Als we ons hotel in Anost uit lopen, op weg naar de bakker, geeft het bord bij de pharmacie aan dat het 30 graden is. Het is 9.04 uur! Dat wordt nog wat. Bij de bakker hebben ze gelukkig cola in de koeling, dus die voegen we toe aan het warme colaatje dat we nog van gister hebben. ‘Doet me denken aan een leraar van vroeger’, zegt Pieter als we het stadje verlaten en via een tractorpad de heuvel op lopen.
‘Het was een leraar economie op mijn kostschool, die heel vaak op vakantie ging naar Frankrijk. Daar kreeg hij elke dag een appeltje van de pastoor. Het viel hem op dat die appeltjes veel lekkerder waren dan die van de andere buren, of van de winkel. Hoe kon dat toch? Hij vroeg het hem en de pastoor legde het uit. ‘Na het oogsten van appels kun je kiezen: eet ik eerst de slechte exemplaren, en daarna de goede? Of begin ik meteen met de goede appeltjes? Ik kies voor het laatste. Ik eet de goede appeltjes eerst, en accepteer dan dat ik daarna ofwel alleen maar slechte appeltjes eet, of géén appeltjes. Veel mensen hier eten eerst de slecht gelukte exemplaren, en gaan daarna over op de goede appeltjes. Maar die zijn dan intussen niet zo lekker meer. Dus dan eet je eigenlijk nooit echt lekkere appeltjes.’’
Ik kijk Pieter aan. ‘Dus bij ons tweede ontbijt straks drinken wij eerst onze koude cola!’
‘Jij snapt ‘em!’
Nou, en zo zijn wij dus enorm filosofisch bezig, daar op het tractorpad net buiten Anost.
De rest van de dag verloopt weinig noemenswaardig. Er zijn sinds gister wat wolken, wat een heel bijzonder gezicht is als je al in geen weken meer een wolkje gezien hebt, en dat is fijn. Want dan is het soms niet zo warm. Maar Pieter en ik hebben ons voorgenomen niet te klagen over mooi weer, want dat is stom. Dus dat doe ik dan ook niet.
Wel heb ik gister de eerste teek gezien, die ik uit mijn buik moest trekken! Yak! Nu even opletten of er geen kringetje ontstaat, maar ik denk dat hij daarvoor nog niet vast genoeg zat. Hoop ik.
Oh, en in het bos moest ik naar de WC. Ik werd door een echtpaar waar we twee weken terug logeerden al welkom geheten bij de club van natuurpoepers. Een eervolle club waar ik graag bij hoor!
Ik heb mijn behoefte nog niet gedaan, of ik hoor luid gezoem.
Er zijn nog net geen hoge stemmetjes die roepen: ‘Hierheen jongens, verse poep!!!!’ maar dat had maar zo gekund.
Net op tijd kan ik mijn broek optrekken voor honderdduizenden strontvliegen mijn drol totaal en compleet aan het zicht onttrekken. Gadverdegadver! Ik weet niet hoe snel ik het op een rennen moet zetten, wat vies dit. En zoveel lawaai! Maar eigenlijk heeft het ook wel iets moois, hoe de natuur alles opruimt.
Nou ja. Genoeg poeppraat weer. Waarvoor mijn excuses. Dan onze accommodatie! Over noemenswaardig gesproken: we slapen vannacht in een tipi! Het is een houten tent van 2 x 2 meter, met stopcontacten, een lampje en een miniatuur verwarmingselementje, en dat is het. Het terrein waarop de tipi staat is reusachtig, en heet ‘La mini ferme du Morvan’. De boel wordt gerund door een jonge knul, Julien, die nu even boodschappen doet en dan straks voor ons kookt. Hij heeft hier een heel kassencomplex, een reusachtige moestuin, en er is een common area met spelletjes, picknicktafels, een paar banken en een gitaar. In één woord geweldig! Je doucht in een houten hok waar de insecten om je heen zoemen, en er is hier verder niets. Geen dorp. Geen verkeer. Alleen maar vogels, insecten en krekels. Nu ik dit zit te typen hoor ik een kikkertje kwaken. Vlak bij onze tipi is een vuurplaats, misschien dat we vanavond nog een blokje hout gaan verbranden? We gaan het zien; verder is hier toch niets te doen. Alleen maar rust en natuur. Verrukkelijk….
Slapen: La mini ferme du Morvan, via Airbnb, vlakbij Saint Prix. 24 euro voor een tipi, 10 euro voor diner en 5 euro voor ontbijt. Ongelofelijk leuk!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties