Dag 2 van het wonderlijke winterweer. We slaan alle apps erop na om te zien of er een alternatieve camino bestaat die over asfalt loopt. Er is wel een weg, maar die maakt zulke extreme bochten door dit berglandschap dat je zo acht kilometer extra loopt. Dat lijkt ons nou ook weer een beetje overdreven. Gewoon over de officiële camino dan maar.
Enigszins nerveus beginnen we vanochtend, terwijl dikke sneeuwvlokken in een ijzige stilte op ons neerdwarrelen, aan de tocht. Het blijkt dat we bovenop de pas sliepen; het hotel uit is het direct afdalen over de N-525. Na een kilometer ongeveer verlaten we de weg en dalen we scherp af het dal in. Tot onze grote blijdschap gaat dit over een betonnen pad. Niets aan het handje! Af en toe verandert het pad in een zandpad maar ook daar houden we droge voetjes. Bovendien stopt de sneeuw al heel snel en is het – soort van – droog. Wel horen we overal om ons heen water. Het kolkt en het schuimt, het valt en het buldert. Er stroomt een gigantische hoeveelheid water de berg af. Bomen houden zich nog net staande terwijl brute kracht aan hun soms fragiele stammen trekt. Maar op ons pad zijn grote stenen gelegd zodat we al hinkstapspringend over al het water en de modder heen kunnen. Een goed begin van de dag!
In dit weer vertrekken we vanochtend
Het pad is mooi en goed te doen
Wel heel veel water
En alle boompjes zijn volledig ingepakt met mos
Na 7,5 kilometer komen we aan in Lubian. We zoeken een barretje op en bestellen een kop thee en een broodje. Al gauw gaan we weer op pad. We hebben nog vijftien voor de boeg en weten niet of het vervolg van het pad net zo prettig was als de ochtend. Als we onder een viaduct door lopen, missen we per ongeluk een splitsing. Linksaf is voor wandelaars, rechtsaf voor fietsers. Ik heb het pas in de gaten als we al zeker een halve kilometer op het fietspad lopen. Eigenlijk heb ik niet zoveel zin om weer de hele dag achter elkaar aan over asfalt te wandelen, dus ik haal Pieter over om terug te gaan naar de splitsing en voor het wandelpad te gaan.
FOUT!
De 4,5 kilometer erna doen we in ruim 2,5 uur!
We dalen over een minuscuul paadje steil de berg af en stijgen daarna zeker twee uur lang. Dit gaat minstens 80% van de tijd door een riviertje. Het is van de ene oever naar de andere springen om zo het diepste water, de drassigste kant en de heftigste modder te ontwijken, maar je raadt al: dat gaat lang niet altijd even goed. Ook is het pad soms heel smal tussen zeikenatte struiken door. Zodra je je erdoorheen wurmt, vallen er liters water over je hoofd, in je nek en in je mouwen. Nice! Stenen rollen onder onze voeten door, af en toe staan we geruime tijd stil om het beste pad door een stroompje of langs een holleweg te kiezen, en dan begint het ook weer uitgebreid te regenen. Als ik nog eens wat weet?!
Tussen de kletsnatte struiken over een kletsnat pad
Om ook nog even in de sneeuw te belanden
Na die 4,5 kilometer hebben we dan wel een hoogtepuntje. Of eigenlijk twee. We staan bovenop de volgende bergkam, 1270 meter hoog, en we wandelen Galicië binnen. De laatste provincie die we aandoen deze reis, de provincie waar Santiago de hoofdstad van is. Helaas is het in Galicië net zulk vies weer als in Castilla y Léon. Ook hier zeikt het van de regen. We pakken nu wel de asfaltweg en lopen in een uur tijd op hoog tempo naar Villaverde. Daar blijkt de bar ver van de route te liggen, maar er is wel een tankstation. We hebben er weinig verwachtingen van, maar het is ongelofelijk: het tankstation heeft een bar, ze maken er een grote mok chocolademelk voor ons, en als ik vraag of de kachel in hun bijgebouwtje aan mag, doen ze dat meteen. We kopen een groot stuk warme empanada en trekken alles wat nat is uit in dat bijgebouwtje. De palletkachel die ze hebben aangezet, wordt in een half uur tijd zo heet, dat we de boel volledig dichtdampen. Terwijl we onze regenjas, sokken, regenhoes, schoenen, pet, handschoenen etc. voor die palletkachel houden (het ding werkt als een onwaarschijnlijk hete föhn), begint het kei-, maar dan ook echt keihard te regenen. Gedurende twintig minuten zien we niets meer buiten, alles is verdwenen achter een gordijn van hagel en regen. En wij zitten hier binnen onze kleding droog te blazen en heerlijk warme chocola te drinken. Wat een mazzel weer.
De steen die aankondigt dat we Galicië zijn binnen gewandeld
Wij lopen de onderste route, via Verin. Via Laza zijn te lange etappes (vinden wij dan hè, maar wij zijn mietjes)
Lekker alles drogen voor de loeiende palletkachel terwijl buiten de boel tekeer gaat.
Daarna is het nog 4,5 kilometer naar onze eindbestemming. Deze doen we vanzelfsprekend gewoon weer over asfalt. De regen blijft uit tot we net in onze hotelkamer zijn; dan barst het buiten weer los. Boeit ons niets. Wij nemen een hete douche, wassen onze kleren en doen een tukkie in het warme bed terwijl onze spullen liggen te drogen op de radiator. Straks gaan we onder het genot van een goed glas wijn maar eens kijken wat we morgen gaan doen. Er staat 30 kilometer op het programma, maar ik denk maar zo dat wij onszelf gaan trakteren op een fijne taxirit. Zou zomaar kunnen…
Slapen: Hotel Restaurante El Cazador in O Pereiro Novo. Je betaalt hier 50 euro voor een privekamer met badkamer en ontbijt inclusief. Erg prettige plek. Ligt aan de N-525 maar we zitten aan de achterkant van het pand en kijken uit over de bergen. Super!
PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties