen. En zo is het.

Vroege start

Dus vanochtend ging de wekker om 6.00 uur en zaten we 6.15 uur aan het ontbijt in ons verrukkelijke Landal Greenpark huisje in park de Hellendoornse Berg. Dit klinkt sarcastisch, dat verrukkelijk, maar ik meen het oprecht: ik word bijzonder blij van Landal huisjes. Zo heerlijk overzichtelijk. Zo ruim opgezet, zo foolproof. En zo heerlijk ontspannen met een sauna en open haard!

Met slaapoogjes meldden we ons vanochtend om 7.30 uur bij het startpunt, waar we het eerste knipje in onze knipkaart kregen. Binnen in de grote vertrek- en welkomsthal stond warempel een voltallig mannenkoor te zingen! En buiten gekomen stonden er minstens tien vrijwilligers voor ons te applaudisseren, als hadden we de volle 160km al in de benen. Ik werd er week van. Dat heb ik altijd: zodra ik applaus hoor, begin ik te grienen. God mag weten waarom…

We doken de straat uit en de mist in. Fijne druppeltjes zetten zich vast in ons haar en op onze kleding, schapen en koeien waren wel te horen maar niet te zien, en grote groepen ganzen gakten ongezien boven ons langs. De zon deed haar best, maar pas rond twaalven, toen Pieter en ik al bijna de helft van de route erop hadden zitten, lukte het haar: de mist trok op en een helblauwe hemel met half maantje opende zich voor onze ogen. Magisch! 

Delen van de route liepen letterlijk over boerenland, en soms zelfs door de stal!

Vlak na ons eerste rustpunt liepen we door een met enorme eiken en beuken omzoomde laan, waar het een heus paddestoelen-paradijs was. Nadat ik een foto had gemaakt van een paar paddestoelen, maakte een andere wandelaar er ook één. “Heb je die kabouter ook gespot?” vroeg ik haar grappend. “Ja, maar hij deed snel de gordijntjes dicht want ik loerde naar binnen terwijl hij net stond te douchen”, reageerde ze ad rem. Moet je kijken hoe mooi die paddestoelen waren:

Verkeerd gelopen

De route was perfect bewegwijzerd. Ook hadden we hem uitgewerkt in print meegekregen, én hadden we vanochtend de GPX gedownload, dus op ons mobieltje konden we meekijken. Hoe het gebeurde weet ik nog steeds niet, maar raadselachtig genoeg  liepen we ongelofelijk verkeerd. We hadden het pas na anderhalve kilometer of zo in de gaten – want we volgden wel bordjes maar dat bleken – achteraf – niet de bordjes van de 40km te zijn – en moesten toen het hele eind terug. Twee dames die voor ons liepen schreeuwden we terug, en die knipperden niet met hun ogen: “Dank je wel voor het aangeven! Dat wordt vaart maken, als we voor 17.00 uur binnen willen zijn.” Niets aan het handje, gewoon een tandje bij. Die mentaliteit van de mensen hier, zo relaxed! Bij het ene rustpunt stond een man op een doedelzak te spelen, bij een ander was een dame voor iedereen die maar wilde eieren aan het bakken. We troffen vrijwilligers op drukke kruispunten waar ze het verkeer voor ons tegenhielden, en overal waren ze in voor een praatje. Al gauw ontdekten we dat we de allerlaatsten waren (van 5000+ wandelaars!) en toen vond iedereen ons vooral heel zielig. Waren ze nóg aardiger!

Nadat het helemaal was opgeklaard, was de hemel zo prachtig felblauw.

De kleuren van de bomen in de herfst zijn adembenemend.

Door de haast die we toch voelden, hebben we te snel gewandeld. Ik heb nu twee knoerten van blaren op beide hielen en mijn scheenbenen voelen een beetje alsof er een shin splint op de loer ligt, maar morgen hoeven we ‘maar’ 40.7km in plaats van de 42.2 km die vandaag georganiseerd was (en dus 44.8km werd door het verkeerd lopen). Gaan we gewoon wat eerder op – 5.30 uur, gloep – en voetjes tapen. Wordt een eitje!

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

No reacties