Natte sneeuw dwarrelt op ons neer als we het hotel verlaten. Aan de overkant van de rivier hebben we twee opties: ofwel steil omhoog het centrum in om aan de andere kant steil weer af te dalen, ofwel eromheen via de N-525. Geen moeilijke keuze. We lopen op de vluchtstrook van de N-525 en blijven dat de hele dag doen. Een strooiwagen komt ons tegemoet. Enkele minuten later komt zijn collega met de sneeuwschuiver ons voorbij gereden. De camino zelf draait het grasland in, maar dat is vandaag echt geen optie. We vervolgen onze weg over de rustige 80km-weg en stijgen heel geleidelijk.
Ieder in ons eigen coconnetje, met onze spullen in de rugzak veilig gesteld door een tweetal vuilniszakken waar alles in zit, wandelen we de eerste twaalf kilometer zonder stoppen naar Requejo. Daar gaan we de eerste bar binnen die we zien. Een hoogst chagrijnige dame bekijkt ons met argusogen en biedt ons niets aan. Gek genoeg druppelt de tent, waar slechts twee tafels staan met in totaal acht stoelen en verder geen enkele barkruk, langzaam vol. Als we er met hangen en wurgen een kop thee krijgen en na een half uur maar weer weggaan, kunnen we onze kont niet meer keren en zijn we blij dat we weer buiten staan. Inmiddels is de drizzle van de ochtend omgeslagen in full-on regen. We vervolgen onze weg langs de N-525 en stuiten vijfhonderd meter verderop op een hotel-restaurant. Ik ga er naar binnen om een plasje te plegen (bij die chagrijnige mevrouw was geen toilet, bizar) en zie dat er een haard brandt en dat er allerlei broodjes klaar liggen. Ik roep Pieter, die al verder was gelopen, terug en samen gaan we deze fijne, gezellige en warme tent binnen. We bestellen er thee, hangen onze regenhoezen te drogen voor het vuur, en eten een broodje. Dit is toch wel een stuk fijner bijkomen zo.
De bar met de chagrijnige barvrouw
Na ook daar een half uur gezeten te hebben, roept de rest van de route ons. Inmiddels wisselen harde regen en sneeuw elkaar af. Ook is de wind aangetrokken. We vervolgen onze weg langs de N-525, waar we eigenlijk de rest van de dag non-stop stijgen. De sneeuw ligt aan de andere kant van de vangrail minstens 20 centimeter dik op het gras, en ook de vluchtstrook waar we lopen is af en toe ijzig. Gelukkig is het verkeer gereduceerd tot nul en kunnen we soms van de gladde vluchtstrook af de weg op.
Hoe ver is het nog?
Heel in de verte loopt Pietje
Kijk nou toch wat een sneeuw!
We lopen nu echt door de besneeuwde bergen. We passeren de Padornelo-pas op 1350 meter hoogte. Ik vind het magisch. We zijn in Spanje, het is bijna april, en we vinden ons in bar winters weer in een volledig winters landschap! Als de regen door mijn regenjas, mijn fleece, mijn t-shirt lange mouwen en mijn t-shirt is gedrongen en ik het ijzig koud begin te krijgen, wandelen we net door de Padornelo-tunnel en is het dorp in zicht. Net voorbij het dorp ligt ons hotel. Er zijn tientallen jongeren in de enorme bar en het is er ongelofelijk druk. We moeten een tijd wachten voor we de aandacht van één van de serveersters op ons gevestigd krijgen, maar staan dan gelukkig binnen vijf minuten in onze kamer. Daar branden slechts twee radiators, wat bij lange na niet genoeg is om alles te drogen, maar de douche is heerlijk warm en dankzij de vuilniszakken is alles in onze rugzakken droog gebleven.
Als we uit het raam kijken, schittert een witte wereld. Vannacht gaat het weer sneeuwen. Morgen kunnen we hopelijk met droge spullen aan op pad. Dag 1 van het vreselijke winterweer: in da pocket. Kom maar door met dag 2!
Slapen: Hotel Padornelo. Kost 70 euro voor een tweepersoons kamer. De reviews op Gronze zijn niet positief, maar het is een fijne kamer met goede bedden en een lekkere douche. Een beetje prijzig, maar echt prima.
PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties